အချိုပွဲရောင်းရန်ရှေးခေတ်ကိုကူးပြောင်းသွားခြင်း

19

ဒါပေမယ့် လျိုရီ့မျန် ရဲ့ စိတ်အခြေအနေက မတိုးတက်လာခဲ့ပါဘူး။

အားချိုးက စာမတတ်တာ သိသာပါတယ် ဒါကို သူဘယ်လိုလုပ်သိမှာလဲ

လျိုရီ့မျန် တိတ်ဆိတ်သွားပြီး နှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွကိုက်ကာ မျက်နှာလွှဲပြီး အားချိုးကို မကြည့်တော့ပေ။

"မျန်မျန် မင်းက ငါ့ကို တကယ် လျစ်လျူရှုနေတာလား" အားချိုး အနည်းငယ် စိတ်တိုသွားပြီး လျိုရီ့မျန်ရဲ့ အဝတ်အစားထောင့်ကို ဆွဲလိုက်တယ်။

လျိုရီ့မျန်က နူးညံ့သိမ်မွေ့ကြောင်း သူသိသည်။

မျှော်လင့်ထားသလိုပဲ လျိုရီ့မျန် စိတ်လျှော့ဖို့ အချိန်သိပ်မကြာလိုက်ဘူး "အားချိုး၊ မင်းဘာပြောပြော အရေးမကြီးပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် အကိုကျီ အကြောင်း ဘာမှ မပြောပါနဲ့၊ နောင်မှာ မင်းကို လျစ်လျူရှုလိုက်မယ်"

အားချိုး ခေါင်းညိတ်ပြီး ရိုးရိုးသားသား သဘောတူလိုက်တယ်။

အဲ့နောက် သူအနားတွင်ထိုင်ကာ လျိုရီ့မျန် လက်ရေးလှရေးနည်းကို တိတ်တဆိတ်ကြည့်ကာ ရံဖန်ရံခါ သူ့ကို ချီးကျူးကာ လေထုသည် အလွန်လိုက်ဖက်ညီသည်။

မွန်းတည့်ချိန်နီးနေပြီဖြစ်သဖြင့် လျိုရီ့မျန်က သီချင်းစာအုပ်မှ ခေါင်းမထောင်သေးတော့ အားချိုး သူ့အတွက် အနည်းငယ်စိတ်ပူသွားပြီး တွန်းလိုက်ရာ စာအုပ်က လက်ထဲမှ မြေပြင်ပေါ်သို့ ကျသွားသည်။

"တောင်းပန်ပါတယ် မျန်မျန်၊ ငါမရည်ရွယ်ခဲ့ပါဘူး"

ခန့်မှန်းခြေ အချိန်က မွန်းတည့်ချိန်နီးနေပြီ။

လျိုရီ့မျန် ကဗျာစာအုပ်ကိုပိတ်ကာ စုတ်တံ၊ မှင်၊ စက္ကူနှင့် မှင်ကျောက်အားလုံးကို သိမ်းဆည်းကာ စားပွဲပေါ်တွင် မထားဘဲ ဗီရိုထဲတွင် ထည့်လိုက်သည်။

သူ အားချိုး ဆီကို လျှောက်သွားပြီး "အားချိုး၊ နေ့လည်စာစားဖို့ နေနော်"

အတိတ်ကဖြစ်ခဲ့ရင် လျိုရီ့မျန် အားချိုးရဲ့ လက်မောင်းကို ကိုင်ပြီး သူ့မျက်နှာပေါ်တွင် ရွှင်လန်းသောအပြုံးဖြင့် သူကို ဖိတ်ခေါ်မည်ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့က ပိုယဉ်ကျေးနေတယ် ဒါပေမယ့် သူတို့နှစ်ယောက်လုး သိပ်ဂရုမစိုက်ဘူး။