Bakma Bana Öyle

Annem

Kapıyı açtığımda evdeki gerginlik hissediliyordu. Annemin sözleri odada yankılanıyor, kalbimi ok gibi delip geçiyor. "Nerelerdeydin?!" Sesi kanımı donduran bir şiddetle yankılanıyor. Yüzü öfkeyle buruşmuş bir halde orada dikildiğini gördüğümde korkuya kapılıyorum.

Başımı eğiyorum, suçlayıcı bakışlarına dayanamıyorum. Söylediğim her kelimeye vereceği tepkiden korkarak taş kesiliyorum. "Ben... ben... şey, görüyorsunuz, okuldaydım," diye kekeliyorum, kelimelerim gerilim dolu havada kayboluyor.

"Neden geç kaldın, ha?!" Sinirli bir sesle dedi

Annemin yüzümü sıkıca kavradığını hissettiğimde gözlerimden yaşlar süzülüyor. Kendimi kapana kısılmış, onun dizginlenemez öfkesi karşısında güçsüz hissediyorum. "Anne, bırak beni, canımı yakıyorsun, lütfen," diye yalvarıyorum, parmaklarının baskısı altında yanaklarımın sıkıştığını hissediyorum.

"Bana anne deme!  nankör," diye tükürdü, sesi acı ve kızgınlık doluydu.

Her kelimesinde kalbimin biraz daha kırıldığını hissediyorum, reddedilişinin acısı içime bir bıçak gibi saplanıyor. Elimde kalan her güç kırıntısına tutunuyor, umutsuzca kendimi onun sert sözlerinden korumaya çalışıyorum. Yere bakıyorum, gözyaşlarım sessizce yanaklarımdan aşağı süzülürken odama doğru yöneliyorum, kalbim üzüntü ve yalnızlıkla ağırlaşıyor.

"An-, söz veriyorum bir dahaki sefere geç kalmayacağım. Sadece biraz karda oynadım," diye yalan söylüyorum ve bu bahanenin onun öfkesini yatıştırmaya yeteceğini umuyorum.

Elini şiddetle yüzümden çekerek dengemi kaybetmeme neden oluyor. Vücudumun sağ tarafında keskin bir acı hissederek ağır bir şekilde yere düşüyorum. Şokun bir kısmını emmiş olan sol koluma tutunuyorum.

"Bir daha eve geç kaldığını görürsem, görürsün" diye tehdit ediyor buz gibi bir sesle, sonra topuklarının üzerinde dönüp odadan çıkıyor ve beni yalnız, incinmiş ve perişan bir halde bırakıyor.

Dikkatlice ayağa kalkıyorum, yanımdaki cam masaya yaslanıyorum, kaburgamdaki bıçak gibi ağrı çok acıtıyor. Koleksiyonuma yeni bir çürük ekleyeceğimi şimdiden biliyorum. Ağrıyı daha da şiddetlendirmemek için ceketimi ve atkımı nazik hareketlerle çıkarıp dikkatlice girişin yanındaki portmantoya yerleştiriyorum. Mutfağın önünden sessizce geçerken annemin bir kadeh şarap daha içtiğini görüyorum. Bana her vurduğunda ya da beni her azarladığında bu onun rutinidir. Muhtemelen telefonda babamla tartışıyordur. Orada olduğumu fark etmesini istemiyorum, o yüzden kafasını mutfak kapısına çevirmeden önce sıvışıyorum.

Merdivenlerin her basamağı canımı yakıyor ama acıyı görmezden gelmeye çalışıyorum. Neden bana böyle davranıyor? Ben onun kızı değil miyim? Anneler ve kızları en iyi arkadaş olmak zorunda değil, ama benimki neden benden bu kadar nefret ediyor? Gözyaşlarımı daha fazla tutamıyorum, yanaklarımdan aşağı yuvarlanmalarına izin veriyorum. Yeter artık. Ben annesine, ailesine, onların sevgisine ihtiyacı olan küçük bir kızım. Annemle ya da babamla hiç 'iyi' bir anım olmadı.

Yatak odama gidiyorum, duvarlarına poster asmama bile izin verilmeyen tarafsız bir yer, yoksa suratıma bir tokat yiyeceğim. Yatağıma uzanıyorum ve bir süre tavana bakıyorum. Arkadaşlarımı Cengiz, Eren ve Burcu ile tanıştırsam mı? Hem birbirlerini tanımış olurlar hem de Cengiz'in takılacağı başka arkadaşları olur. Belki bu iyi bir fikirdir.

Banyoda pijamalarımı giymek için yataktan kalkarken, "Tavana sırıtarak aptal gibi görünüyorum," diye mırıldandım.

Kendimi rahatlatmak için zoraki bir gülümsemeyle aynada kendime bakıyorum, yüzümdeki gözyaşı izleri görünüyor. Yüzümü suyla durulayıp yanımda asılı duran havluyla kuruluyorum. Üniformamın gömleğini kaldırdığımda yaralı kaburgamda kocaman bir morluk fark ediyorum.

"Vay be, yarayı  yumuşatacak bir şeyim yok," diye soluyorum, teslim olmuş bir halde.

Boş ver, üstümü değiştiririm. Evin kapısı çarparak kapanıyor, annem muhtemelen babamla lokantada buluşmaya gitmiştir. Bu benim gidip kendime bir sandviç yapma şansım. Merdivenlerden iniyorum, acıyı görmezden gelmeye çalışıyorum, ailem bunu yapmasa bile kendime bakmaya kararlıyım.

Annemin sert sözleri hala kafamın içinde yankılanıyor ve bana onun gözünde ne kadar önemsiz olduğumu hatırlatıyor. Ve babam, fiziksel olarak orada olsa bile hep yok. Anlamıyorlar, asla anlamayacaklar.

Sonunda uykuya dalıyorum, kalbim kederden ağırlaşıyor ve zihnim ailemin sevgisizliği yüzünden işkence çekiyor. Ve rüyalarımda, her zaman ulaşılmaz görünen bir aşkı umutsuzca arıyorum.