Orenda - James Potter

•11• Kozadan Çıkan Kelebek

Bölümleri düzenledim, yeni kurguya başladım ve geldim🥹 çok beklettim ama gerçekten çok meşguldüm,
Mart ayında girmem gereken 2 tane önemli sınav var o yüzden bu kadar uzadı...

Neyse iyi okumalar ve iyi günler diliyorummmm oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın<3

Yazım hatası görürseniz lütfen uyarın, bölüm uzun olduğu için gözümden kaçmış olabilir🩷

☘

1977 kasım

"Bu şişe ne Carmenta?" Ne olduğunu biliyordu. Herkesin gözleri şişeye döndüğünde hepsi anlamıştı.
Ve hepsi Carmenta'nın ağzından çıkacak söze bakıyordu.
Carmenta James'in elindeki şişeye baktı. Kısa bir an panikle yutkundu. Gözleri ona sorgularcasına bakan adama geri döndüğünde gerildiğini hisseti. Hoş, cevap vermesine gerek kalmadan James şişeyi çevirdi ve üstündeki yazıyı seslice okudu. "James Potter'a verilecek aşk iksiri?"

Carmenta hızla Sirius'a döndü. Sirius'un yüzünde ihanete uğramış gibi bir ifade vardı, Carmenta gözlerini yumdu ve önüne döndü. Gözleri tekrar James ile buluştuğunda gördüğü şey kocaman bir öfkeydi. Sirius şu an rol yapıyordu ve bu Carmenta'nın içine su serpiyordu fakat James'i üzmek istemediğini de biliyordı. Yine de bir kere karar vermişti, şimdi vazgeçmeyecekti. James cevap bekler ve hesap sorarcasına karşısındaki kıza bakmaya devam ederken, Carmenta suçlulukla yerine sindi.

Haksız sayılmazdı sanki?

Carmenta ellerini yumruk yaptı ve dudaklarını yaladı. "Üzgünüm. Sadece emin olmak istemiştim." James birkaç adım geriledi ve gözlerini Carmenta'dan çekip iksire baktı.

"Neyden emin olmak istedin?" Bastırarak sordu James. James onun böyle bir şey yaptığına inanamıyordu, Carmenta'ya güvenmişti.

Tamam, güvenmemişti.

Güvenmek istemişti, ortada bir kehanet vardı ve onunla kaderleri bir şekilde birleşecekti James bunu biliyordu. Bildiği halde ona düşmanmış gibi davranamazdı. Hem... Carmenta böyle bir kadın olmamalıydı, bu... Çok mantıksızdı! Onunla belki on gün ancak bir arada kalabilmişti ama Carmenta ona hiç böyle davranmamıştı. Aksine, kehaneti yok saymıştı. Kehanetten nefret eden bir kadın neden kehanet için ona iksir verecekti? James bu durumun çelişkisini ve mantıksızlığını görebiliyordu ama durum ordaydı.

"Voldemortu yeneceğimizden... Doğal olarak kehanette emin olmak istedim." James sinirle güldü bu sözlere. Carmenta başını eğdi ve utançla yüzünü gizledi. Böyle bir şey yapmadığını biliyordu ama içten içe utanıyordu.

"Yaptığın şeyin ne kadar iğrenç olduğunun farkında mısın? Bunu bana vermedin, öyle değil mi?" James kendini hiçte aşık gibi hissetmiyordu. Aşık olsaydı anlardı herhalde. Carmenta başını kaldırdı ve çaresizce baktı. "Yok artık. Verdin..." James'in kafası karışmıştı. Aşık değildi, sadece onun iyiliğini düşünüyordu. Bu aşk değildi, James aşık olduğu zaman nasıl biri olduğunu biliyordu.

"Bu Amortentia değil. Daha güçsüz hali, bir kez verdim ve etki etmedi. Sadece etkilendin, ufak şeyler." Carmenta James'e pişmanlıkla baktı. "Üzgünüm." Carmenta'nın gözünden bir damla yaş aktı. Bunca yıl rol yapmışken şu an oynadığı rol ona zor gelmiyordu.

James Potter kehaneti biliyordu. Bu kehaneti öğrenmemesi gerekiyordu çünkü eğer öğrenirse Voldemort ilk olarak James'ten kurtulurdu. Voldemort onu öldürmüyordu çünkü James hiçbir şeyi bilmiyordu.

Bakanlık, James'i adeta kurdun önüne atmıştı. Carmenta James Potter'ın ölmesine asla izin vermezdi. Gerekirse kötü kadın olurdu ama James gibi masum birinin onun yüzünden ölmesine izin vermezdi.