Mijn eeuwige zonde - Larry Stylinson (vampier)

4.0: Angst vermijdt rust

Ik heb Harry nog nooit zo boos gezien. Zijn vuisten zijn gebald, ook al ligt mijn aanvaller bewusteloos op de grond doordat Harry hem simpel en verbazend effectief de nek omdraaide. Bang kijk ik even naar Aurus, die zwak naar me glimlacht en terug overeind krabbelt. Zijn blik valt op mijn nek, die nog steeds verschrikkelijk bloed. Ik schrik er zelf van dat mijn eens helderwitte hemd nu ook bedekt is met bloed. Zonder na te denken duw ik mijn hand tegen de pijnlijke wonde. Zonder iets te zeggen staart Harry me aan, voordat hij me bij mijn arm neemt en me op een hoog tempo naar mijn kamer loodst. Ik moet erop letten dat ik druk houd op de wonde en niet val over mijn eigen voeten, want de heer hem zelve is niet echt geduldig. Met een sterke greep houdt hij me elke keer net in evenwicht. Hij is akelig stil en staart recht voor zich uit. Nog steeds even zwijgzaam zet hij me neer op mijn bed.

"Dus we laten Aurus alleen met een bewusteloze hongerige vampier?" Even lijkt het alsof Harry nog steeds niets gaat zeggen, maar dan opent zijn mond zich toch twijfelachtig.

"De anderen zijn hem al aan het helpen." Mijn mond maakt een 'ah' geluidje. Ik wil ook super gehoor, dan voel ik me tenminste niet zo blind en dom tegenover de rest die wel alles kunnen horen en ruiken. Mijn ogen blijven angstig gebrand op Harry's gezicht. Zijn ogen zijn inmiddels al terug groenig, maar hoe het met zijn hoektanden zit kan ik niet inschatten. "Doe je hand is weg." Ik gehoorzaam sceptisch en kijk eerst hoe Harry's wenkbrauwen dichter naar elkaar toe kruipen waarna ik naar de klerenkast staar. Harry aanstaren is nogal...ongemakkelijk. Zijn gezicht lijkt emotieloos, maar als je beter kijkt zit het boordevol te veel pijnlijke emotie. Onhandig laat ik mijn bebloede hand ergens op mijn been rusten, bang om iets vuil te maken. Het valt me op dat Harry helemaal niet inademt. Gewoon...niet.

"Bloedt het nog?" In tegenstelling tot anders antwoord hij snel en kort.

"Nee, maar als ik het zo laat houd je er een litteken aan over... en zal het geïrriteerd blijven." Ik frons en staar hem aan.

"En dat betekent...?" Waarom zegt hij niet gewoon wat hij wilt doen, dan zijn we hier veel sneller van af, en stopt mijn hart met onstuimig kloppen door de ongepaste situatie.

"Het beste is dat ik het...dicht." Meteen denk ik terug aan de woorden van Aurus, gisteren. 'Het speeksel van een vampier hecht bijtwonden terug toe.' Kort gezegd, hij wil over de wonde gaan met z'n tong. Als dat niet erotisch overkomt dan weet ik het ook niet meer. In ieder geval reageren mijn buikspieren er meteen op. Verwildert staar ik hem even aan, proberend zo snel mogelijk een grip te krijgen op mijn onstuimige gevoelens. Vampiers zien immers alles.

"A-als je denkt dat dat het beste is." Harry knikt kort en ik merk hoe zijn iets koudere handen mijn hoofd langzaam opzij kantelen. Zijn vingers brandden tegen mijn te gevoelige en hete huid. Ik slik angstig bij de gedachte aan daarnet. Hier komen geen tanden aan te pas. Toch merk ik dat ik vol angst verstijfd Harry aanstaar, wachtend. Hij kijkt me enkel gefascineerd aan.

"Geen tanden, beloofd." Om zijn woorden kracht bij te zetten wijst hij even naar zijn stompe hoektanden en glimlacht hij bemoedigend. Hij glimlacht. Dat is de eerste keer dat hij dat oprecht doet, naar mij. Ik pers er een belachelijk flauw glimlachje terug aan. Dit is niet om te lachen. Mijn nek zit intussen terug tussen de ijzeren handen van een koudbloedige vampier, te wachten tot een tong me gaat genezen. Geweldig. Als hij dichterbij leunt merk ik even hoe er zwarte aders onder zijn ogen verschijnen, maar zijn greep dwingt me om op mijn plaats te blijven terwijl ik bang terugdeins. Zonder al te veel rumoer voel ik hoe er een degelijke warmte over de onaangename wonde glijdt, soepel en veerkrachtig. Voor ik een paar keer kan knipperen en naar adem snak is het al gedaan. Harry laat me los en ik deins meteen terug tegen het houten hoofd van mijn bed. Roerloos kijkt hij me aan terwijl mijn ademhaling gejaagd gaat. Dat was vreselijk opwindend en angstaanjagend tegelijkertijd. Ik bedoel, heer Harry heeft de strakste kaaklijn die ik ooit gezien heb. Ongemakkelijk voel ik in mijn nek, er is niets te bespeuren van de wond. Harry staart me enkel krachtig aan. De emoties op zijn gezicht lopen zo over in elkaar dat ik niet correct kan opmaken wat ik wel zie en wat niet.

"Ik – euh, ik ga me maar eens wassen. Het bloed enzo je-" Harry knikt simpel en staat terug op, hij likt nog net een keer over zijn framboos roze lippen voordat hij de deur sluit.

Mijn lichaam is het absoluut niet gewoon om twee keer op een avond gewassen te worden, maar ik zelf kan er perfect mee leven. De zeep hier ruikt zo overheerlijk dat ik het niet kan laten af en toe stiekem aan mijn arm te ruiken. Toch heeft de douche mijn geest niet rustig gemaakt. Ik voel me nog steeds opgejaagd en kan dan ook de slaap niet vatten. Rechterzij, linkerzij, buik, rug, met deken, zonder deken... Niets helpt. Ik kan gewoon niet stoppen met na te denken over wat die man zei. Je moeder is speciaal. Ze is mijn moeder, natuurlijk is ze speciaal en uniek voor mij, maar ik vermoed niet dat dat is wat hij bedoelde. Toch was ze niet anders dan andere dorpsbewoners. Ze leed evenveel en zwoegde even hard om te overleven. Dankzij haar kruidenkennis was ze wel een van de enigste in de streek die mensen met kleine kwaaltjes kon genezen. Grote kwalen gingen haar boven het hoofd natuurlijk. Ze was gewoon...mijn moeder. Ik bijt hard op mijn lip om mijn trillende onderlip te stoppen. Ik mis haar. Net zoals ik de te vrolijke Daisy, Lottie en Félicité. Ik mis ze vreselijk. Verwoed wrijf ik met mijn knokkels stevig in mijn ogen tot er zwarte vlekken voor komen, of dat denk ik toch want in mijn kamer zelf is het pikdonker. Mijn hoofd bonkt geïrriteerd en zuchtend draai ik me nog eens om.

***

"Jij ziet eruit." Ik haal mijn wenkbrauwen minachtend op en doe niet eens de moeite om mijn hoofd van de tafel af te halen. Normaal is Aurus de vriendelijke, dus het moet wel heel erg zijn.

"Niks geslapen," beken ik eerlijk. Maar dan ook helemaal niet. Niet eens net op het einde van de nacht, wanneer de zon terug door mijn weke gordijn scheen. "Hoe is het gisteren eigenlijk afgelopen?"

Verontschuldigend haalt Aurus zijn schouders op. "Sedrik heeft me 'genezen' en die bewusteloze kerel is ruwweg naar buiten gesleurd, de gang op en de trap af. Meer weet ik niet, want Sedrik heeft mijn kamer niet meer verlaten tot iedereen weg was." Afwezig knik ik en staar ik naar het stuk brood voor me. Ik ben zo moe dat ik zelfs geen honger heb. Mijn ogen wegen wel beide een halve kilo en ik heb hoofdpijn alsof ik te veel alcohol gedronken heb. Alsof Sedrik heeft meegeluisterd wandelt hij nuchter en onbeschaamd de eetruimte binnen.

"Om je vraag te beantwoorden, Louis, hebben we alles afgerond en opgeruimd. Het bestuur was niet blij met het voorval." Ik trek ijdel een wenkbrauw op als Harry ook binnenwandelt.

"Alsof Aurus daar iets aan kon doen." Verdedigend kijk ik hem even aan, en dan terug naar het gestalte van Harry die achteloos een shotje alcohol naar binnen werkt. Hij negeert mijn blik en Sedrik gaat alsof er niets aan de hand is verder.

"Ik beschuldig niemand, behalve mezelf en de kwaaddoener. Aurus is mijn verantwoordelijkheid." Het valt me op hoe zwijgzaam Aurus is als er een vampier in de buurt is. Als ze niet in de buurt zijn kunnen ze hem evengoed horen, dus waarom niet praten?

"Waarom deed hij...het?" Nieuwsgierig kijk ik naar Sedrik die duidelijk spraakzamer is dan de jonge krullenbol die met een serieus gezicht naar zijn broek staart. Toch vertoont hij even twijfels door de verschijning van Harry die even achteloos opnieuw een glaasje alcohol naar achteren slaat en dan zijn blik op mij doet branden om vervolgens naar Aurus te staren. Als ik niet beter wist zou ik hem veel enger vinden dan dat ik nu doe.

"Hij- was nogal een jonge vampier. Weinig controle en grote bloedlust. Hij kon er weinig aan doen."

"Waarom nodigden jullie hem dan uit als jullie dat wisten?" Harry schudt zijn hoofd en kijkt met zijn indringende ogen terug naar mij.

"Hij was meegekomen met degene die hem omvormde. Die beslissing zal hij zich nog lang berouwen. " Verbaasd trek ik mijn wenkbrauwen omhoog. Hoezo...? De vraag rolt bijna van mijn lippen totdat mijn ogen groot worden en ik meteen boos mijn blik afwend. Ze hebben hem vermoord. Sowieso, dat kan niet anders.

"Als het iets was waar die jongeman niet aan kon doen, waarom is hij dan vermoord?" Boos staar ik Harry aan, dat is net als een onschuldige hond vermoorden die net iets te hard, maar speels beet. Even is het gevaarlijk stil en ik merk hoe Aurus al waarschuwend zijn hand op mijn onderarm legt, onder tafel. Ik draai mijn hoofd en merk meteen dat hij zich alles behalve comfortabel voelt. Ik krijg geen antwoord en zonder verder nog iets te zeggen verlaat Harry de ruimte. De klootzak.

Dus...Naast Harry's sexy kant, zijn er ook nog andere kantjes. Misschien kan hij toch lief zijn, voor heel even haha?
Stick with me, het verhaal begint nu pas in ontwikkeling te komen (: --> meer drama, conflicten dus, 'stay with me'