Mijn eeuwige zonde - Larry Stylinson (vampier)

20.0: (On)Stabiel

"Harry!" Ik kan hem in godsnaam toch niet zo laten vertrekken, niet in deze toestand. Hij is zichzelf niet. Misschien is hij zichzelf wel helemaal en daardoor- doe iets Tomlinson! Mijn benen lopen achter zijn lange gestalte aan. Hij draait zich om. Nog steeds staat er weinig tot geen uitdrukking of emotie op zijn mooie gezicht. Hij ziet er zo onmenselijk en hard uit nu... Ondanks de zachte welvingen van de krullen.

"Laat me even alleen Louis."

"De beslissing was gemaakt Harry. Ze was gemaakt!" Hevig en onder stoom door de toenemende adrenaline sta ik met een rood hoofd tegenover hem, wijzend in de lucht om hem op onze afspraak - verhouding, te wijzen.

"Ik zei laat me alleen!" Zijn stem klinkt te machtig en luid waardoor ik schriel ineenkrimp.

"De persoon die zijn stem verheft verliest. Dat betekent dat je geweld gebruikt omdat je woorden nergens op trekken. Ik blijf bij je, zeker nu. Net zoals jij niet weg ging gaan, weet je nog?" Ik kijk hem nadrukkelijk aan. Het duurt even voordat hij traag knikt en ik een stap naar hem toe kan zetten. "Ze is akkoord - je beseft dat. Ze wil dat dit, wij gaan gebeuren. Het hoorde zo." Opnieuw knikt hij traag, zelf verbaasd doordat hij toestemde. Voorzichtig open ik de kamer waar hij voorstaat, het schilderatelier. Natuurlijk, de plaats waar zijn gedachten omgezet worden in beelden. Harry volgt me, nog lichtjes overdonderd met grote pupillen, maar hij is er. Tussen de lege vellen staat er eentje recht, eentje met een doek rond en een krukje voor. Vanuit hier kun je perfect het portret van de familie Styles zien. Mijn vingers gaan langzaam over de doek, opgeslorbt door mijn eigen gedachten, totdat een grote zware hand ze doet stoppen.

"Wil je het zien?" Verbaasd knipper ik een paar keer met mijn ogen, hij herhaalt geduldig zijn vraag. Dit is wel erg persoonlijk...

"Enkel en alleen met jouw toestemming." Voor heel even lijkt een mondhoek omhoog te gaan, maar het kan ook schijn zijn want zijn emerald ogen staan nog steeds bedroefd. "Ga zitten Louis." Het bevalt me niet dat hij me zo strak en net aanspreekt, maar veel kan ik er niet tegen doen. Het lijkt niet zo, maar zijn emotionele toestand is alles behalve stabiel - iets wat je vaak bij vrouwen tijdens de fameuze periode ziet. Je ziet er niks aan, maar een verkeerd woord... Mijm achterste voelt het hout als ik terug naar Har kijk. Zijn lange vingers halen behendig het doek eraf.

"Oh H-" Ik hap naar adem. Dat is gewoonweg prachtig. Op het doek staan ik en hij. Maar niet zomaar ik en hij. Geen verf, enkel houtskool. Zijn lippen leunen aanhankelijk tegen mijn neusbeen. Hij is langs achteren tegen me aangedrukt, ik die in totale extase mijn hoofd naar achter laat leunen, verlangend naar meer.

"Is dit het allemaal waard?! Mh?!" Gefrustreerd wandelt hij rond met die vreselijk lange slanke benen van hem, zijn handen die wanhopig door zijn haren gaan in een poging ze uit zijn gezicht te houden.

"Dit is niet zomaar iets Beer. Wij zijn niet zomaar twee wezens." Ik haal langzaam adem en kijk terug omhoog naar de prachtige vampier. "Alleen zijn we niets waard, maar samen... Samen zijn we mooier en beter dan iemand zich ooit kan inbeelden." Nog steeds onder de indruk van Harry's tekentalent laat ik mijn ogen over het doek dwalen. Ik wil het meenemen en nooit meer alleen laten. Net als hem. Hem meenemen naar de mooiste avonturen en dan nooit meer loslaten.

"Jij kan toch zo mooi praten Louis, ik wou dat ik het kon geloven. Echt waar." Zijn groene ogen staan treurig en zijn roze lippen pruilen teleurgesteld naar beneden. Ik sta langzaam op, om meer indruk op hem te kunnen maken met mijn gestalte. Mijn beweging wordt opgemerkt door hem.

"Vertrouw je me?" Zijn wenkbrauwen gaan snel naar beneden zodat er een frons komt te staan, iets wat hij veel te vaak doet. Hij is wantrouwig, nu, zoekend. Hij knikt, maar dat is niet goed genoeg. "Beer, vertrouw je me?!" Mijn vraag is dringender, maar ik wil het horen, moet het horen.