Mijn eeuwige zonde - Larry Stylinson (vampier)

14.0 : Hou me vast

"Lou?"

"Mh?" Ik sta op mijn tippen om over Harry's schouder naar het imposante bos te kunnen kijken. Het lijkt wel eindeloos diep en donker, toch geeft het ook hoop. Mijn armen bevinden zich rond Harry's sterke torso dat tussen de balustrade en mijn lichaam in geklemd staat, zijn lange luxueuze krullen kriebelen tegen mijn wang aan.

"Waaraan heb ik dit verdiend?" Zijn stem is slechts een weke fluistering. Een spontane glimlach verschijnt rond mijn mondhoeken, typisch Harry. Zo bescheiden en verlegen als wat.

"Ik zou juist zeggen dat je nog veel meer verdient als dit..." Mijn lippen bevinden zich zwoel langs zijn oor. "Je bent geweldig werk aan het leveren voor het volk." Harry draait zich om, maar kijkt me niet aan. Zijn muntgroene ogen staan op een punt in de verte gefixeerd. Voorzichtig neem ik afstand en draai ik me ook om. Acario staat in de deuropening.

"Het spijt me dat ik u stoor, mijn dominus, maar er is een belangrijke brief aangekomen en ik moest hem sofort aan u overhandigen. " De typische frons verschijnt op Harry zijn gelaat. Door middel van zijn lange arm overbrugt hij gemakkelijk de afstand en neemt de brief aan.

"Dankje Acario. Je mag beschikken." De man vertrekt en ik neem nog wat extra afstand, misschien is het wel een groot geheim binnen de politiek. Harry staart extra geconcentreerd naar het perkamentachtig ding, met het puntje van zijn tong dat tegen zijn tanden aan rust. Even schiet zijn blik naar mij. Door de onwetendheid word ik meteen onrustiger, maar ik probeer mezelf te beheersen als hij me blijft aanstaren. "Lees maar, het is voor jou. Ik zou erbij gaan zitten als ik jou was." Twijfelachtig neem ik de ietwat zware brief aan en ga ik argwanend zitten, onder Harry's strenge blik. Mijn ogen staren intensief naar het papier, verdomd lezen ook.

'Aan uwe ko-nink-lijke maïs-teit Har-old Ed-ward Styles.' Ik staar terug naar boven, richting Harry.

"Hij is voor jou, en mijn lezen is belabberd." De vampier beweegt niet, hij is zelf gespannen en ik weet niet waarom.

"Lees verder. Alsjeblieft..." Ik knik en neem het papier stevig vast om me er terug op te concentreren.

'Ik schrijf je om je te laten weten dat ik er achter gekom-en ben dat mijn zoon in jouw bezit is.'

Wat een vreselijke zinnen, zowel mentaal als om te lezen.

'Ik heb dank-zij Jo-han-na ook vernom-en dat hij het goed maakt. Graag zou ik hem ont-moeten, snel. Als jij geen act-ie on-der-neemt dan doe ik dat wel. Vroeg of laat komt William me toch teg-en.

Gegroet

Jean Jaures.'

Met grote ogen staar ik naar Harry. "Wat heeft dit te betekenen?" Even reageert hij niet en ik voel mezelf zo bang worden dat Harry nu wel kalmerend zijn handen tegen mijn wangen aan moet leggen.

"Hij wilt je ontmoeten. Als ik niets afspreek zal hij via magie toch verkrijgen wat hij wilt." Ik frons.

"Ik ben zijn zoon niet, en al zeker niet William. Enkel mijn moeder mag me zo noemen."

"Toch vrees ik dat we niet veel keuze hebben. Beter in vrede dan..." Ontzet duw ik Harry van me af en ga ik ijsberend over bet balkon.

"En wat als ik niet wil? Heeft iemand daar al eens aan gedacht?!" Ik zucht, ik hou er niet van als mensen me in een bepaalde situatie, in een dwangmatig afgebakend hokje duwen, zonder dat ik het wil of zelfs maar een keuze heb. Ze zeggen dat je altijd een keuze hebt, in die heroïsche gedichten, maar Harry heeft gelijk. Beter in vrede dan... Ik ga ze toch niet laten vechten om een ontmoeting met mij, een kleine arme boer? "Veel keuze heb ik nu niet bepaald." Ik grom en omklem stevig de balustrade.