Mijn eeuwige zonde - Larry Stylinson (vampier)

18.1: Convictie

Mijn nek is stijf van zijn korte beet, maar ik negeer het terwijl ik Harry probeer bij te houden op te trap.

"Neem me mee, Beer." Harry aarzelt kort voordat hij zijn stevige pas verder zet. Hij weet hoe graag ik er op uit trek, zeker als we met de koets gaan.

"Te gevaarlijk Louis."

"Ben ik te gevaarlijk voor hen, of bedoel je het omgekeerd?" Mijn stem klinkt plagend waardoor er even een minuscule glimlach rond Harry's mondhoeken verschijnt. Hij stopt er al snel mee als hij zijn kamer betreedt en meteen wild zijn kleding uittrekt. "Rustig Harry, ik weet dat ik nogal een effect op sommigen heb, maar dit..." Ik grijns opnieuw om de sfeer luchtig te houden waardoor even een hese lach door de kamer weerklinkt. Al snel is hij volledig omgekleed. Ik probeer me breed te maken in de deurpost. Probeer. Harry's gestalte torent nog steeds ver boven me uit als hij voor me komt staan, geen tijd verliezend.

"Laat me door, Boo."

"Neem me mee." De krullenbol fronst waardoor hij er weer even gekweld uitziet maar schudt dan snel en stevig zijn hoofd. "Als je me niet meeneemt, dan... dan zorg ik zelf wel dat ik daar geraak. Laat me dit niet doen." Ik kijk hem aan, zelfzeker door de nieuwe spreuken die rond dwarrelen in mijn hoofd. Harry lijkt te merken hoe stevig ik met mijn voeten op de grond sta, en om dat kracht bij te zetten ga ik nog breder staan. Mijn benen weigeren verder uiteen te gaan als ik kleiner word in plaats van groter. Een sullige glimlach verschijnt op mijn gezicht als Harry met een kleine glimlach zijn hoofd schudt bij mijn acties. "Ja? Zeg ja Harry!" Ik heb hem precies waar ik hem wil hebben, zijn groene ogen stralen terug als hij me aankijkt en ervoor zorgt dat er zich razendsnel kippenvel over mijn huid verspreid.

"Ga je omkleden Lou, en in iets warmers, aangezien je het koud hebt." Ik glimlach en draai me al om, voordat ik nog over mijn schouder kijk; wat pijnlijk is.

"Dat is niet van de kou." Ik glimlach veel te lief; wat er overigens belachelijk uitziet; als ik door de gang hol en mijn kleerkast snel opentrek. Nette kleding Louis, nette kleding. Ik haal er het linnen uit in beige kleuren, een netjes hemd, een sjaal en zo'n belachelijk zwaar vest. Tevreden met het uitzicht doe ik nog andere schoenen aan. Vergeleken met Harry's kleding is dit niks, maar ik ben de keizer ook niet; ik ben Louis; en ik ben zo. Zonder nog verder te twijfelen stap ik terug de gang op. Harry ziet er gehaast en afstandelijk uit. Hij is overduidelijk met iemand anders dan mij aan het communiceren. Zwijgend volg ik hem, de trap af en naar buiten waar alweer een koets klaar staat. Ik stap in, net als Har. Hij ziet er nerveus uit om eerlijk te zijn. Zijn lange vingers trekken ongeduldig aan zijn roze onderlip terwijl de bosgroene ogen voor de veiligheid snel de omgeving na kijken. Toch kan ik er niet aan doen dat ik hem prachtig blijf vinden; in alle omstandigheden.

"Naar hoeveel plaatsen gaan we Beer?" Harry kijkt verschrikt op, maar glimlacht dan geruststellend naar me.

"Eerst de belangrijkste, daarna kijken we wel hoeveel tijd we nog hebben."

"Bedoel je daarmee dat ook de kleinere dorpen informatie krijgen en mee mogen vieren?" Mijn ogen sprankelen al bij de gedachte, dat zou eerlijk zijn voor iedereen.

"Dat gaan we proberen Boo, oké?" Zijn blik staat zacht als hij me een kus op mijn voorhoofd geeft en me dan tegen zich aantrekt. Ik zucht tevreden en neem Harry meer in mijn armen, langzaam aan merk ik dat hij steeds zwaarder en zwaarder wordt. Zijn lippen wijken uit elkaar als zijn ogen dichtslaan en hij slaapt. Hij slaapt. Ik glimlach tevreden. Tevreden dat hij zich zo comfortabel en veilig bij me voelt en verstrak mijn greep om hem. Hij wilt niet dat ik in gevaar ben, ik wil net hetzelfde voor hem. Hij heeft al genoeg geleden. Nu is het tijd voor hem om een goede keizer te worden; een beminde keizer.

"Harry, word wakker lieverd." Mijn handen laat ik langs zijn hemd omhoog lopen terwijl ik mijn lippen aan zijn oorschelp zet en hem zachtjes schud. "Har, je schoonheidsslaapje is voorbij." Ik hoor hem wat mompelen onder zijn adem en merk dat hij me alleen maar steviger vast neemt als zijn ogen openvliegen, voorzichtig en nieuwsgierig. Ik glimlach nog steeds en veeg een pluk haar uit zijn gezicht. "We zijn er." Vermoeid gaapt hij en komt hij zelf overeind. Onmiddellijk zorgt hij ervoor dat hij er terug goed uitzag. Als ik uitstap en naar de andere kant van de koets loop kom ik een bekend persoon tegen.