Mijn eeuwige zonde - Larry Stylinson (vampier)

2.1: Eerste impressie

"Verdomme!" Het interesseert me niet dat heer Harold in de kamer hiernaast me kan horen. Ik kan hem ook horen, en nog niet zo'n klein beetje. Er is een of andere vrouw in zijn kamer aanwezig en ze zijn innig de lust aan het verdrijven. Van liefde is totaal geen sprake, aan dat vreselijk gejank van haar te horen. Eerst was ik best jaloers dat die vrouw zíjn goddelijke lichaam mocht aanraken. Dat strakke, gespierde lichaam met een gezicht vol krullen en die volle lippen van hem. Ja, ik ben een volwassen man, maar ik hem me nooit tot vrouwelijke rondingen aangesproken gevoeld. Als ik droomde over intimiteit, dan was het altijd over strakke lichamen, harde spieren en lage hese stemmen. Niet over zachte rondingen en hoge irritante stemmen. Mijn moeder accepteert het, maar ze vindt het spijtig dat ik nooit mijn hart kan volgen. Op mannen vallen is taboe, dan word je verbannen. En dat wou ik mijn arme moeder echt niet aandoen. Ik merk zelf hoe langer hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik er toch stiekem aan toe geef. Hoe langer het geschreeuw aanhoudt, hoe vervelender het wordt. Mijn luxueus kussen houdt het geluid spijtig genoeg niet goed genoeg tegen. "Opstaan Louis!" Ik zucht en draai me nog eens om. Wacht. Dat is niet moeder. Welk vrouwelijk schepsel haalt het dan in zijn hoofd om me te wekken? Oh nee. Ik zit in een huis vol met vampiers, slapen is absoluut niet veilig. Verschrikt schiet ik overeind en staar ik recht in een paar donkerbruine ogen. De vrouwelijke vampier grijnst geamuseerd naar me. "Rustig aan, Comes. Ik bijt niet... of toch wel." Mijn angst lijkt haar plezier te doen. Beschaamd dat ik weinig kleding aan heb trek ik het povere deken zo hoog mogelijk tot boven mijn tepels. "En jij bent...?" Ze glimlacht terwijl ik haar twijfelachtig aankijk. Ze is even eng als alle andere vampiers hier, alleen net iets vriendelijker. "Rex Harry's nicht, Runae Evaristus Styles. Aangenaam.""Louis William Tomlinson. Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen." Ik schenk haar een neppe glimlach, enkel en alleen omdat ik me vanbinnen compleet ongemakkelijk voel, naakt, kwetsbaar. Het grappige, wat het gevoel alleen maar versterkt, is dat ik uiterlijk dan ook nog echt halfnaakt ben. Geweldig. "Ik weet wie je bent Louis. Je voorstellen is heus niet nodig." Haar ogen zakken af naar mijn lagere helft als ik het deken terug laat zakken en ik trek meteen beledigd mijn wenkbrauwen omhoog, waarna ik grijns, ze streelt mijn ego. Het mooie vampiermeisje dat hopeloos aangetrokken is tot het heroïsche lichaam van de boerenjongen. Dat zou nog eens een verhaal zijn. "In elk geval, mijn te lieve neefje heeft me gestuurd. Hij is in de voormiddag weg, dus mag jij je wel amuseren met de andere Comes. Kleed je aan en ga eten. Gelijkvloers, linkerkant van het gebouw. Ik hoop voor je dat je kan lezen." Bruut werpt ze me op volle kracht kledingstukken toe die ik snel ontwijk. Ze is levensgevaarlijk, ik zweer het. Net als een kat. Lief en schattig, maar als je haar durft te aaien krabt ze.

"Ik hoop voor je dat je kan lezen." Vloekend herhaal ik Runae's woorden. Het woord 'keuken' of 'eetzaal' kan ik nog wel lezen, maar ik vind dat verdomde bord gewoon niet. Dit huis is gewoon gigantisch. De gangen lijken wel eindeloos en op de meeste kamers hangt geen bord, of ze zijn gesloten. "Waar bleef je?" Verontschuldigend zucht ik terwijl ik plaats neem naast Aurus. "Het is hier veel te groot. Ik verdwaalde." In mijn gezichtsveld merk ik wat er allemaal op tafel staat. Dit meen je niet. Op de eikenhouten tafel staan gewoon allemaal luxeproducten. Jam, in verschillende smaken terwijl het niet eens het seizoen van de rode vruchten is. Verschillende fijngesneden broden, en zelfs....beleg. Ik kan me de laatste keer dat ik vlees gegeten heb niet eens meer herinneren. Hier doen ze net of het allemaal gratis is... "Ze hebben hier precies geld te veel." Mompel ik tegen Aurus."Of een te dikke nek. Dat kan ook." Als ik me omdraai merk ik dat er een jongen tegen de deurpost aanleunt. "Lucius . Rune's Comes. Aangenaam." Zonder zichzelf verder uit te leggen, neemt hij plaats aan tafel. "Rune? Ik dacht dat ze Runae heette?" Ik bevestig Aurus' gedachte en bekijk de man. Hij is het goede leven duidelijk al gewoon, al bewijzen enkele littekens dat het ooit anders is geweest."Rune klinkt moderner, leuker, knapper." Lucius haalt zijn schouders op en ik zet mijn tanden in een dikke snee brood. "Inderdaad. Bovendien is Runae te moeilijk voor sommige mensen." In de deuropening staat de vampierdochter haar zelve, met haar handen in haar zij, en een kleurrijk jurkje dat over haar slanke lijn in de aandacht zet. "Ik ga net als Harry even jagen, maar Aurus en Louis, jullie blijven ter alle tijden binnenshuis. Begrepen?" Haar toon bezorgt me kriebels, jezus. Ik voel Aurus naast me al knikken terwijl ik merk hoe mijn pupillen zich focussen op haar, maar ze geeft niet meer informatie vrij. In ieder geval zei ze wel mijn naam juist. "Oh ja, en niet rond snuffelen in de kamers waar privé opstaat. De persoon die dat doet zal het zich wel berouwen. Wees daar maar zeker van."In stilte eet ik het laatste restje van mijn brood op. Niemand durft iets te zeggen sinds Rune weg is. Ze heeft duidelijk een indruk achtergelaten. Zelf kan ik niet uit mijn eigen gedachten opmaken of die goed of slecht is."Zo stil?" Lucius kijkt ons spottend aan. Ik haal mijn schouders op en ineens schiet er me een idee binnen. Als Lucius Rune's Comes is, waarom is hij dan nog niet leeggezogen en dood ergens achtergelaten? Net als alle anderen."Dus jij bent Runa- Rune's Comes?" De volwassen man knikt geamuseerd. Hij wil duidelijk weten waar ik naartoe ga. "Ja, en ik ben nog niet dood. Je bent niet de eerste die dat vraagt. Ik en mijn prachtige Rune zijn een soort van...samen." Aurus gezicht staat net zo overdonderd als het mijne."Samen? Maar een mens sterft veel sneller als een vampier en..." Ik knik en bevestig Aurus gedachten. Een relatie tussen een mens en vampier is toch volslagen onmogelijk. Een mens is voedsel voor een vampier. Dat is net alsof een leeuw verliefd wordt op een pover lammetje. Al moet ik toegeven dat het lammetje er in dit geval erg volwassen en als een echte strijder uitziet. Het lijkt op een te zoetsappig liefdesverhaal."Daar zijn we mee bezig. De zaken liggen inderdaad... gecompliceerd." Even is het stil en kijken we hem alleen nog maar aan. "Eerst moeten ze mij omvormen, waar we nog toestemming voor moeten krijgen, en dan kunnen we eindelijk trouwen. Als Harry toestemt tenminste." Gelukzalig zucht hij. Ik weet niet hoelang hij al wacht, maar die periode is vast belachelijk kort vergeleken met de lengte van een vampierleven, die dan ook weer belachelijk lang is. Een vampier een mens zijn gewoon twee tegengestelden. Toch kan ik me niet voorstellen dat tegengestelde elkaar aantrekken... Of toch, heer Harold is bovennatuurlijk knap.

Kort stukje, maar er komt meer aan omdat het mijn verjaardag is! :)