A Gryffindor who's in love with a Slytherin [Dutch Harry Potter fanfiction]

Hoofdstuk 16 | Het is begonnen

ELISABETH'S POV

Ik werd wakker en keek recht in de ogen van madame Plijster. "Harry! Is alles goed met hem?" Ik probeerde rechtop te zitten, maar madame Plijster duwde me neer.

"Alles is goed met meneer Potter en met meneer Malfidus ook. Toch wilt professor Perkamentus jullie alle drie spreken, straks."

Ik knikte. "Wanneer mag ik gaan?" vroeg ik ongeduldig.

"Nog heel even." zei ze terwijl ze haar toverstok over een diepe snee in mijn arm liet gaan. De wonde sloot meteen. "Nu mag je gaan, ga meteen naar professor Perkamentus, meneer Potter en meneer Malfidus zullen er ook zijn." 

Ik knikte en stond op. Het deed nog altijd pijn, niet het effect van de spreuk, maar het feit dat Draco die spreuk op mij had losgelaten. Hoe kon hij? Ik liep de ziekenboeg uit en ging op weg naar professor Perkamentus' kantoortje. Toen ik bij de waterspuwer aan kwam besefte ik plots dat ik het wachtwoord niet wist.

Net toen ik besloten had om terug te gaan en het wachtwoord aan madame Plijster te vragen hoorde ik een stem: "Elisabeth Malfidus?" Ik keek rond me en zag dan tot mijn verbazing dat het een portret was die sprak. Ik knikte en de waterspuwer draaide, zodat er een trap zichtbaar werd. De stenen wenteltrap ging naar boven en ik volgde hem. Ik klopte op de deur en die ging open, waarna ik Harry en Draco zag zitten aan het bureau van Perkamentus. 

Harry stond meteen op en liep naar me toe, waarna hij me in zijn armen nam. "Gaat alles goed met je? Het was helemaal niet de bedoeling dat er iets met je zou gebeuren, ik had het niet moeten doen, het spijt me." ratelde hij.

"Het is niet erg. Het is niet jouw schuld." antwoordde ik terwijl ik naar Draco keek. Hij keek naar de grond, als ik me niet vergiste zag ik een eenzame traan. De laatste keer dat ik hem zo gezien had was een paar dagen voor het vertrek naar Zweinstein geweest, ik kon het me nog perfect herinneren:

"Draco!" Hij zat een eindje verder op een bankje bij het meer. "Draco! Is alles oké?" Ik ging naast hem zitten en schudde onrustig aan zijn mouw. "Kan beter." Ondanks mijn onrustig gedrag bleef hij toch stil zitten, recht voor zich uit kijkend. "Draco, is het echt waar? Is hij op mij uit?" Ik kon het steeds niet vatten, waarom ik? Kon hij niet iemand anders kiezen? Iemand die tenminste één spreuk kent? "Ik vrees van wel. Luister Liz, ik zal je altijd beschermen, oké? Als Jeweetwel of Harry nog maar in je buurt komt roep je mij. Ik zal alles doen om ze tegen te houden, alles." Ik voelde een traan over mijn wang rollen, en nog één. Hij sloeg zijn armen rond me en suste me.

Nu begon ik te denken uit zijn plaats, hoe egoïstisch ben ik niet geweest? Hij probeerde me met zijn hele bestaan te beschermen, deed er alles voor om te zorgen dat Harry uit mijn buurt zou blijven, en ik ging gewoon naar Harry toe? 

"Elisabeth, Harry? Kunnen jullie gaan zitten?" vroeg Perkamentus, die uit een zijkamertje tevoorschijn kwam. Ik ging tussen Harry en Draco zitten, voor de veiligheid, en keek naar Perkamentus, die voor ons kwam zitten.

"Ik denk dat jullie wel beseffen dat wat gisteren gebeurd is absoluut onacceptabel was. Nu wil ik dat jullie vertellen wat er precies gebeurd is, juffrouw Malfidus?"

Ik keek van Harry naar Draco en begon dan te vertellen. "Draco had me al van voor ik naar Zweinstein vertrok gewaarschuwd voor Harry, hij had verteld dat als ik met Harry om zou gaan ik de kans zou hebben om te sterven. Natuurlijk was ik eerst wel voorzichtig, maar dan leerde ik Harry echt kennen, als een volledig andere persoon dan dat Draco had beschreven. We werden vrienden, uiteindelijk meer, en nu zijn we bijna onafscheidelijk geworden. Wanneer we hoorden dat er een Kerstbal kwam, waren we allebei dolgelukkig, totdat we beiden als kampioenen gekozen werden. Op het Kerstbal dansten we beiden met onze eigen partner, maar dan kwam Harry naar mij toe en heb ik met hem gedanst. Draco had me van hem weggetrokken en naar de gang gebracht, waar hij me een preek gaf. Hij zei dat als ik met Harry om bleef gaan dat ik zijn zus niet meer zou zijn. Hij zei ook dat Harry alleen maar levens verpestte, zoals dat van zijn ouders. Dat was de druppel voor mij, ik zei dat ik hem haatte, en dan sloeg hij mij. Blijkbaar had Harry dat gehoord, want dan kwam hij. Ze duelleerden om mij en Draco sprak de Paralitus-spreuk uit over Harry, wanneer ik hem wilde helpen sprak hij de Sectumsempra-spreuk op mij uit. Ik weet niet wat verder gebeurd is." zei ik. Ik keek net als Draco naar de grond en Perkamentus zei alleen maar dat we mochten gaan. We kregen niet eens straf, we moesten niet nablijven. We mochten gewoon gaan.