Harem [onc2024]

Hoofdstuk 10

Waar zijn de martelkamers, de graven, de horror? De route ernaartoe laat me alles behalve dat zien. Ergens in mijn achterhoofd vraag ik me af waarom Zandr zich ineens zo tam gedraagt, maar er is zoveel te zien dat ik geen goede zinnen kan vormen.

Via een lift heeft de cyborg me naar een andere laag in de planeet gebracht en daar zijn geen treurige blokkendozen en rubberen wegen te bekennen. Juist door het contrast valt me nu pas op hoe kleurloos het eigenlijk op die hogere verdieping is. Het enige wat hetzelfde is, is dat we ons hier ook vliegend voortbewegen, maar waar de kokers op de trieste laag voor enige vrolijkheid zorgen, zit ik nu op een kleedje, wat ervoor zorgt dat ik zonder problemen om me heen kan kijken.

Roze metershoge woudbomen domineren de horizon, afgewisseld door de meest exotische bloemen, planten en insecten in de mooiste kleuren. Bodembedekkers in een overwegend groenblauwe kleur zorgen voor een houvast in het geheel. De geur die overheerst is zwaar en zoet, met her en der wat lichtere tonen. Als ik hier te lang ben, zal ik waarschijnlijk gek worden door deze aanslag op mijn zintuigen en daarom vind ik het niet vreemd dat ik nauwelijks humanoïde aliens zie. Wij Aardbewoners staan niet bekend om scherp zicht of reuk. Als ik er al moeite mee heb, dan kunnen andere rassen hier helemaal niet lang overleven.

'Als je dat nog een keer doet, gooi ik je naar beneden. Wat ben je aan het doen?⁸⁵'

Ik keer me vanuit mijn positie op het randje van het tapijt onschuldig om naar Zandr, die met gespreide benen achter me zit. Zijn gezicht toont zoals gewoonlijk geen emotie, maar intussen heb ik geleerd om op andere signalen te letten. Zijn vingers – zijn ene hand is zoals ik die zelf ook heb, zijn andere is van metaal – knijpen samen, wat betekent dat hij gestrest is. Zijn zwarte ogen hebben een bepaalde intensiteit, alsof hij bezorgd is. Maar het meeste helpt de wetenschap dat hij me elk moment kan doden en omdat hij dat nog niet heeft gedaan (ik behoor al bijna een dag tot zijn harem, dus hij heeft tijd genoeg gehad), ga ik ervan uit dat mijn gedrag tolerabel is.

Het geeft me ook een adrenalinekick om zijn limieten op te zoeken.

'Ik ben aan het controleren hoe hoog de daling is, om te zien of het de moeite waard is.' Mijn stem klinkt liefjes, maar als de ondeugende glimlach mijn gezicht overneemt, weet ik dat mijn gespeelde onschuld geen effect meer heeft.

Met een razendsnelle beweging grijpt hij me beet en hij zet me zo neer dat mijn rug tegen zijn borstkas rust. 'Het is hier allemaal niet zo ongevaarlijk als je denkt,' gromt hij in mijn oor. 'Hoe feller de kleur, hoe dodelijker de bloem.' Als ik even casueel om me heen kijk, zie ik heel veel felgekleurde bloemen.

Ik voel een rilling langs mijn ruggengraat trekken, maar ik ben niet helemaal zeker of dat wel van angst is. Na een mislukte poging om me van hem los te worstelen, geef ik me gewonnen. Zelfs al bestaat hij voor de helft uit robotonderdelen, toch voelt zijn lijf verrassend comfortabel aan. Stevig en betrouwbaar.

Ik staar vanuit mijn veiligere positie naar de pracht om me heen. Mijn hersenen laten de kleuren al snel tot één grote massa vervormen, wat ervoor zorgt dat ik soezerig word.

'Vroeger was heel Serail hiermee bedekt,' begint Zandr. Zijn diepe stem trilt prettig door mijn lichaam. Ik sluit mijn ogen en laat mijn gedachten beelden vormen bij zijn verhaal.

Hij was hier al voordat de Aarde ophield te bestaan, wat me kort doet afvragen hoe oud hij eigenlijk is. De Serailers namen hem op in hun midden en omdat het zuurstofgehalte ongeveer gelijk was aan dat van de Aarde, kon hij er overleven.

Ik kom bij uit mijn sluimer omdat ik opeens ergens aan denk: 'Ik dacht dat je zei dat de planten dodelijk zijn?'

'Dat zijn ze ook, ik heb mijn halve lichaam niet voor mijn plezier door metaal laten vervangen,' zegt hij. De plaatjes in mijn brein worden onmiddellijk minder lieflijk als ik me de pijn voorstel waarin hij moest verkeren. Ik maak van de gelegenheid gebruik om me dichter tegen hem aan te nestelen, wat hem doet grinniken.

Hij blijkt een of andere botanicus te zijn en al snel gebruikt hij zulke wetenschappelijke termen dat ik alleen nog op het timbre van zijn stem let.

'...en zo ging die wereld verloren en een nieuwe, onze wereld, werd geboren⁵².'

Ik heb het gevoel alsof ik bovenkom na een diepe duik en het kost me enige tijd om me weer in het hier en nu te focussen. 'Wacht, wat zei je nou?'

Heeft hij nou zijn hele verhaal over het redden van de planeet verteld terwijl ik niet luisterde?

Gelukkig blijkt Zandr niet boos te zijn als hij goedmoedig samenvat: 'Het komt er op neer dat ik veel dynamiet heb gebruikt.'

Kijk, met zulke woorden kan ik wat.

Het is tijd om me uit te rekken, waardoor ik ook mijn ogen open. Daarna moet ik mijn uiterste best doen om ze niet uit hun kassen te laten rollen, want ik zie hoe een roze woudreus in beweging is gekomen. Nu is alles natuurlijk mogelijk op een vreemde planeet, maar de gigantische boom trekt een sprintje en rent met wapperende takken achter een ballonvormige alien aan. Het doet me denken aan een hond die zijn zinnen op een vlinder heeft gezet.

'Dat is een Serailer,' wijst Zandr, alsof er niks aan de hand is. 'Ze krijgen hun zuurstof door de bewegingen van de bomen.'

Aardser kan het bijna niet en daarom knik ik wijs voor me uit, mijn ogen zijn alweer bijna gesloten.

We vliegen een tijdje door zonder wat te zeggen en ik laat me langzaam in slaap sussen door de zoete geur, de wonderlijke omgeving en door Zandrs aanwezigheid die me omringt. Ik heb geen idee hoe lang de dagen duren op deze planeet, zeker omdat we onder de korst leven en het dag- en nachtritme kunstmatig moet worden opgelost, maar mijn circadiaans ritme geeft aan dat het tijd is om te rusten en dat is wat ik doe.

***

⁸⁵Prompt 85. "Als je dat nog een keer doet, gooi ik je uit dat verdomde raam. Wat ben je aan het doen?" "Controleren hoe hoog de daling is om te zien of het de moeite waard is."

⁵²Prompt 52. 'En zo ging die wereld verloren en een nieuwe, onze wereld, werd geboren.'