A Gryffindor who's in love with a Slytherin [Dutch Harry Potter fanfiction]

Hoofdstuk 13 | Zo cliché

ELISABETH'S POV

Nadat Harry weg gegaan was ging ik met Ginny en Hermelien ontbijten tot plotseling de hele zaal stil werd. Ik keek naar voor en zag dat professor Perkamentus op stond.

"Goedemorgen iedereen, ik heb een mededeling voor jullie allen. Binnen exact twee maanden is het Kerstmis, maar dit jaar zal het Kerstdiner niet doorgaan, vanwege speciale gebeurtenissen. Dit jaar zal opnieuw het Toverschool Toernooi plaatvinden, alleen zullen wij de enige school zijn die deelneemt. De hoofden van jullie huizen zullen maandag, binnen exact twee dagen, bekendmaken wie mag deelnemen. Van elk huis zal er één kampioen gekozen worden, geen leeftijdslimieten. Eens je gekozen wordt heb je één kans om het te weigeren, maar dan moet je wel binnen de vijf uur iemand vinden die je plaats wilt innemen. Voor iedereen die niet mee wilt doen, laat dit dan nu uitdrukkelijk weten aan het hoofd van jullie afdeling, dan zullen zij er rekening mee houden en jullie niet kiezen. In plaats van het Kerstdiner zal er dit jaar een Kerstbal plaatsvinden op vierentwintig december. Smakelijk eten!"

Het was officieel, zou Harry me vragen? Ik mocht hem niet vragen, dat hadden Ginny en Hermelien gezegd. Maar wat als hij iemand anders zou vragen? Ik zou het hem niet kwalijk nemen, want iedereen zou ons zien en dan zou iedereen weten dat we vrienden waren.

Ik keek op mijn uurwerk. 10:55. 

"Ik moet weg, het spijt me. Zie ik jullie straks?" vroeg ik.

De anderen knikten en ik liep de Grote Zaal uit. Na een blik op de tafel van Zwadderich zag ik dat Harry al weg was, hopelijk was ik niet te laat! Ik rende door de gangen en de trappen op en kwam buiten adem de toren binnen. Harry was er nog niet eens. Ik leunde tegen de boord en keek naar het uitzicht. De bomen waaiden wild, het was volop herfst. Ik dacht na over het Toverschool Toernooi. Zou ik naar Anderling gaan en vragen me niet te kiezen? Of zou ik het gewoon zo laten? De kans dat ik gekozen werd was toch ongelooflijk klein, waarom zou ze mij kiezen, ik ben een eestejaars die niets kan. 

Ik voelde twee handen op mijn ogen. "Wie is het?" lachte hij.

Ik glimlachte, zijn stem was de mooiste die ik ooit gehoord had. ik voelde dat hij dicht achter me stond. Ook al hing ik half over de boord van de hoogste toren op Zweinstein, ik voelde me veiliger dan ooit.

"Hint?" vroeg ik plagend.

"Hmm, ongelooflijk knappe jongen. Je kan vast niet wachten om je om te draaien en in zijn fantastisch mooie ogen te kijken en-"

Ik draaide me snel om en gaf hem een knuffel. "Hem te knuffelen?" vroeg ik. 

"Ook goed" zei hij.

Zijn handen lagen rond mijn middel, hij stond nog precies op dezelfde plaats als daarnet. Ik had gelijk toen ik dacht dat hij dicht achter me stond, want nu stond hij ook enorm dicht bij me. Er was amper twee centimeter ruimte tussen ons. Ik wist wat er nu ging gebeuren, ik voelde het. Ik keek in zijn ogen, elk spikkeltje was zichtbaar, net als de vorige keer. Kon ik dit wel? Hij keek me aan met de meest liefdevolle blik die ik ooit gezien had. 

"Het spijt me, ik kan niet meer wachten." fluisterde hij en de ruimte tussen ons loste op. Zijn lippen raakten de mijne en de vlinders in mijn buik deden ratslagen. Ik legde mijn armen rond zijn nek en zo bleven we even doorgaan. Na een paar minuten gingen we uit elkaar. Ik glimlachte als een halve gek, ik kon het niet helpen. Hij gaf me een knuffel en ik begroef mijn hoofd in zijn borst. 

"Je kan niet geloven hoe lang ik hier op gewacht heb." zei hij.

Dan begon het tot me door te dringen, dit mocht niet.

"Harry?" vroeg ik.

"Ja?"

"Besef je wel hoe verkeerd dit is?"

"Ja, en het kan mij niets schelen. Ik sta hier met jou in mijn armen en de rest van de wereld mag van mij vergaan."

Ik glimlachte, hij was zo cliché, maar ik hield ervan.

"Dus over het Kerstbal." begon hij. "Met wie ga je gaan? Heel stiekem hoop ik dat je met mij wilt gaan, maar als je niet wilt, kan ik je niet dwingen." lachte hij.

"Ik wil wel met jou gaan, maar het kan niet, Harry. Iedereen zou ons zien en je weet dat niemand mag weten dat we met elkaar omgaan."

"Ik weet het, Patty zal me waarschijnlijk meevragen. Of Daphne. Ik heb echt geen zin om met hen te gaan. Ik kijk liever een hele avond naar jou."

Ik glimlachte naar hem. "Je flirt weer, Harry."

"Mag toch? En zie je wel dat het hielp? Je hebt me net gekust, dus flirten werkt echt wel." grijnsde hij.

"Jij kuste míj, Potter. Jouw flirten hielp dus helemaal niets."

"Jij kuste me terug, Malfidus, dus het hielp wel."

"Stop het!" lachte ik.

"Je lach is zo mooi, net als jij." fluisterde hij terwijl hij een lok haar achter mijn oor stak. Hij kuste me opnieuw en ik glimlachte. Hemel, hij maakte me zo blij.

"Harry, wat moeten we hiermee? Geloof me, ik wil bij je zijn, maar het kan niet..." ik staarde naar de grond, waarom moest alles zo moeilijk zijn? 

Hij nam mijn gezicht in zijn handen en liet me naar hem kijken. "We kunnen het toch proberen? Zolang niemand het weet is alles super, maar als ze het weten zal alles hetzelfde blijven. Ik weet niet wat jij zal doen, maar ik zal me niets aantrekken van wat zij zeggen. Zij kunnen er niets aan veranderen, ze mogen zeggen wat we moeten doen, maar ik zal niet luisteren." 

Ik knikte. "Wat denk je van het Toverschool Toernooi?" vroeg ik.

"Ik weet het niet, ik denk dat ik het gewoon zo ga laten, mij zullen ze toch niet kiezen. Jij?"

"Ik denk hetzelfde, ik ben een eerstejaars die niets kan, mij zullen ze nooit kiezen."

"Je kan wel iets, zoals mij blij maken." zei hij. Ik glimlachte, hij was zo lief!

"Ik heb het over magie, gekkie." ik sloeg hem op zijn arm. Waarom deed ik dat toch altijd?

"Dat weet ik wel," lachte hij, "maar dan nog meende ik het."

"Je bent zo lief voor me, waarom? Ik dacht dat je me ging haten, door Draco en het feit dat ik een Griffoendor ben en zo."

"Draco haat ik nog altijd, maar jij bent anders. Je hebt eigenschappen van alle huizen. Het rebelse van Griffoendor en Zwadderich, het vriendelijke van Huffelpuf en de intelligentie van Ravenklauw. Je bent specialer dan elk meisje op Zweinstein, daarom vind ik je leuk."

"Hemel, je bent te lief." lachte ik.

"Ja, weet ik. Dus, zijn 'wij" nu echt?" vroeg hij lachend.

Ik schrok van zijn vraag, ergens had ik dit wel moeten zien aankomen, maar ik wist niet wat te zeggen. "Ik weet het niet, Harry. We kunnen het proberen, maar we zullen altijd en overal moeten oppassen. Tenzij we het alleen vertellen aan onze beste vrienden, maar wat als zij dan iets doorzeggen? Wat als mijn ouders het te weten komen? Of Jeweetwel?" ratelde ik.

"Rustig, het komt wel goed. Ik wil het gewoon weten, doen we dit of doen we dit niet?"

"We doen dit, wees daar maar zeker van." zei ik en ik kuste hem.

"Dus nu zijn we officieel?"

Ik knikte. "Ik haat het dat niemand het mag weten, ik zou het het liefst van de daken schreeuwen, maar dan komen we beiden in de problemen. Ik denk dat ik beter weg ga, Ginny vermoedt snel dingen."

Hij gaf me een snelle kus op mijn lippen. "Zie ik je vanavond?" 

Ik knikte. "23 uur, hier."

"Doei... liefje!" riep hij nog snel terwijl ik de toren uitliep. 

Ik kon niet stoppen met glimlachen. Harry Potter was mijn vriendje! Ik was zo blij dat ik niet besefte wat er zou kunnen gebeuren als iemand het te weten kwam.