Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1977, aralık
Carmenta elinde tuttuğu ders programıyla beraber koridorda yürüyordu. Keyfi yerindeydi, dersler artık ilk başladığı zamanlar kadar zor geçmiyordu. Hâlâ ona laf atmalar ve profesör olarak kabullenememeler oluyordu ama en azından tarafını açıkça herkes biliyordu, ayrıca yolun daha çok başındaydı birkaç ay daha geçtikten sonra her şey otururdu. Carmenta'nın güçlü olduğunu da öğrenciler biliyorlardı ve düşman bile olsalar, cadının öğrettiği şeyleri dinliyorlardı. Bu şimdilik Carmenta için yeterliydi. İlerisi içinse yetmeyecekti, asla yetmezdi. Carmenta onu, Voldemortun nişanlısı olarak bilen herkesin aklından bu lakabı silecekti. Yerinde sadece Carmenta olarak kalacaktı.
Sadece Carmenta.
Ve birde James için Carmen.
"Seni küçük bulanık!" Carmenta duyduğu ufak, boğuk ve nefret dolu sesle irkildi, adımlarını durdurdu ve çevresine baktı. İlerlediği koridoru kontrol etti iyice ama boştu. Dikkatini biraz ilerideki sola yönelen koridora verdi, boğuşma sesleri duyduğuna emindi.
"Bulanık olmam size acı veriyorsa kendimden hiç bu kadar onur duymamıştım!" Carmenta sert bir kadın sesiyle adımlarını hızlandırdı. "Ah!" Koridorda acı dolu bir inleme sesi yankılandı. Carmenta bu sesle eş zamanda koridordan sola döndü. Birkaç Slytherinli -aileleri ölümyiyendi- son sınıflardan bir Ravenclaw'ı sıkıştırmıştı. Tabii kızın acıyla dizlerinin üstüne çökmesi de vardı, az önce söylediği sözler yüzünden olduğunu tahmin etmek zor değildi. Lanet veya dayak yemiş olması olasıydı. Carmenta öğrencileri derslerine girdiği için tanıyordu, hepsi son sınıftı.
"Ait olduğun yerdesin Stone." Dedi oğlanlardan biri. Kızın soyadını tıslarcasına söylemişti. "Ayaklarımın dibindeki o küçük pisliklerden bir farkın yok!"
Cadı ayağa kalktı. Karnını hâlâ tutuyordu, acı çektiği belliydi. Bu Carmenta'ya eski günleri anımsattı, olaya müdahale etmek istedi ama yapmadı. Cadının kendini savunmasına önce izin vermek istedi, geçmişteki küçük Carmenta bu şansı isterdi. Carmenta bu yüzden sesini çıkarmadı ve hırsla kendini savunan cadıyı izledi. "En azından sizin gibi lanet olası bir adama hizmet etmiyorum. En azından hâlâ haysiyetim var! En azından bütün bu olanlar bittikten sonra insanların yüzüne bakabileceğim! Sizin gibi safkan olup onursuz, gurursuz ve haysiyetsiz bir piç olacağıma, pislik olmayı tercih ederim ve bu tercihten bir an olsun utanmam!" Kızın söyledikleri etrafını saran dört Slytherinin birkaç adım gerilemesine neden oldu.
"Seni- seni küçük ukala kalta-" Carmenta hızla asasını çıkardı. Öğrencilere elbette lanet atamazdı ama hazırlıklı olmalıydı.
"O cümleyi umarım bitirmeyi düşünmüyorsunuzdur." Koridorda duran dört Slytherin ve Ravenclaw kızın bakışları adında çatık kaşlarıyla onları izleyen profesöre döndü. Onu umursamayabilirlerdi ancak Carmenta'nın ceza verme ve puan kırma hakkı vardı. Bu nedenle sustular ve Talia Stone'dan birkaç adım daha uzaklaştılar. Her şey yolunda gidiyordu ve öğrenciler bunu biliyordu.
