A Gryffindor who's in love with a Slytherin [Dutch Harry Potter fanfiction]

Hoofdstuk 25 | Dacht je dat echt?

Elisabeth's pov

Harry en ik zaten aan het Zwarte Meer, de gevolgen van de slag ontwijkend. "Harry?" vroeg ik. Hij knikte. "Wanneer ik terugliep naar onze leerlingenkamer, nadat ik je bezocht had in de Ziekenboeg, kwam ik Hermelien tegen. Ze vertelde me een verhaal dat Draco verteld had, over waarom hij zich bij Voldemort aangesloten had. Het was niet zijn keuze en het was ook zeker niet zijn bedoeling om iemand te bezeren, laat staan doden. Ik zal hem vergeven... Ik zou graag hebben dat jij dat ook doet, Harry, hij kan ons misschien helpen om Voldemort te verslaan." Hermelien had me uiteindelijk ook verteld dat Voldemort ontsnapt was, maar ik wist niet als Harry het al wist.

"Verslaan? Is hij ontsnapt? Alsjeblieft, vertel me dat hij niet gevlucht is!" Hij schudde zijn hoofd.

Ik zuchtte. "Toch wel. Alles zal veranderen. Nu ze weten dat wij hem willen verslaan, zullen ze het er ons zeker niet makkelijker op maken."

Hij haalde een hand door zijn haar. "Als ik terug bij de Duffelingen ben, kan ik je niet beschermen. Ik zal nooit weten wanneer je veilig bent en wanneer niet. Hoe zal ik je twee maanden kunnen missen in zo'n situatie?"

Mijn ogen werden groot. "Harry, ik heb iets gelezen in de bibliotheek. Het zijn ringen, één per persoon, die verbonden zijn met elkaar. Dat zijn ze tenminste wanneer die twee personen voorbestemd zijn voor elkaar. Als je het beiden draagt, voel je het wanneer er iets mis is met de andere. Wij zijn de uitverkorenen, uiteraard zijn we dan voorbestemd voor elkaar!" Gelukkig had ik dit schooljaar ook nog wat tijd in de bibliotheek doorgebracht.

"Waar kan je het kopen?" vroeg hij.

Ik dacht na, maar kon het me niet herinneren. "We moeten terug naar de bibliotheek, volgens mij stond het in het boek."

We stonden beiden op en liepen over het terrein, het kasteel binnen. Onze voetstappen weerklonken over de vloer, waar op sommige plaatsen gaten en barsten zaten. Vele ramen waren gebroken en standbeelden waren ledematen verloren. Het kasteel straalde de sfeer van de slag uit. In de bibliotheek waren sommige boeken volledig verbrand, ik liep naar een rek in het achterste gedeelte, de Verboden Sectie. Tot mijn grote opluchting zag ik het boek meteen staan, nog volledig intact. Ik ging op de toppen van mijn tenen staan, maar kon er nog steeds niet bij. "Laat mij maar." zei Harry en hij gaf me het boek met de blauwe kaft. Nog onderweg naar een tafeltje sloeg ik het boek open en bladerde naar de bladzijde die ik de vorige keer gezien had. 

"Hier staat het. Het is niet te koop, maar een familiestuk." zei ik. Harry keek mee over mijn schouder en wees plots naar een tekstje onder een foto. 

"De laatst geweten persoon die de ringen in bezit had, is Cassiopeia Zwarts. Zwarts... Zij is familie van mij!" Bedacht ik.

Harry knikte. "Weet je nog in het begin van het jaar? Wanneer we je stambomen gingen bekijken?" Ik knikte. "We moeten terug als we meer informatie over Cassiopeia willen vinden."

We liepen de leerlingenkamer van Zwadderich binnen, deze keer moesten we het niet stiekem doen, iedereen wist van Harry en ik af. We gingen door de deur, de tunnel en het luik en kwamen aan in het verlaten klaslokaal. Ik haalde de familieboom van de Zwartsen uit en rolde hem open. Ik vond Cassiopeia vier generaties boven mij. 1915-1992.

"1992," zei Harry, "dan is ze al vier jaar dood." Mijn gezicht betrok, maar Harry glimlachte. "Kijk," ik volgde zijn vinger, die de broers en zussen van Cassiopeia toonde. "Dorea Zwarts was haar zus, zij was getrouwd met Charlus Potter. Zij hadden een zoon, mijn grootvader. En dat maakt Cassiopeia mijn oudtante."

Ik dacht luidop na. "Cassiopeia had geen kinderen, dus zij kon het niet doorgeven. Dorea, haar zus, had een zoon, dus zij kon het wel doorgeven. Uit Dorea gaat de lijn verder tot... Jou. Dus, dan zou jij de ringen moeten hebben!"