A Gryffindor who's in love with a Slytherin [Dutch Harry Potter fanfiction]

Hoofdstuk 18 | De eerste opdracht

ELISABETH'S POV

"Elisabeth, wakker worden!" hoorde ik iemand in mijn oor schreeuwen. "Sta op! De eerste opdracht begint binnen een uur!"

Ik schoot rechtop. "Is dat vandaag?" vroeg ik geschokt, ik zag dat het Ginny was.

"Ja, gekkie. Sta op, dan kan je nog ontbijten voor je begint." 

Nog voor ik kon opstaan hoorde ik een klop op de deur. "Binnen." zei Ginny. Professor Anderling kwam binnen, ze had kledij bij en er volgde een huiself met eten.

"Hier is je kledij voor de eerste opdracht. Ik laat nog wat eten komen als juffrouw Wemel hier ook wilt ontbijten?"

We knikten en ze stuurde de huiself om meer eten. Ik keek naar de kledij die ze neergelegd had op mijn bed, het was een zwart pak met rood en gouden accenten, de kleuren van Griffoendor. Ik trok het aan en deed mijn haar zoals Katniss Everdeen, iemand waarover Hermelien verteld had. Ze speelde in een film, geen idee wat dat is, en Hermelien had me geleerd hoe ik zo'n vlecht moest maken.

"Gin, als ik doodga, je was een goede vriendin." zei ik. 

Ze keek me geërgerd aan. "Je zal heus niet doodgaan. Jij én Harry zullen overleven, trouwen, kinderen krijgen en lang en gelukkig leven." Ik lachte en we aten ons ontbijt op die een huiself genaamd Dobby ons gegeven had.

"Wat zou de opdracht kunnen zijn?" vroeg ik haar terwijl we de trap afliepen naar buiten.

Ze haalde haar schouders op. "Ik heb gehoord dat het gevaarlijk kan zijn, maar dat ze op tijd kunnen ingrijpen als er iets misloopt."

"Ik hoop dat niemand ernstig gewond geraakt." zei de stem van de persoon die naast me kwam lopen, Harry.

Ik gaf hem spontaan een knuffel. "Alles komt goed. Daar zorg ik voor." zei hij. Ik glimlachte naar hem en hij nam mijn hand, het kon hem nu niet schelen als iemand het zag. We namen afscheid van Ginny en voegden ons bij Carlo en Loena, waarna we samen onderweg gingen naar een tent naast het Zwerkbalveld.

"Onze kampioenen, ik wil jullie zeggen dat het niet uitmaakt wie wint, onze school is trots op jullie alle vier." zei professor Perkamentus, die in het midden van de tent stond.

"Zijn er dingen waarvoor je ons kan waarschuwen?" vroeg Harry.

Perkamentus schudde zijn hoofd. "Jammer genoeg niet, wij weten zelf niet precies wat er zal gebeuren, alles is aangepast aan jullie angsten en verlangens. Er zijn dokters, als er iets gebeurd roep je gewoon en er komt iemand. In de eerste fase van de opdracht zullen jullie alleen werken, de volgende fase daarentegen zal met twee zijn. Met wie je samenwerkt, wordt volledig beslist door de keuze die jij maakt. Je tegenstanders verwonden is niet toegestaan, net als hen saboteren. Je moet samenwerken met hen, niet hen uitschakelen. Op het einde van de opdracht zullen wij beslissen wie zijn angsten het beste heeft overwonnen, het heeft dus niets te maken met wie eerst aankomt."

 "De opdracht begint zo meteen." zei professor Sneep met zijn monotone stem.

We knikten en liepen het veld op. Gejuich steeg op vanuit de tribunes die met spandoeken bekleed waren. In plaats van een Zwerkbalveld, was het nu een gebouw met vier deuren en geen dak. 

"De vier kampioenen zullen nu elk hun eerste deur binnengaan, achter elke deur wacht een andere uitdaging, die de supporters zo meteen ook te zien krijgen. Jullie kiezen elk een deur, een deur die al gekozen is, kan niet opnieuw gekozen worden. Kies dus slim. Kies nu." zei een mannenstem die ik niet kon onderscheiden.

Ik keek naar de vier deuren voor me: een witte met mysterieuze rook die ervoor hing, een zwarte met glinsteringen, een houten met bladeren en een gouden met fel licht dat door de kieren scheen. Ik zag Loena naar de witte rennen en Carlo naar de gouden. Harry en ik bleven staan. "Jij kiest eerst." zei hij. Ik knikte en mompelde een bedankje, waarna ik naar de zwarte deur liep.

"Elisabeth Malfidus kiest de zwarte deur, ze mag dan wel een Griffoendor zijn, maar is de meest duistere deur van de vier wel een goede keuze?"

Ik negeerde de stem en opende de deur. Het was een grote zwarte kamer die verlicht was met blauwe fakkels. Aan de andere kant zag ik twee deuren, een groene en een gele. Ik nam mijn toverstok, die klem zat in een riem om mijn middel. "Lumos Maxima." mompelde ik en de hele kamer lichtte op. In de hoek stond een grote kist die rommelde, alsof er iets in zat. "Alohomora." Er steeg een gemantelde figuur op uit de kist die ik meteen herkende als een Dementor. "Expecto Patronum." riep ik. Er kwam een zilveren wolk uit mijn toverstok, ik wist wel dat ik het niet ging kunnen. Ik probeerde te denken aan de meest gelukkige herinnering die ik had, de dag in de Astronomietoren met Harry. "Expecto Patronum." probeerde ik opnieuw, alweer een een zilveren wolk. "EXPECTO PATRONUM!" deze keer kwam er een slang uit. De slang draaide zichzelf om de Dementor en hij verdween, samen met de slang.

Ik keek rond me om zeker te zijn dat er niets anders meer was en keek naar de deuren, groen of geel? Ik ging voor de groene, waarna ik terecht kwam in dezelfde kamer als Loena. Ze was aan het vechten tegen zombie-achtige wezens. Ik had er ooit over gehoord, Necroten heetten ze. Necroten waren menselijke lijken die tot op zeker hoogte gereanimeerd waren door tovenaren. Boeken lezen kan dus toch nog handig zijn.

"Loena! Loena, ik kom helpen oké?" riep ik. Ze draaide haar om en ik zag bloed op haar gezicht en armen, de mouwen van haar zwart met blauwe pak waren gescheurd en haar haren hingen slordig om haar gezicht. 

"Ik hou niet meer lang vol, Liz, help me hen te verslaan." zei ze zwak, waarna ze slap op de grond viel, de wezend stortten zich op haar. 

"LOENA! Laat haar met rust vuile wezens!" schreeuwde ik. "SECTUMSEMPRA!" Ik versloeg de wezens een voor een en liet me dan naast Loena zakken, die levensloos op de grond lag. "HELP! IEMAND HELP!" Ik voelde tranen opwellen in mijn ogen, ze was een van mijn beste vriendinnen. Ik nam haar op en stapte over de dode Necroten, die eigenlijk al dood waren, en droeg haar dan door de volgende deur, die van glas was. In de volgende kamer trof ik Harry en Carlo aan, Carlo lag even levensloos op de grond als Loena daarnet. Harry stond ernaast, spreuken afvoerend op zijn vorige deur. Ik herkende ze als spreuken om sloten te vergrendelen.

"Wat was er daar, Harry?" vroeg ik bezorgd.

"Dooddoeners. Ik heb ze verdreven, maar..." Hij keek op. "Het was hem, Elisabeth, Voldemort heeft Carlo gedood."

"Ik vrees dat hij niet de enige is." fluisterde ik. "Er zijn nog doden gevallen. Ik had haar kunnen redden, ik was net te laat. Het is mijn schuld dat ze d-dood is." Hij keek naar Loena en dan naar de lucht, waar er dokters op bezemstelen aan kwamen vliegen. Ze namen Carlo en Loena mee en lieten Harry en mij achter, huilend in zijn armen. 

"H-harry, dit is m-mijn schuld."

"Nee Elisabeth, het is niet jouw schuld, het is de schuld van de wezens die haar gedood hebben, jij hebt haar niet gedood."

"Ik heb haar niet geholpen! Ik was zodanig naar de Necroten aan het kijken dat ik niet eens zag dat ze elk moment kon sterven, ik had haar kunnen redden!" huilde ik.

"Het is niet jouw schuld." zei hij dwingend. "Zeg dat niet, je mag jezelf de schuld niet geven. Zullen we doorgaan? Er is nog een kamer." 

Ik knikte en we liepen de kamer uit, nog steeds geschokt van wat daarnet gebeurd was. We stonden op het gras van het Zwerkbalveld en er stond een grote tafel waar alle vier de hoofden van de afdelingen zaten, met in het midden Albus Perkamentus. Professor Banning troostte professor Stronk, ze hadden allebei hun kampioenen verloren. 

"De winnaar van deze opdracht is-" begon professor Sneep, maar ik onderbrak hem. 

"Hoe kan je nu nog denken aan de wedstrijd? Er zijn twee studenten gestorven daarbinnen, we zijn er twee verloren! Wie maakt het nog wat uit wie de meeste punten heeft?" Ik huilde nog steeds, het wás mijn schuld.

"Excuseer, juffrouw Malfidus, maar de wedstrijd gaat door, het verlies is inderdaad zeer jammer, maar we kunnen er niets aan doen." antwoordde hij.

"Jullie zijn harteloze wezens, ik ben hier weg." Was het laatste dat ik zei voordat ik het veld afliep, op weg naar het Zwarte Meer, waar maar één persoon me ooit zou vinden.