Hindi nila namalayan na napalayo na sila sa paglalakad nang matanaw ang isang lighthouse. Nilingon ni Anya si Jakob at sinabi nitong nakalimutan na ang tungkol doon, pero lumaki raw ang mga itong umaakyat sa pinakatuktok.
Jakob and Anya decided to check the place. Sigurado si Jakob na maayos pa ang lugar dahil minsang nagpupunta roon ang mga ranger niya. Nabanggit din ng isa na noong nagpunta si Ice sa beach house, namalagi ito sa lighthouse.
Paikot ang hagdan paitaas. Hindi naman ito ganon kataas kaya hindi sila nahirapan. Hawak lang ni Jakob ang kamay ni Anya na humigpit ang pagkakahawak sa kaniya nang makaramdam ng pagod.
"Hindi na 'ko sanay!" Natawa si Anya. "I think kailangan ko na ring mag-workout. What if isama mo ako kapag nagdiya-jogging ka?"
Natawa si Jakob. "E kapag tumatakbo naman ako, ang himbing ng tulog mo," sagot nito. "We're almost there."
Nang makarating sa tuktok, nakita kaagad ni Anya ang kabuuan ng karagatan. Mayroon nang kaunting liwanag. Nagiging purple to pink na rin ang kulay ng langit. Mukha itong pastel painting. Kalmado rin ang dagat at halos walang alon sa dalampasigan.
Mayroong malaking ilaw sa gitna ng lighthouse. Ang kalahati ay konkreto, ang kalahati naman ay gawa sa salamin at bakal. Basag na ang ibang salamin dahil na rin siguro sa kalumaan at wala naman na rin kasing naninirahan dito.
"Ang ganda." Humarap si Anya sa kawalan. "Ang kalmado. Naiiyak ako." Natawa siya, pero tinraydor siya ng mga mata niya. "Hoy, ang ganda rito. Puwede bang habang nandito tayo, every morning tayong pupunta rito?"
"Oo naman." Ngumiti si Jakob at pumuwesto sa likuran ni Anya. "Maganda rin dito kapag sunset. Mamayang gabi, gusto mo?"
"Oo ba! Hindi natin puwedeng isama si Trevor, pero okay lang. At least tayong dalawa lang. Wala ring ibang tao." Sumandal si Anya kay Jakob. "Thank you sa pagdala mo sa 'min dito sa beach. Tuwang-tuwa rin ang mga lola. Panay ang thank you nila sa 'kin kanina kasi kahit tumatanda na sila . . . at least nakita ulit nila ang dagat."
Hinalikan ni Jakob ang tuktok ng ulo ni Anya. "Basta sabihin mo lang kung kailan mo gustong magpunta. Kapag puwede naman, sasabihin ko naman sa 'yo."
Tumango si Anya at humikhab. "Alam mo, dahil sa pag-akyat natin dito, bigla akong napagod at inantok."
"Gusto mo na bang umuwi?" Jakob kissed Anya's shoulders to her neck. "Puwede bang mag-stay muna tayo sandali? Hanggang sa lumiwanag nang tuluyan?"
Tumango si Anya at napapikit nang hindi tumitigil si Jakob ang paghalik sa leeg niya. Yumakap din ang dalawang braso nito sa baywang niya ngunit gumapang ang isang kamay papunta sa dibdib niya.
"Jakob." Anya let out a soft moan. Her breathing became heavier when Jakob kneaded her left boob.
Mas isinandal niya ang katawan kay Jakob at inihiga ang ulo sa balikat ng asawa. Nakakuha naman ng pagkakataon si Jakob para halikan siya sa pisngi hanggang sa bumaba iyon sa gilid ng labi niya na agad rin naman niyang tinugon.
The kiss was aggressive and needy. Hindi nakatulong na pareho silang bitin kanina dahil nagising si Trevor at mas inuna nila ang anak. Mas naramdaman ni Anya ang gigil sa pagyakap ni Jakob sa baywang niya.
"Tanya," Jakob whispered against Ara's ear. "C-Can . . . we?"
Anya nodded without a word. Mahigpit siyang humawak sa railing na nasa harapan niya. Basag ang salamin at nangangalawang na ang mga bakal na kinakabitan nito. Medyo maalikabok ngunit hindi sa puntong hindi na nila kayang huminga dahil manipis lang iyon . . . parang bahay na hindi natauhan nang ilang linggo.
Both didn't know if anyone could see them. They were in the moment, they were in heat. They felt that.
Anya didn't bother facing Jakob. They remained in that position and when Jakob finally reached the waistband of Anya's pants and underwear, he asked her one last time, and she nodded in response. She arched her back and stared at the sea in front of them.
Napapikit si Anya nang maramdaman ang paghaplos ni Jakob sa katawan niya. May ingat pa rin katulad noon at sinisigurong komportable siya.
She gripped the support in front of her when she felt Jakob tried to move inside her. They were both struggling. It had been long since they made love and it felt like the first time, making Anya whimper in both pain and pleasure.
Jakob immediately tried to ease her by kissing her nape down to her neck. He didn't move, both were catching their breaths until they were comfortable with their position. Anya arched her back more and welcomed Jakob's slow thrusts.
They didn't bother removing their clothes.
Anya moaned and rested her head on Jakob's shoulder and felt him kiss the side of her head. She heard him groan against her neck after burying himself deep inside her and stopped.
"We don't have protection. N-Nawala sa isip ko," Jakob whispered. "I'll pull out."
She felt him move and was about to withdraw, but she was quick to stop him by moving backward.
"Fuck, Tanya," Jakob groaned and buried his face into Anya's shoulder.
Jakob didn't move, but Anya teased him by moving slowly and it felt like he was thrusting inside her deeply. It was an approval for him to move . . . so he did. Anya's moans were music to his ears.
Anya's chin vibrated when she felt she was about to cum. She gripped Jakob's hand that was hugging her waist and looked down. Her legs were shaking.
"I'm gonna cum," Anya said in a low voice. "Jakob, I'm gonn—"
She wasn't able to say a word and let herself feel the orgasm while Jakob was still thrusting. In no time, Jakob groaned and withdrew himself. He didn't cum inside her. Both were catching their breaths, both were sated.
After the deed, they decided to swim. The sun was up, but the wind was still cold.
Hindi na abot ni Anya ang buhangin mula sa ibaba kaya naman nakasuporta si Jakob sa baywang niya habang nakaakbay naman siya. Pareho silang lumulutang sa ginta ng dagat habang nakatingin sa beach house hindi kalayuan kung nasaan sila.
"Alam mo, noong time na pinipigilan ko, bigla kong naramdaman noong umalis ka na nami-miss kita." Ngumiti si Anya. "Na hindi na 'ko sanay na hindi ka kasabay kumain, na tuwing pauwi ka na galing sa office, bumababa na ako. I was convincing myself maybe I was just used to your presence not knowing I was falling in love."
"Ako naman, ayaw kong umuwi kasi baka ayaw mo 'kong makita." Natawa si Jakob. "Kapag lunch, kung puwede lang hindi ako sumipot kahit na gusto mong sabay tayong kakain, hindi ako uuwi. Now, I feel guilty kasi kung puwede lang na hindi na ako umuwi noon, ginawa ko na."
Anya laughed. "Nakakatawa na lang din palang pag-usapan 'yung past. It's so refreshing to know we can just laugh about it. Pero noon, naisip ko rin talaga na sana you found someone that's not me. Para hindi ka nahirapan o hindi ka nakasakit ng iba."
Jakob shook his head. "I don't wanna think about that." He hugged Anya tightly. "It's you or nothing."
"You'll never know." Anya caressed Jakob's hair at the back of his head. "What if meron kang nakilala noong hindi mo pa ako nakikilala? What if we weren't meant to meet commander that day? Ang daming what ifs."
"I know." Jakob pulled away. "But I don't wanna think about that past. I want this present. I want that future with you and Trevor in it. I don't care about that what ifs anymore."
Pagdating sa beach house, naabutan nila sina Ate Rose at Ate Dolores na nakasalampak sa damuhang mayroong kumot habang nilalaro si Trevor na kaagad tumingin sa kanila. Nagpaalam muna sila sa mga ito na maliligo.
Inside the bathroom, Jakob and Anya made love for the second time. They missed being intimate.
Nakahanda na rin ang lamesa para sa almusal nilang dalawa at sinabi ni Ate Rose na kumain na muna sila bago kunin si Trevor na nilalaro ang stuffed toy na dala nila, pero hindi nakatiis si Jakob na binuhat sandali ang anak.
Habang nakaupo si Anya at pinagmamasdan ang mag-ama niyang parehong humahagikgik, hindi niya namalayang bumagsak ang luhang pinipigilan niya. She prayed for this. She wanted a family and after the world was ruined, she thought it would just be another what if.
But Jakob gave her something she never thought she would have.
——
Isang linggo ang inilagi nila sa beach house at gusto pa sana nilang mag-stay, pero nagpunta si Commander Alfred para kausapin si Jakob kung puwede bang umuwi dahil nakikiusap ang mga kaibigan nitong kailangang makipag-usap.
Anya agreed and said they could just come back. Ayaw kasing umuwi ni Jakob at sinabing maghintay ang mga kaibigan, pero hindi pumayag si Anya.
Pagdating sa Escarra, nandoon na sina Ares, Tristan, at Martin. Inihatid na muna ni Jakob ang mag-ina niya sa bahay nila bago siya nagpunta sa opisina kung nasaan ang mga kaibigan niyang naghihintay sa meeting room.
"Abala kayo sa bakasyon, e," bungad ni Jakob sa mga kaibigan. "Ano ba kasing meron?"
Naupo si Jakob at tiningnan si Ares na naunang magsalita.
"Ang daming tao sa city recently. Ang dami na ring nag-attempt na pumasok sa Olympus at wala naman akong ibang magawa kung hindi magbigay ng tulong. I can't give shelter to people and you know that," sabi ni Ares. "My space is limited and I tend to keep it that way. I'm not good at managing people."
"You know my rules," ani Tristan. "I won't take anyone. Masyado pa nga akong delikado ngayon sa dami ng sumusubok na makapasok sa kampo kaya hindi ako basta-basta puwedeng magpapasok ng mga bago."
Umiling si Martin. "St. Pierre can't accept, too. Masyado na kaming marami roon at alam n'yong nagkaroon ng problema noong bumagyo dahil kaunti lang ang nakuha namin sa mga nasirang tanim. Namatayan pa kami ng mga baboy at baka kaya hindi puwede. We have limited resources now. Sapat lang 'yun para sa 'tin."
Komportableng sumandal si Jakob habang nakatingin sa mga kaibigan. Pinakikinggan niya ang mga sinasabi ng mga ito tungkol sa mga taong galing sa malalayong lugar at mukhang nagbabaka sakaling makahingi ng tulong sa mga nasa siyudad.
Pinag-uusapan ng mga ito kung paano matutulungan ang iba dahil lahat sila, hindi makapagpapapasok at alam ng mga kaibigan niya kung ano ang dahilan niya.
His friends tried to convince him once, but he declined.
"And the fact that years later, we still had no idea what happened." Ares shook his head. "May mga pagkakataon na nami-miss ko ang pamilya ko, but at least they're not worrying about anything anymore. Unlike us, everyday's a battle."
Tahimik lang si Jakob na iniikot ang ballpen sa kamay niya.
"Yeah." Tristan breathed. "Imagine waking up thinking it's another day to survive knowing anytime you'll die? I'm starting to get sick of this life."
"You guys should appreciate what we have," Martin said in a low voice. "Ares, you're helping a lot right now. Sa mga medical team mo, you're all doing great. Ikaw naman Tristan, Garrie and Mer are there for you. Are you sick of them, too?"
Tristan didn't say a word and just shook his head. Palagi namang ayaw nitong pag-usapan ang relasyon kay Garrie. Alam ni Jakob na mayroong alam si Anya sa kung ano ang nangyayari, pero wala itong nababanggit sa kaniya.
His friends knew that a lot changed after Anya. And that kidnapping changed him even more.
"How are you and Leonor?" Jakob asked Martin. "Is she doing okay?"
He saw how Martin breathed and nodded. "She's doing okay. Hopefully, tuloy-tuloy na rin. Gusto rin pala niya kayong papuntahin sa bahay kung meron daw kayong time, especially Anya and Garrie, para daw meron siyang kausap."
"Sure." Jakob nodded. "I'll talk to Anya. Gusto ko rin siyang nailalabas dito sa Escarra recently."
"Please." Martin looked down and sounded begging. "If may time kayo to bring your wives into my home, I am begging you. Comfortable siya sa kanila kaya kung okay lang sa inyo."
Jakob said yes and he would talk to Anya about it.
They spent the time talking about their respective groups, about what was happening to their lives, and updating each other since they had no time to bond anymore. Hindi tulad noon na madalas silang magkakasama dahil bukod naman sa grupo, wala silang ibang responsibilidad.
Iba na sa pagkakataong ito. Pare-pareho na silang mayroong ibang inaalala.
Gabi na nakauwi si Jakob ngunit siniguro niyang sabay pa rin silang kakain ng dinner. At dahil hindi pa naman sila inaantok, naisipan nilang tumambay sa firepit na matagal na nilang hindi nagagawa.
Kalong ni Jakob si Trevor na nakatulog na. Katabi niya si Anya na nilalaro si Lily at Gigi na nagpapa-belly rub. Madalas na gumagala ang dalawang aso nila sa Escarra dahil gustong makipaglaro sa ibang tao. Halos minsan ay hindi na umuuwi ang dalawa kaya hinahayaan lang nila.
Lily and Gigi became Escarra's family, too. Hindi na lang ito basta nakakulong sa bahay nila at hinahayaan na lang dalawa kung kailan gustong umuwi.
Jakob talked to Anya about the meeting. Nabanggit niyang dumadami ang tao sa siyudad na naghahanap ng tulong. Nasabi rin niya na walang balak magpapasok ng survivors ang mga kaibigan niya.
"It's been years and people still couldn't find the means to live," sabi ni Jakob at nakita niya kung paanong nagsalubong ang kilay ni Anya. "Bakit?"
"Hindi ko gusto 'yang sinabi mo." Umiling si Anya. "Hindi naman kasi lahat kaya. Hindi mo sila puwedeng husgahan kung bakit ilang taon na, hindi pa rin nila kayang suportahan ang sarili nila. Wala ka sa shoes nila para sabihin 'yun."
Natahimik si Jakob sa sinabi ni Anya.
"Naging madali sa 'yo kasi meron kang resources. Naging madali sa inyong magkakaibigan, pero sa mga taong nasa labas at wala talaga tulad namin noon, mahirap. Mahirap lalo kung hindi mo alam kung saan ka kukuha. What if kumuha ka, pero hindi pala puwede kasi iba ang may-ari? What if kinuha namin 'yung tubig na nasa timba, pero hindi puwede kasi magkakasakit kami?"
Walang nasabi si Jakob. Nakatitig lang siya kay Anya.
"For sure those people tried to do their best. Hindi naman sila tatagal pa nang ilang taon after this dark world. For sure they tried, but what if they needed more? Paano kung sinubukan nila, pero hindi na sapat? Paano kung merong nangyari sa lugar nila para umalis doon? Hindi naman sila aalis doon kung comfortable sila, right?" Anya shook her head. "You cannot judge someone based on what just saw. You need to dig deeper, Jakob. Iyan ang kailangan n'yong magkakaibigan dahil hindi naman kayo na-expose sa labas."
Jakob bit his lower lip. "I'm sorry."
Mahabang katahimikan ang namayani sa kanila. Patagilid na nilingon ni Jakob si Anya na seryosong nakatitig sa apoy na nasa harapan nila. Malalim ang paghinga at parang nag-iisip. Hindi siya nagkamali nang humarap ito sa kaniya.
"What if . . . gumawa tayo ng isa pang lugar na puwedeng magpapasok ng survivor? Alam kong hindi na puwede rito at naiintindihan ko, Jakob, pero what if gumawa tayo ng Escarra 2.0?" suggestion ni Anya. "Naalala kong meron kang lupang nakuha around five kilometers away from here. Sinabi mo sa 'kin 'yun, 'di ba? Ano ba ang balak mo roon?"
Jakob frowned. "Wala pa naman. I was planning to have another work area for the panels unless . . . you have other plans?"
And there, Jakob saw Anya smile widely and even faced him. "What if gawin natin siyang parang St. Pierre? Puwede ba nating i-check kung maganda ang patubig? Gawin nating siyang farm. Magpapalaki tayo ng farm animals and possible na fish pond kung puwede sa lugar. We can maximize the place to provide for us.
He was listening to his wife. She looked excited and that made him smile.
"Para hindi na natin kailangang magpapasok dito sa main. I-train 'yung new survivors to farm. Parang dito sa Escarra. Lahat nagtatrabaho, lahat may pagkain, lahat may tirahan. 'Yung makukuha sa farming, 'yun ang pagkain nating lahat, para hindi natin iasa lahat kay Martin," sabi ni Anya. "What do you think?"
"That's a good plan." Jakob nodded. "But I have one issue, babe. I don't trust people. Hindi na kaya ng time ko na dalawang grupo ang babantayan. H-Hindi ko puwedeng hatiin ang oras ko sa inyo ni Trevor para lang sa iba."
Ngumiti si Anya. "Ako, may mga pinagkakatiwalaan akong tao. Kung okay lang sa 'yo."
Jakob squinted. He had an idea, too.
"What if sina Kuya Austin and Nicholas ang pagbantayin natin sa Escarra 2 kung papayag sila? Like they'll stay there. Sakto Mary is a nurse. She can help other people na papasok sa loob. Nicholas and Celine being part of the Alpha Team means they're good. And sila lang din ang pinagkakatiwalaan ko," sabi ni Anya sa mababang boses.
"I still have to think about it. Okay lang ba sa 'yong pag-iisipan at pagpaplanuhan ko muna? I kinda agree with you. I like the idea. Nagkakaroon ako ng vision, but I'm still not over about what happened," pag-amin ni Jakob.
Tumango si Anya. "Naiintindihan ko naman 'yun, pero sana 'wag mong baguhin kung sino ka noon dahil sa mga nangyari nitong nakaraan. It was just a bad chapter, it'll always pass. We all learned our lessons the hard way."
Both chuckled.
"Pero sana mahanap mo pa rin kung sino ka noon. 'Yung excited na tumulong sa iba. Alam kong nasa sa 'yo pa rin 'yun. Binago lang ng panahon at sitwasyon, pero alam kong ikaw pa rin 'yan." Anya smiled and held Jakob's hand. "You still have it. You're just scared and it's valid. You have all the time to decide, no pressure at all."
Umakbay si Jakob kay Anya at hinalikan ito sa gilid ng noo. Pareho silang yumuko nang bahagyang gumalaw si Trevor na mahimbing na natutulog. Pareho nilang pinagmasdan ang anak nila.
Oo, may takot sa parte ni Jakob dahil ayaw na niyang maulit na mayroon na namang makapasok sa loob na hindi niya gusto, pero tama si Anya.
"Isang araw, nakikipaglaro na rin 'yang si Trevor sa mga ranger." Ngumiti si Anya sa kaniya. "Natawa nga ako noong isang araw. Sinita ko si Erick kasi tinawag niyang bossing si Trevor."
Natawa si Jakob. "Totoo naman, e. Kahit ako bossing ko 'to."
"Hindi puwede. Gusto kong lalaki siya na hindi niya mararamdaman 'yung special treatment sa kaniya," sabi ni Anya. "Puwede ba 'yun?"
Tumaas ang dalawang balikat ni Jakob bilang sagot.
"Jakob!"
—
T H E X W H Y S
www.thexwhys.com
