Mijn eeuwige zonde - Larry Stylinson (vampier)

21.1: (On)gewenste bezoekers

Eenmaal terug in de reserve kamer is Lot aan het slapen en erg aan het zweten, ze ziet er nog steeds slecht uit, maar in ieder geval hoest ze niet meer. Ik zet me neer in een stoel, naast Harry. Dais, Phoebe en mam slapen alvast; dat hebben ze ook verdient. We hebben wel erg veel aandacht getrokken door zo ineens te vertrekken met haar.

"Ik heb mensen gestuurd om in elk dorp de zieken te zoeken en samen te brengen met geleerden." Ik glimlach en draai mijn hoofd richting Harry's stemgeluid, mijn ogen willen echter niet volledig opengaan waardoor ik maar een stuk van hem zie.

"Dat is echt geweldig Har." Hij glimlacht tevreden. Rune heeft de kamer verlaten en is gaan slapen, denk ik toch. Het is doodstil op ons gestaar na waardoor ik grijns en mijn hoofd terug afwendt om het vermoeid achterover te laten vallen. Ik ben echt te moe, al die steden bezoeken met kleine stukjes slaap ertussen maakt je zo lui.

"Ik ben terug uwe majesteit." Harry stond blijkbaar al recht en had de deur geopend. De oudere man overhandigt Harry enkele potjes in een zakje. Ik frons en kom traag overeind. Nu nog wachten op mijn verwekker, als die zin heeft om te komen tenminste. Ik dacht dat ik duidelijk was geweest; het is dringend. De twee mannen praten wat. Hoe meer de geleerde zegt, hoe dieper Harry's frons wordt. Ik wil hem doen ontspannen, hem gelukkig maken voor heel even, maar het gaat niet. Ik zucht zachtjes als ze me beiden aanstaren. Oeps.

"Sorry?"

"Wanneer ging hij komen?" De grijze man is geïrriteerd doordat ik hen niet van de eerste keer hoorde. Harry niet, hij begrijpt tenminste dat de vermoeidheid en bezorgdheid me parten speelt.

"Hij ging zijn best doen. Zo snel mogelijk." Nu besef ik pas hoe lullig dat dat klinkt. Hij zit echt met me te spelen, stomme-

"Geen zorgen, ik ben er." Zonder iets te merken ging de deur open en stapt de man waarover we het hadden binnen, even zelfzeker en arrogant als anders. Hij gunt me geen blik, nee, voor hem ben ik immers zijn zoon niet meer; ik val op mannen, wat een schande...

"Het is beter als we het nu meteen proberen."

"Oké, wat is de bedoeling?" Een uitgesloten gevoel neemt het over waardoor ik me even onbruikbaar en overgevoelig voel. Stomme Jean.

"Jij put hier kracht uit, de natuur, terwijl je haar probeert te helen door het lichaam aan de natuur af te staan."

"Besef je wel goed hoe gevaarlijk dit is? Dit is niet uitgeprobeerd, nooit!"

"Heb jij dan een beter idee?" De oude man klinkt kalm, alsof het maar een burger is voor hem, wel, dat is ze niet voor al de rest. Voor ons is ze zoveel meer, groot gelijk dat Jean zich druk maakt. Verbaasd kijk ik Har aan.

"Excuseer?! Ik dacht dat jullie wisten wat jullie deden? Ze is wel mijn zus ja! Zonder toestemming van haar of familie gaat er niks gebeuren." Oh en of ze mijn zus is, halfzus, het maakt niet uit. Ik bescherm haar als grote broer, net zoals ik al de rest en Harry zou beschermen. Nog niet zo'n beetje. Lottie onderbreekt ons door pijnlijk te hoesten en haar rooddoorlopen ogen langzaam te openen. "Lot..." Meteen staat iedereen rond haar bed. Iedereen met verschillende intenties. Ze lijkt beangstigd waarna ze haar blik op mij focust en haar droge lippen opent.

"Wat is dit?" Alle drie beginnen ze tegelijk, proberend haar over te halen. "Louis?" Ze vallen stil als ze begint te hoesten, droog en ruw, het afschuwelijkste geluid ooit. Mijn haar gaat ervan overeind staan, zo dichtbij voel ik de dood. Alsof het ademt in mijn nek, wachtend tot het kan toeslaan op haar.

"Ze willen je helpen, maar het is nog nooit uitgetest geweest." Haar ogen kijken verstandig de gezichten aan, een voor een, zoekend of ze iemand kan vertrouwen. Haar ogen zien er echt zo pijnlijk uit.