Sakin Ol Sevgilim

Yapma Anne

Efe'den

Naz biraz daha sakinleşmiş anlamsız ve boş bir şekilde duvarı izliyordu.

"İyi misin güzelim? " Diye sordum ve elimi yavaşça saçına götürdüm.

"Bilmiyorum... " Dedi

"Naz annenlerin yanına gidelim mi? Biliyorum şuan iyi değilsin ama belki moral olur sana ha? "

Naz ağlamaya başladı.

"Tamam istemiyorsan gitmeyelim" Dedim ve gözyaşlarını sildim.

"Hayır, hayır gidelim istiyorum"

"Emin misin? "

"Eminim"

Elinden tuttum ve yavaşça parti alanına götürdüm.

Çoğu kişi hatta neredeyse herkes ordaydı sadece naz ben ve ailesi...

Sadece uzun uzun bakıştılar... Ama birden naz annesinin boynuna sarıldı.

"Annem, babam! " Dedi ve hüngür hüngür ağlamaya başladı. Annesi gözünden akan yaşlara engel olamadı ve oda sessizce ağlamaya başladı.

Naz o kadar içten ağlıyordu ki babası da ağlamaya başladı.

"Özür dileriz kızım..." Dediler aynı anda

"Anne baba neden! Neden hiç mi merak etmediniz hiç mi özlemediniz beni? " Dedi ağlamaktan zor duyulan kelimeleri ile, bende kenarda öylece duruyordum.

Aysu abla nazın yüzünü elinin içine aldı ve "Hayır kızım, olur mu öyle şey? Benim her günüm seni özlemek ile geçti... "

"O zaman neden bıraktınız ki beni? Kötü bir evlat mıyım ben? "

"Sen bizim bu hayattaki en değerli şeyimizsin kızım, yapmak zorundaydık! Sensiz geçen her günümde ölüyordum ben" Dedi kızına duyduğu büyük özlemle

"Babacım nolur bi dinle annen kendini maff etti, bak anlatıcaz ama sana karşı sevgimizden şüphe etme meleğim. "

"Baban haklı kızım ölürüm ben senin için... Sen benim meleğimsin, herşeyimsin biliyorum çok üzüldün ama emin ol ben daha da üzüldüm. "

Bu söylediklerinden sonra biraz eksiklik ve duygusallık hissettim.

Annem şu sözlerden birini bile söylese ölür müydü;)

Gözlerim doldu ve kendimi dışarıya attım. Annemin nefretini her böyle güzel bir aile gördüğümde hatırlamaktan bıktım artı

Naz'dan

Babama döndüm ve tekrar ona da sarıldımü

Başım şiddetli bir şekilde dönmeye ve gözüm kararmaya başladı...

Babamın kollarına bıraktım kendimi.

...

Uyandığımda odam da yatıyordum başımda annem vardı.

"Annecim uyandın mı? İyi misin? " Dedi telaş ve gülümseme içinde

Gözlerimi tam açamıyordum ve sayıklıyordum " Anne korkuyorum bu bir rüya diye, yine herşey karanlık olucak diye"

Saçımı okşadı ve " Herşey düzelicek güzel kızım burdayız biz dedi"

Sonra ateşime baktı ve gözlerini açtı.

"Ahmet! Bu kız yanıyor, hastaneye mi götürsek? "

Sinir sistemim kendimi fazla yormaktan çökmüş olmalıyıdı.Aynı zamanda hava soğuktu