Mijn eeuwige zonde - Larry Stylinson (vampier)

13.0: Grote gevoelens, klein hart

"Lou?"

"Mh?" Ik probeer op te kijken naar het aangezicht van Harry, maar het gaat nogal moeilijk doordat ik tegen hem aan lig, met mijn hoofd tegen zijn brede schouder.

"Iemand zoals jij... In al die jaren dat ik leef ben ik nog nooit iemand als jou tegengekomen." Ik glimlach en kruip iets meer omhoog zodat het puntje van mijn kin kan leunen op zijn schouder.

"Misschien moet je je paleis dan eens wat vaker verlaten, keizer." Hij glimlacht naar mij, maar het is echter niet oprecht. "Waar zit je mee?" De man naast me wordt ongemakkelijk en begint aan zijn vingers te prullen terwijl ik mijn grip rond zijn middel iets verstevig. Ik vind het fijn dat ik hem steeds beter kan inschatten, dan is hij tenminste niet zo vreselijk onvoorspelbaar.

"Ik zou het bestuur graag hervormen. Helemaal, maar dan verraad ik al die vampiers die al die jaren voor mijn vader en mij gewerkt hebben." Dat is nu eens een ongelofelijk attente en solidaire gedachte van hem.

"Je moet van die restauratiepolitiek af Har, die mensen betekenen niets voor het land. Handel is op komst, het zou goed zijn voor ons." Afwezig knikt de vampier waarna hij met zijn hand cirkelbewegingen maakt over mijn bovenbeen, nadenkend.

"Ik kan het niet aan als ze me de oorlog zouden verklaren."

"Je vergeet wie je allemaal wel aan je zijde hebt staan. De mensen die echt voor je willen vechten. Het volk zal dat niet zijn, maar als je hun belooft dat het beter wordt en hen dan ook echt bewijzen geeft wel. Ik wil je helpen, zonder oorlog." Nog steeds tobbend knikt de vampier. Hij ziet er weder zo kwetsbaar uit als hij met onzekere gedachten zit. "Praat met de rest." Opnieuw knikt hij, maar deze keer draait de krullenbol ook zijn hoofd waardoor zijn krullen tegen mijn voorhoofd aan kietelen.

"Je bent een schat Tomlinson." Ik grinnik enkel bescheiden, zo veel heb ik nu ook weer niet voor hem gedaan.

"Verdien ik dan geen beloning?" Harry's hese lach klinkt door de wagon, het is een van de mooiste geluiden die ik ooit gehoord heb.

"Profiteur." Ik glimlach zelfvoldaan als hij dichterbij leunt en met zijn volle lippen langs de mijne streelt. Voorzichtig glijden mijn handen naar zijn luxueuze krullen af en strelen mijn lippen langs zijn onderlip. Alle mooie emoties die je je kunt voorstellen ervaar ik nu. Blijdschap, verlangen, liefde, trotsheid, geluk... Het is een smeltpot geworden van alle beetjes waardoor ik begerig Harry's naam kreun als zijn lippen afdalen langs mijn hals. Vol lust staren zijn ogen gevuld van plezier naar mij terwijl ik ongeduldig hem bij zijn schouders vast neem om onze lippen te herenigen. Harry ruikt zo vreselijk exotisch, zo fris en zwoel dat zijn parfum me de adem beneemt. Als ik mijn mond open schrik ik van een nog heter gevoel dat door me heen gaat als Harry's tong verkennend en teder langs de mijne gaat. Mijn lichaam begeeft het fysiek gewoon in zijn armen.
***

"Slaapt hij?" Ik frons lichtjes als alles niet meer regelmatig onder me beweegt, maar eerder met grote stevige passen. Vermoeid kreun ik als mijn ogen het felle daglicht terug ontmoeten.

"Fijn nu heb je hem wakker gemaakt." Geïrriteerd staart Harry boos naar een vrouwelijke figuur boven hem, Rune. We zijn dus terug. Ik zucht en probeer mezelf comfortabel in Harry's armen te krijgen, maar het lukt niet echt. Alles is zo stijf en pijnlijk. "Sh Lou, we zijn bijna bij je kamer."

"Ik wil niet slapen." Het lelijke geluid van mijn stem verraadt hoe moe ik werkelijk nog ben. Als ik dood ben heb ik echter nog tijd genoeg om te slapen.

"Je lichaam denkt daar anders over."

"Har...!" Ik kijk hem koppig aan als hij me op het zachte bed neerlegt. Even herinner ik me terug hoe hard dat stuk jutezak was bij mijn mama. Zware warme dekens belanden over mijn dunne lichaam. "Blijf bij me." Ik trek een pruillip waardoor de blik in Harry's ogen onmiddellijk verandert. Zijn gelaat betrekt even, het is duidelijk dat de idioot het wil, maar het waarschijnlijk niet kan.