A Gryffindor who's in love with a Slytherin [Dutch Harry Potter fanfiction]

Hoofdstuk 24 | Beloftes

Hermelien's pov

Woedend baande ik me een weg door de chaos, iedereen uit de kant duwend. Een paar meisjes keken me kwaad aan omdat ik hun gesprek verstoorde. Als blikken konden doden, lag iedereen nu morsdood op de grond. Verkeerde moment, Hermelien. Ik zag een lange jongen in een zwart pak de hoek om glippen en zette de achtervolging in. Wanneer ook ik de hoek omdraaide, versnelde ik mijn pas. Hij keek vluchtig achterom en wanneer zijn grijze ogen mijn bruine ontmoetten, zette hij het op een lopen. Ik haalde mijn toverstok uit mijn gewaad.

"Aresto Momentum"

Hij vertraagde onmiddellijk, niet uit eigen wil uiteraard. Snel liep ik erheen, sleepte hem mee in een leeg klaslokaal en sloot de deur.

"Finite." mompelde ik. Dan begon mijn woede weer op te borrelen. "Hoe durf je?!"

Hij haalde nerveus een hand door zijn platina-blonde haar. "Luister Hermelien, ik kon niet anders-"

Nog voordat hij aan zijn verhaal begon onderbrak ik hem: "Je hebt altijd een keuze, Malfidus. En jij was blijkbaar zo stom om zijn kant te kiezen."

Hij keek me licht verbaasd aan. "Malfidus?"

"Zo heet je toch?" snauwde ik.

Hij negeerde mijn opmerking. "Het was niet uit stomheid. Het was om Elisabeth te beschermen." mompelde hij.

Even voelde ik medelijden voor hem, maar dan dacht ik aan Harry. "Je hebt haar dan wel gered, maar doordat je eventjes alles moest komen verstoren, ging Voldemort haar toch doden, en nu heeft hij bijna Harry gedood! Snap je niet wat je hebt aangericht?" schreewde ik.

Ik zag dat hij zich schaamde en ergens diep vanbinnen snapte ik ook wel dat hij het puur uit liefde voor Elisabeth gedaan had, maar toch was het onacceptabel. "Bijna," zei hij, "Harry was bijna dood, maar dat is hij niet-"

"Elisabeth denkt van wel." Informeerde ik hem.

Zijn ogen werden groot. "Wat?! Ze heeft hem vast ook wel zien opstaan-"

Weer onderbrak ik hem. "Ze is meteen nadat ze hem dood zag weggelopen, ze weet het niet."

"Waar is ze?" vroeg hij, naar de deur lopend.

Ik fronste. "Wat ben je van plan?"

Ongeduldig draaide hij zich om. "Het haar vertellen natuurlijk!"

Ik trok mijn schouders op. "Ze liep in de richting van het Zwarte Meer, maar ik heb zo'n klein voorgevoel dat ze je niet zal willen spreken."

Hij zuchtte. "Dat zou best kunnen. Kan je meegaan? Alsjeblieft?"

Verward trok ik een wenkbrauw op. "Denk je dat alles nu al vergeven en vergeten is?"

Hij haalde weer een hand door zijn haar. "Doe het dan niet voor mij, maar voor haar." zei hij.

Ik sloot mijn ogen en zuchtte. "Alohomora" zei ik en hij volgde me naar buiten. Nog steeds was er overal chaos en iedereen keek woedend naar Draco, en verbaasd naar mij. We wurmden ons door de menigte en liepen zwijgend naar het Zwarte Meer. Eenmaal daar liep Draco meteen naar een meisje aan de rechtse oever. Onmiddellijk richtte Elisabeth haar toverstok op hem. "Kom geen stap dichter," zei ze, haar kaken op elkaar geklemd door woede. "Anders vervloek ik je."

"Elisabeth, ik-"

"Ga weg," hetgeen wat ze daarna zei, had niemand verwacht. "Vuile Dooddoener!" Ze stond op en liep het bos in, ze wierp een boze blik achter zich, die verzachtte wanneer ze mij zag. Tot mijn, en Draco's, verbazing draaide ze zich om en kwam op me af gerend. "Hermelien," snikte ze, "hij is echt weg, hij komt nooit meer terug, wat moet ik nu doen?"