"ဖေဖေ..."
"ဟော သမီး..ဖေဖေတို့စိတ်ပူနေတာ..အပြင်သွားမယ်ဆိုလည်း အကျိုးအကြောင်းလေးပြောသွားမှပေါ့"
အိမ်ထဲဝင်လာချင်းဖေဖေကတော့ အေးဆေးတည်ငြိမ်စွာပြောဆိုသည်။အမေကတော့ အလိုမကျသလိုကြည့်နေပါသည်။မေမေ့အကြည့်များကို မသိဟန်ဆောင်ဟာ လျစ်လျူရှုထားလိုက်မိသည်။ဒီအချိန်မှာကိုယ့်အပြစ်နဲ့ကိုယ်မို့ မေမေဆူလည်းခံရမည်။
မောင်လေးကိုလည်းမတွေ့မိပါ။သူ့အခန်းထဲမှာဖြစ်လောက်မည်။
"ဟုတ်ဖေဖေ...နောက်ဆိုပြောပါ့မယ်
အခုက ရုတ်တရက်မို့မပြောမိလိုက်တာပါ
အခုတော့ အဝတ်အစားလဲရဦးမှာမို့ အခန်းထဲသွားတော့မယ်နော်"
"အေးအေး သမီး.. ခေါင်းကိုလည်းသေချာသုတ်ဦးနော်"
"ဟုတ်ဖေဖေ"
မေ့မေ့ကိုမကြည့်ဘူးလို့တင်းထားပေမဲ့ မျက်စိကသူ့အလိုလိုရောက်သွားသေးသည်။မေမေနှင့်အကြည့်ချင်းဆုံတော့ချက်ချင်းအကြည့်လွှဲလိုက်သည်။သို့သော် မေမေ့ဆီမှထိုသို့အသံထွက်လာသည်။
"လမင်းငယ်...ညည်းနောက်တစ်ခါဒီအချိန်ထိသူများအိမ်မှာမနေနဲ့နော်"
မေမေကဖေဖေ့လိုတော့မဟုတ်ပါ။စကားပြောရင်အပေါက်ဆိုးတဲ့ထဲပါသည်။အခုလည်း ဖေဖေတောင်ဘာမှမပြောတာကိုလေ။
"မနေပါဘူးမေမေရဲ့..အခုကလည်းမထင်မှတ်ဘဲနောက်ကျသွားလို့ပါ"
မေမေကလည်းဘာမှဆက်မပြောတော့သဖြင့် မိမိအခန်းထဲကိုသာ ဦးတည်ခဲ့လိုက်သည်။
"မမက ဘာလို့များငါ့ကို ဒီလောက်ခါးသီးနေရတာလဲ"
တကယ်တမ်းတော့လူတွေရှေ့မှာမို့ဟန်ဆောင်ထား ရသည်။မမရဲ့တုံပြန်မှုတွေကြောင့် ရင်ထဲမှာ အကြိမ်ကြိမ်ကမ္ဘာပျက်နေခဲ့တာ။
တင်းထားသမျှစိတ်အစုံဟာ အခန်းတံခါးအကွယ်လေးတွင်တော့ လွတ်ထွက်လာခဲ့သည်။မငိုကြွေးဖို့အားတင်းထားမိသမျှ အခန်းငယ်လေးဆီအရောက်တွင်တော့ ငိုချမိတော့သည်။စိုရွှဲနေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ အေးစက်မှုဟာ ရင်ထဲမှအပူမီးများကိုတော့ အေးစက်သွားအောင်မငြှိမ်းသတ်နိုင်ခဲ့ပါ။
YOU ARE READING
အချစ်များ၏နောက်ကွယ်(Completed)
Romanceဘဝမှာတစ်စုံတစ်ယောက်ကိုချစ်မိသွားရင် အဲ့ဒီတစ်စုံတစ်ယောက်ကိုပိုင်ဆိုင်ဖို့ကြိုးစားမိကြမယ်မဟုတ်လား။ကျွန်မလည်းအဲ့ဒီအတိုင်းပါပဲ။ကျွန်မ တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုပိုင်ဆိုင်ဖို့ကြိုးစားနေတာ။
