အချိုပွဲရောင်းရန်ရှေးခေတ်ကိုကူးပြောင်းသွားခြင်း

Ch 1

ကျီဝိန် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တာနဲ့ ဦးခေါင်းနောက်ဘက်က ပြင်းထန်တဲ့နာကျင်မှုကြောင့် သူ့ကို ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ ညည်းလိုက်မိတယ် ။

သူမျက်လုံးများကို ဖြည်းညှင်းစွာဖွင့်လိုက်ပြီး သူ့မျက်လုံးကို ဖမ်းစားလိုက်တာက ထူထဲသော ရောင်စုံ ကန့်လန့်ကာတစ်ခုဖြစ်ပြီး အလွန်မသိသာလှပေ။

ဒါဘယ်နေရာလဲ?

သူ တစ်ပတ်လောက် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ရိုးစင်းတဲ့ သစ်သားစားပွဲနဲ့ ကုလားထိုင်တွေက လွန်ခဲ့တဲ့ ရာစုနှစ်ရဲ့ ကျေးလက်ဒေသဖြစ်ပုံရတဲ့ အိမ်အလွတ်ကို မြင်လိုက်ရတယ်။

မဟုတ်ဘူး၊ သူ အခု Dessert Masters China Division ၏ ဆုချီးမြှင့်ပွဲကို လက်ခံဖို့ ဘေဂျင်းမှာ ရှိနေသင့်တယ်။

ဟုတ်တယ်!

အဲ့အချိန် လမ်းဘေးမှာ ကုန်တင်ကားတစ်စီး တိမ်းမှောက်ပြီး သူ့ရဲ့ကားကို ဝင်တိုက်လိုက်တယ်။ ဒါဆို သူ အခု ဆေးရုံရောက်သင့်ပြီ၊ သူဘာလို့ ဒီကိုရောက်နေတာလဲ? ဘယ်သူက နောက်ပြောင်နေတာလဲ။

ကျီဝိန် နောက်ဆုံးတော့ တစ်ခုခုမှားနေပြီဆိုတာ သိလိုက်ရပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်မှာ အဆုံးမရှိတဲ့ နာကျင်ကိုက်ခဲမှုတွေကို ခံနိုင်ရည်ရှိအောင်လုပ်ပြီး ကုတင်ပေါ်ကနေ ဆင်းလိုက်တယ်။

သူတဆတ်ဆတ်တုန်နေသော သစ်သားတံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်ပြီး စူးရှတောက်ပသော နေရောင်ခြည်ကို သူ့လက်ဖြင့် ပိတ်ဆို့ကာ အသံထွက်လာသည့်နေရာကို လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ ပိန်ပိန်ပါးပါး ကောင်လေးတစ်ယောက်သည် ထင်းခုတ်တဲ့သစ်သားပေါ်တွင်ထိုင်ကာ ဓားရှည်တစ်လက်ကိုကိုင်ကာ ထင်းခုတ်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ သူ့ဘေးတွင် လူတစ်ဝက်ခန့်မြင့်သော ထင်းအချောထည်တစ်ခုရှိတယ်။

လျိုရီ့မျန် တစ်ယောက်ယောက် လာနေတာကို သတိပြုမိကာ ကျီဝိန်ကို မော့ကြည့်ကာ ပထမတော့ သူအလွန်ဝမ်းသာသွားပြီး- ခင်ပွန်း၊ နိုးနေပြီလား"

ကျီဝိန် မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး စကားမပြောတာကို မြင်လိုက်ရတော့ သူကံဆိုးပြန်ပြီထင်ပြီး သူ့ စွန်ပလွံအရွယ် မျက်နှာလေးပျက်သွားကာ ဓားရှည်ကို ချက်ချင်းပစ်ချကာ နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ပြီး မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တယ်။ သူ့လက်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ခေါင်းကို ငုံ့ကာ မကြည့်ဝံ့ပေ။