_where melodies meet shadows_

His normal life

-جیمینا

-لطفا پاشو همین الانم دیره

تهیونگ زمانی که با عجله لباس می‌پوشید با صدای بلند هم اتاقیش‌ رو صدا میزد. امروز اولین روز ترم جدیدشون بود و کلاس‌ها از صبح زود شروع می‌شدن.

-توروخدا ببُر صدات رو من دو ساعت هم نشده که خوابیدم. ساعت ۶ صبحه.

جیمین در حالیکه که سعی می‌کرد بالشتشو تنظیم کنه نالید.

-منظورت چیه؟

-منظورم اینه که اینقدر سروصدا نکن.

-خدایا دوباره کابوس من شروع شد.این ترم به خودم قول دادم اگر بیدار نشدی جات بزارم. ترم پیش نصف کلاس‌هامو بخاطر جنابعالی دیر میرسیدم. امروز هم قراره سر یه کلاس مشترک بریم. پس پاشو کونتو جمع کن.

-بهت گفته بودم چقدر از صدات متنفرم؟

جیمین در حالی که در دستشویی رو باز می‌کرد زیر لب گفت.

-غر نزن. منم از این متنفرم که بخاطر دیر اومدن‌های تو بورسیه‌ی کوفتیمون رو از دست بدیم.

با مترو تقریبا نیم ساعتی تا کنسرواتوار راه داشتن.
جیمین و تهیونگ دو سالی میشد که منهتن (یکی از شهرای شلوغ نیویورک) زندگی میکردن. بعد دو سال هنوز در حال تلاش بودن که خودشون رو با زندگی جدیدشون وفق بدن، از اونجائیکه برای بدست آوردن موقعیتی که توش بودن سال‌ها تلاش کرده بودن و هر چقد هم که زندگی بهشون سخت می‌گرفت نباید جا میزدن.

-امروز من قراره سر کلاستون پیانو بزنم.

تهیونگ گفت.

-من هنوز پاهام درد میکنه دیشب کلاب خیلی شلوغ بود و من بیشتر از همیشه رقصیدم. باورم نمیشه مجبورم اون رقص‌های چرت و پرت رو با اون موزیک‌های آشغال انجام بدم تا بتونم با این حجم از خستگی زندگی دلخواهم‌ رو داشته باشم.

-درست میشه. میدونی خیلی خوش شانسی چون من یه هفته‌ست که بیکار موندم و استرس اینکه کار جدید پیدا نکنم مغزم رو به فاک داده‌.

-بدو داره اسم‌هارو میخونه.

پشت پیانو نشست و نگاهی به نت جدید انداخت.
              Prokofiev's "Romeo and juliet"
خب اونقدرها هم سخت به‌نظر نمیومد.

شروع به تمرین کرد تا رقصنده‌ها بدن‌هاشون رو گرم کنن. هر از گاهی جیمین رو میدید که دائما در حال خمیازه کشیدنه و حتی با نگاهشم در حال غر زدنه.
این کاری بود که اونا عاشقش بودن. تهیونگ متعلق به موسیقی بود. امن ترین مکانش روی صندلی پیانو بود. هنوزم وقتی کلاویه هارو لمس می‌کرد زیر شکمش خالی می‌شد درست مثل بار اول وقتی که فقط ۷ سالش بود.