Mijn eeuwige zonde - Larry Stylinson (vampier)

18.0: Convictie

Het eerste wat ik doe als ik wakker word is opzoek gaan naar hem. Ver moet ik niet zoeken. In onze slaap zijn we wat verder van elkaar gaan liggen, maar Harry's uitgestrekte arm rond mijn middel vermijdt dat ik nog verder van hem weg kon gaan, zelfs nu in zijn eigen bed in het adembenemende kasteel, is zijn grip zo stevig; bang om me te verliezen. Tevreden draai ik me op mijn andere zij en rol ik terug dichter naar Harry toe. Hij slaapt nog diep, maar goed. Na die heftige dagen verdient hij dat wel. Hij ziet nog steeds bleker dan goed voor hem is, maar de zwarte vermoeide kringen rond zijn ogen zijn al een pak minder. Zijn krullen liggen plakkerig verspreid over het bed doordat het een zwoele zomernacht geworden is. Roze lippen zijn uit elkaar geweken om daardoor om de halve minuut een keer adem te halen. Ik glimlach stiekem, hij is gebleven. Tevreden sluit ik mijn ogen weer. Er is nog een opgeloste vraag die maar blijft rondspoken in mijn hoofd; de stem. Wat wou de stem van me? En waarom was Harry er ineens en moest ik absoluut gaan? Ik begrijp dat het erg hard regende en koud was, waardoor ik nu wel eens durf te hoesten, maar iets zegt me dat er meer achter zat. Mijn handen sluiten zich voorzichtig om Harry's lichaam. Mijn hart geniet van het gevoel van zijn ontblote heupen tegen mijn vingertoppen. Door het slapen is zijn hemd omhoog geschoven waardoor ik zicht krijg op een vreselijk aantrekkelijk stukje vlees, inclusief de lijnen die naar meer lust leiden... Ik frons als ik merk dat zijn huid ontsiert wordt door een groot litteken ter hoogte van zijn rug. Net als de anderen op zijn lichaam zijn ze nauwelijks te zien, maar toch. Hoeveel pijn heeft hij al niet doorstaan dan? Misschien moet ik toch maar doorgaan met die spreuk van Sedrik... Maar dan doe ik hem soms pijn, doordat ik het niet mag of kan weten. Ik zucht zachtjes en merk dat een duim geruststellend over mijn ontblote schouder wrijft. Net als bij Harry is mijn hemd opengeraakt 's nachts. Geen idee of Harry het stiekem gedaan heeft of dat het woelen in mijn slaap de schuldige was. Het maakt me ook niet veel uit. Ik glimlach lichtjes en open mijn ogen terug om de emerald groene van Harry terug te vinden.

"Je bent gebleven." Harry zegt niets, laat geen emoties zien. Teleurgesteld om dat, door de hoop die al terug te vinden was in mijn stem, kruip ik dichter tegen hem aan. "Blijf bij me Har." Hij zegt nog steeds niks, wat mij verontrust. Hij is blijven slapen, dat betekent toch dat dit niet eenmalig is om mij te laten eten en me dan terug te verlaten? Wantrouwig kruip ik terug en neem ik afstand van hem, totdat ik hem niet meer aanraak. Het enige wat ons nog verbindt is Harry's arm die me weigert los te laten.

"Ik weet niet of mijn egoïsme wel goed voor je is." Zijn diepe hese stem zendt een rilling over mijn rug, maar zijn woorden doen het tegenovergestelde. Dat was niet wat ik wou horen. Hij is net wakker, weet niet wat hij zegt. Al klinkt de toon angstaanjagend zeker.

"Je kan hier niet zomaar binnenwandelen, met me in slaap vallen en dan weer weggaan alsof niet gebeurd is. Zo werkt het niet Beer!" Frustratie is te horen in mijn stem, dit pik ik niet. "Mijn hart is geen speeltje Harry." Gekwetst wil ik zijn arm van me afhalen, maar Harry boort zijn ogen in de mijne en versterkt zijn grip.

"Dat weet ik. Het is niet mijn bedoeling om je te gebruiken Boo."

Boo. Hij zei het weer. Mijn ogen verwijden lichtjes als hij behoedzaam terug dichterbij komt, wetend dat ik onder de indruk ben van mijn gevoelens voor hem. Ik slik pijnlijk.

"Doe dat dan niet." Hij reageert niet maar verstrakt wel zijn grip om me, bang om me te verliezen. Voor mij is het zo duidelijk hoe graag hij me wil en ziet, maar hij weet het niet. Of hij wilt er niet aan toegeven, dat kan ook. Verleidelijk laat ik mijn vinger over zijn borstkas gaan, onder Harry's strenge blik. Ik weet dat het een onzekere blik is, maar doordat zijn wenkbrauwen fronsen krijgt het voor anderen altijd veel sneller een andere betekenis. "Har, wil je het niet; of durf je niet?" Bezorgd wrijf ik met mijn wijsvinger over de frons op zijn gezicht waardoor zijn ogen genietend sluiten en ik mijn vinger laat afdwalen naar zijn lippen waar ik stop. Beheers jezelf Tomlinson.