Mijn eeuwige zonde - Larry Stylinson (vampier)

12.1: Dag en dauw

Ik kreun gewillig als Harry zijn koude handen in mijn hals legt maar duw hem toch verwilderd van me af. We hebben beiden gezwollen lippen, wilde haren, verwijde pupillen en een hart dat maar één iemand ziet. Ik glimlach en geef hem toch nog snel een kus op zijn lippen.

"Ik zou toch nog graag even mijn familie zien voordat we vertrekken." Harry knikt begrijpend en begint onmiddellijk met zijn wilde krullen terug in model te leggen, niet dat hem dat zo geweldig goed lukt, maar ik denk dat mijn haar er niet veel beter uit ziet. Mijn rug doet pijn van de val en ons moment tegen de boom en ik grijp er even naar voordat we terug richting de velden en mijn huis wandelen. Ik merk dat Harry mijn hand wilt vasthouden, maar het toch net niet doet. Net als hij het nog eens wilt doen draai ik mijn hoofd in zijn richting en kijken zijn groene ogen me schuldig aan. "Sorry Har, maar dat is veel te riskant als we dadelijk op de velden komen. Ik kan niks voorspellen, maar ik vermoed dat het volk daar niet blij mee gaat zijn. God accepteert zo'n dingen niet." Ik zucht vermoeid door de typische klaagzang en staar schuldig naar de grond.

"Ben je gegeneerd om met me rond te lopen?" Ik frons en staar naar de boomlange Harry langs me, hoe kan hij dat nu denken?

"Absoluut niet Harry, zeg dat niet. Ik weet alleen dat we iets doen wat nog niet geaccepteerd wordt, dus houd ik het voorlopig liever veilig en stil." Harry knikt gekwetst, maar volgens mij snapt hij het ook wel ergens. Als dit uitkomt, dan zullen ze mijn familie gaan lastig vallen en dat wil ik niet. Mijn moeder zou zeggen dat ik ervoor moet gaan met hem, ik heb immers eindelijk mijn geluk gevonden, denk ik, maar ik weet ook dat zij weet dat het vele gevolgen zal hebben.

"Je bent niet de enige met gevoelens voor mannen."

"Ik weet het Har, er zullen nog mensen zijn, maar het is zelfs zo'n taboe dat we er niet eens een woord voor hebben." Ik grijp even zijn grote hand vast en geef er tot Harry's verrassing een geruststellend kneepje in voordat ik hem weer loslaat. Ik wil absoluut niet de boeman zijn, maar de realiteit mogen we niet ontlopen.

"Hoe wil je het noemen?" Ik frons en staar naar Harry die zijn roze aantrekkelijke lippen bevochtigt en me doodserieus aanstaart. "Wel?"

"Euh- geen idee. Ik ben niet goed met moeilijke woorden." Even glimlacht de vampier naast me waarna ik de deur voor mijn huis open. Aan de zonnestand te zien komt het uur van vertrek steeds dichterbij. Phoebe en Daisy komen op me afgelopen terwijl Charlotte met een grijsachtige kleur op een stoel zit, ik weet al hoe laat het is. Moeder natuur heeft haar weer eens gestraft voor het feit dat ze niet zwanger is. Bemoedigend geef ik haar een aai over haar bol waarna ik zelf ook aan tafel ga zitten, niet wetend wat te zeggen. Harry leunt tegen de muur aan, even ongemakkelijk als ik.

"Moet je dadelijk alweer vertrekken?" Phoebe neemt het lef en stelt de vraag dan toch met dat lieve stemmetje van haar. Ik schenk haar een triestige blik, het is zo. Ik wil ook niet vervelend doen tegen Harry; ik mag al blij zijn dat dit mogelijk was, ook al duurde het veel te kort.

"Het spijt me... Er zit briefpapier en een pen en postzegels met het adres in de zak voor als je me wilt schrijven, doe dat alsjeblieft." Ik kijk Charlotte even aandringend aan, zij is de slimste. "Lot?" Ze knikt afwezig en richt haar droevige blik even op mijn gezicht en dan zo onopvallend mogelijk op die van Harry. Net als ze haar mond weer wilt open doen staat er ineens een al te bekende vrouw in de keuken. Ze heeft al reeds een bol buikje en haar lange bruine haren hangen los golvend over haar gebruinde schouders heen.

"Sorry Lou, maar ik kon het zo niet laten, echt niet. Vergeet Jakobus, hij is even niet belangrijk nu. Ben je boos?" Haar stem klinkt wanhopig als ik mijn pijnlijke hoofd beweeg in een horizontale richting.

"Niet boos, ik weet niet wat wel El." Ik kijk even ongemakkelijk om me heen en merk dat iedereen plaats maakt voor Eleanor zodat ze kan gaan zitten. Iedereen verlaat daarna ook de kamer, behalve een donkere figuur. Harry staart intens naar Eleanor en ik kuch even ongemakkelijk om zijn aandacht terug te verdelen over iedereen.