İntikam Ateşi

11. Can

Bol bol yorum yapmayı ve oylamayı unutmayın sizi seviyoreeee

Can:

"Belin emin misin? Bu hiç güvenli değil ve ayrıca biz o kızı daha yeni tanıyoruz. Daha bir kaç ay önce babasını bir mafya öldürdü ve sen şimdi gelmiş bize onun yanında durmalıyız mı diyorsun?"

Aybike ve Belin ciddi şekilde kavga ediyorlardı ve ben sadece bir koltukta oturmuş onların kavgasını izliyordum.

"Ben onun babasına söz verdim Aybike. Babasını tanımıyorum evet haklısın ama sende beni çok iyi biliyorsun ki ben tanımadığım birine söz bile versem o sözü tutarım. Seni benimle gelmen için zorlamıyorum." Belin bunları derken çok sakindi ama Aybike için aynısını diyemiyorum. Belin bana döndü.
"Bu dediklerim senin içinde geçerli Can. Sende gelmek zorunda değilsin ama ben Yağmur'a yardım edeceğim."
Dedi ve salonu hızla terk etti. Bir kaç dakika sonra ise dış kapının kapanma sesini duyduk. Aybike gergin omuzlarını rahatlattı ve kendini koltuğa attı. Ellerini saçına atarak yüzüne gelmesini engelledi. Gözlerini kapatarak sakinleşmeye ve düşünmeye başladı. Onu rahat bırakmak için oturduğum koltuktan kalktım ve odama ilerlemek için adım atmıştım ki Aybike'nin sesini duymamla adımım yarıda kesildi.

"Nereye gidiyorsun?" Diye sormuştu.
Ona döndüm ama hala aynı pozisyonda duruyordu.

"Uykum geldi odama gidiyorum." Dedim.
"Sen iyisin demii?"
"Evet, ben iyiyim." Dedim ve odama ilerledim.

🤧

Odama geldiğimde kapıyı arkamdan kapattım ve hemen çoraplarımı çıkarım yatağımın içine girdim. Yorganı kafama kadar çektim ve uyumaya çalıştım. Çünkü ben kavga edilen ortamlardan her zaman korkarım. Çok çocukça bir şey biliyorum ama... öyle işte.

Yağmur'u Eylül teyze yanına çağırdığı için evde değildi. Oda ise bana kalmıştı. Ve geçmişim tekrar kapımı çalmıştı. Eskiden kaçardım ama artık kaçmıyor, yüzleşiyordum.

10 Sene Önce:

Mersin

"Çocuklar koşuşturmayın orda burda bak şimdi alıcam ayağımın altına."
Annem kardeşlerime kızıyordu. Çünkü yakalamaca oynuyorlardı ama beni oyunlarına almadıkları için sandalyede oturmuş onları çatık kaşlarımla izliyordum. Benimle beraber altı kardeşim vardı ama onlar beni sevmiyorlardı. Birine tanıtırken sırf dalga geçmek için kız kardeşim diye dalga geçiyorlardı. Bana neden öyle diyorlardı hiç bilmiyordum. Ama tanıttıkları çocuklarda beni parmakla gösterip dalga geçiyorlardı. Beni tekrar dışladıkları için kendimi tutamadım ve ağlamaya başladım.

Ağladığımı gören kız kardeşim, diğer kardeşlerime ağladığımı bağırarak söyledi ve gülmeye başladı. Diğer kardeşlerimde benim ağladığımı görünce kız kardeşim gibi gülerek dalga geçmeye başladılar.

Hepsi bir ağzıdan " bebek Can." Diyordu.

Daha fazla ağlamaya başladım ve sandalyemden kalktım ve kız kardeşimi omuzundan ittim. İtmem ile kız kardeşim yere düştü ve ağlamaya başladı. Bunu gören kardeşlerim ise beni itti. Kafamı çok sert yere çarptım. Çarpmanın etkisi ile her yeri anında bulanık görmeye başladım. Gözlerim yavaş yavaş kapanıyordu. Duyduğum tek ses annemin ismimi haykırarak yanıma koşmasıydı.