τι θα μπορούσε να γίνει

ζωή

Από τότε που εκείνη η κατσαρόλα έπεσε στο κεφάλι της , η ζωή της είχε αλλάξει ριζικά.

Όχι μόνο είχε κενά μνήμης, όπως να βάλει αλάτι στο φαγητό ή να πετάξει τα σκουπίδια ή ακόμα να στρώσει το κρεβάτι των αφεντικών της , αλλά έβλεπε και διάφορα πράγματα.

Για την ακρίβεια έβλεπε νεκρούς.

Δεν ήταν βέβαια ακριβώς νεκροί, πεθαμένοι αλλά με ζωντανά πνεύματα.

Πνεύματα όπου δεν μπορούσαν να γαληνέψουν, αφού είχαν ακόμα υποθέσεις στον κόσμο τον ζωντανών που έπρεπε να κλείσουν.

Μυνήματα που έπρεπε να δώσει σε αυτούς εκείνη .

Ο Θεός δεν της επέτρεψε ακόμα να φύγει από αυτόν τον κόσμο, όσο και αν είχε βασανιστεί.

Της έδωσε μια αποστολή, να γίνει γέφυρα ανάμεσα σε ζωντανούς και νεκρούς.

Ή σε ζωντανούς-νεκρούς.

Δεν ήταν σίγουρη ακόμα πως δούλευε αυτό.

Έτσι δεν ξαφνιάστηκε όταν μια άμορφη νεαρή σχετικά γυναίκα με κατάξανθα , σχεδόν άσπρα μαλλιά, εμφανίστηκε έξω από το διαμέρισμα της.

"Εσύ πρέπει να είσαι η Θεοφανώ. Με λένε Νατάλια." Της συστήθηκε το πνεύμα.

"Πάμε προς τα πάνω, μη δίνουμε στόχο."

Την περνούσαν έτσι και αλλιώς για τρελή στη γειτονιά, ας μη το χειροτέρευε.

"Θέλω μια χάρη."της είπε πάλι η Νατάλια, αφού είχαν φθάσει στο διαμέρισμα της.

"Πες μου λοιπόν."

"Θέλω να βρεις τον άντρα μου, Αντρέι Συντόροφ λέγεται και πλέον μένει στην Αθήνα, όμως δεν ξέρω που."

Το όνομα της ήταν γνωστό.

"Είσαι η γυναίκα του κυρίου Αντρέι;"

"Τον ξέρεις;"

"Δουλεύει μαζί με το αφεντικό μου τους τελευταίους 5 μήνες κοντά."

"Υπέροχα τότε, θα ξέρεις και που μένει."

"Η αλήθεια είναι πως μπορώ να βρω την διεύθυνση του ."

Δεν ήθελε να της πει πως είχε ξαναπάει στο σπίτι εκείνο, δύο και τρείς φορές.

Ήταν η γυναίκα του!

Πρόην γυναίκα του, που ακόμα δεν την είχε ξεπεράσει.

Έβαλε μπρος το αυτοκίνητο της , το οποίο με το ζόρι άντεχε μερικά χιλιόμετρα και ξεκίνησε για τον προορισμό, λέγοντας πως ένας φίλος της έστειλε την οδό που έμενε εκείνος.