Mijn eeuwige zonde - Larry Stylinson (vampier)

21.0 (On)gewenste bezoekers

"Louis, we zijn er." Mijn ogen fladderen meteen open. Ik ben thuis, bij het derde dorp. Als dit mijn thuis tenminste is. Ik weet niet wat, wat is. Harry's tweede toespraak was al veel oprechter en mooier als die eerste. Rune en Lucius pakken elke keer uit met eerlijke en pure liefde, iets wat geapprecieerd wordt.

"Ik ben er al, ik ben er." Harry glimlacht even vertederd. Ik kom traag overeind en stap uit, begeleid door Klaas. Stomme koetsen ook, ik val altijd in slaap. Het zonlicht schijnt in mijn ogen, iets wat Harry lijkt op te merken want zijn hand bedekt met reflecterende littekens geeft me stimulerend een duwtje in de rug. Zoals elke keer begroet hij de heer van het dorp, ik kijk hem nog niet aan. De verachtelijke hufter gedraagt zich net alsof alles perfect is, alsof hij zijn mensen niet uitbuit om ze dan schandalig weinig voedsel in de plaats te geven. Lucius lijkt te fronsen om mijn houding maar ze geven de man beiden vriendelijk een hand.

"Ah, Tomlinson is het niet? Goed je terug te zien." Hij glimlacht net iets te vriendelijk. Zijn hand die richting de mijne gaat sla ik dan ook met een te vriendelijke glimlach af. Mijn hand verdwijnt achter mijn rug terwijl de zijne nog ergens in de lucht zweeft. "Dat is niet erg beleefd van je jongeman." Zijn donkere ogen staan woedend maar zijn gezicht blijft schijnheilig in de plooi liggen. O god, mijn vingers jeuken zo erg. Ik zou hem zo graag terug pakken voor alle ellende die hij, en niet de omstandigheden, hij, ons heeft aangedaan.

"Louis..." Harry's stem is vermanend als ik naar hem toe stap zonder een emotie te tonen. "Gedraag je alsjeblieft." Hij glimlacht naar de mensen maar is volgens mij meer bezig met mij subtiel voorwaarts te duwen dan iets anders.

"Hij is nep, een leugenaar. Net zoals jij nep lacht naar de mensen." Mijn blauwe ogen vinden die zijne. Hij is gekwetst, dat is duidelijk. "Snap je nu waarom het zo belangrijk is dat je eerlijk en luchtig bent met de mensen? Jij moet ze leiden, ze moeten jou vertrouwen en niet een schijnheilige keizer." Harry knikt kort, zijn lippen zijn streng op elkaar geperst terwijl hij naar de zomerse lucht kijkt.

"Nooit gedacht dat een twintigjarige man me nog iets zou leren." Ik grinnik enkel en draai mijn hoofd als ik mijn naam een keer hoor. Achter me staat Eleanor, de weg is verspert door brede Gust. Zonder na te denken loop ik door de beveiliging naar haar toe.

"Louis!" Haar gezicht is pure vreugde. Mijn hart krimpt lichtjes in elkaar bij de gedachten aan vorige keer.

"El, hoe is het kind?" Haar hand op haar bolle buikje is me immers niet ontgaan.

"Heel goed. Hij is erg actief, bijna zoals jou. Maar goed dat hij van Jak is en niet van jouw, dan zou het nog erger zijn." We fronsen beiden kort om de ongemakkelijke conversatie.

"Maar goed ja. Ik hoop dat hij alles weg heeft van jou en niet van..." Ik laat de naam van haar echtgenoot in de lucht zweven. Anders zou het maar een lelijk kind zijn.

"Mijn heer Louis, het gaat beginnen. Kunt u naar hier komen?" Klaas moet zijn stem nogal verheffen om boven het gepraat uit te komen. Ik knik en kijk El nog even bestuderend aan waarna ik haar een snelle zoen op haar wang geef en terug naast Harry ga staan.

"Louis! Louis, ik moet nog-" Eleanor haar stem valt weg en ik frons maar concentreer me terug op de vampier. De Harry met donkere ogen en opeengeklemde kaken. Ik grijp onopvallend naar zijn koude hand en geef er een kneepje in.

"Ontspan Har, ik ben helemaal de jouwe." Voor even lijkt hij diep adem te halen waarna zijn oogkleur terug verheldert.

"Wens me succes." Zijn lange benen gekleed in dure gewaden betreden het verhoog om samen met Rune en Lucius opnieuw dezelfde boodschap te geven. Harry klinkt echt, hij lijkt ervan overtuigd te zijn dat de trouw een goede keuze is. Rune komt opgewekt over en Lucius bescheiden, zoals altijd dus. Ik glimlach tevreden totdat ik geroep hoor. Onmiddellijk neemt Gust me bij mijn arm vast en duwt hij me tegen het verhoog aan. Maar goed dat ik aan de achterkant sta en niemand ons ziet.