τι θα μπορούσε να γίνει

καπνός

Ο καπνός πάντα είχες σημαντικό ρόλο στην κουλτούρα του Έλληνα.

Η Πυθία, ιέρεια του Απόλλωνα και μάντισσα, από τις αναθυμιάσεις και τους καπνούς των φύλλων έβγαζε χρησμούς όπου φανέρωναν το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον.

Αργότερα οι Γάλλοι ξανά ένωσαν τους Έλληνες με τον καπνό μέσο τον λιμανιών και έτσι ξεκίνησε η καλλιέργεια των καπνών το 1620.

Γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη το 17 αιώνα και οι βόρειες περιοχές της Ελλάδος υπήρξαν από τις πρώτες βαλκανικές ζώνες επεξεργασίας.

Το 1912 ήταν η αρχή της παρακμής για την καλλιέργεια των καπνών, αφού οι περιοχές με τα μεγαλύτερα ποσοστά προϊόντων ήταν υπό την διοίκηση της Βουλγαρίας.

Οι Έλληνες όμως δεν πτοήθηκαν και άρχισαν πάλι να ασχολούνται γύρο από τον καπνό, με την επεξεργασία δερμάτων για καπνοθήκες  .

Ο Αντρέι ήταν από τους ανθρώπους που καταλάβαιναν καλύτερα από όλους πως ο καπνός ήταν στοιχείο τους .

Είχε χίλια κακά, αυτό δεν θα το αρνιόταν,όμως δεν έπαυε να ήταν βαθιά ριζωμένο στη ψυχή του Έλληνα.

Είχες χαρές, ανάβεις ένα τσιγάρο.

Είχες στεναχώριες, ανάβεις ένα τσιγάρο.

Ήσουν μόνος, έκανες ένα τσιγάρο για παρηγοριά.

Ήσουν με κόσμο, έκανες ένα τσιγάρο για την παρέα.

Εκείνος είχε ξεκινήσει από τα 20, σχεδόν 10 χρόνια πλέον και ήταν σίγουρος πως οι πνεύμονες του ήταν έτοιμοι για απόσυρση.

Όμως δεν θα μπορούσε να το κόψει ποτέ.

Γιατί το τσιγάρο , ο καπνός ένωνε τους ανθρώπους.

Βεβαία εκείνος δεν είχε βρει ακόμα το άτομο που θα κάπνιζαν μαζί στο μπαλκόνι τους, την δική του συντροφιά στις κρύες νύχτες και στα ζεστά μεσημέρια, τα αχάραγα πρωινά.

Μέχρι που την βρήκε στο πρόσωπο της Θεοφανώς.

Ήταν 25 και δούλευε στο σπίτι των συγγενών του στην Ελλάδα.

Όταν εκείνος αποφάσισε να τους επισκευτεί το φετινό καλοκαίρι, την βρήκε αργά ένα βράδυ να καπνίζει έξω στον κήπο.

Ο ίδιος και αυτός είχε βγεί να κάνει ένα, κρυφά κατά κάποιον τρόπο από τους δικούς του.

Όχι πως δεν ήξεραν ότι ήταν καπνιστής, αλλά επειδή δεν ένιωθε άνετα να καπνίζει δίπλα από το θείο του.