Valeria İlk Kan +18

KARANLIK GÖLGELERİN ARASINDAKİ KABUS

Sonsuz bir rüyanın içinde kaybolmuş gibi hisseden Valeria, bir gün derin uykusundan nihayet uyandı. Gözlerini açtığında, etrafındaki değişime inanamadı. Odası, tanıdık eşyalarla doluydu ancak her şey tozla kaplı ve yılların ağırlığını taşımaktaydı.
Bunun bir rüya olduğunu düşünüyordu. Fakat rüya değildi. Kendisi ilizyonla dolu bir yerdeydi. Aniden bir elin omzuna dokunduğunu hissetti. Şaşkınlıkla başını kaldırdığında, karşısında Annesi vardı.

Kalbinin hızla attığını hisseden Valeria, şaşkınlıkla Annesi'nin  karşısında olduğunu sormaya hazırlanırken, Annesi heyecanla konuşmaya başladı. "Evet, evet, gerçekten benim!" diye bağırırken, Valeria  sakinleşmeye çalıştı ve Annesi'nin anlattıklarını dinlemeye başladı.
"Kızım.. öncelikle, seni çok seviyorum. Bunu sakın unutma. Ailemiz hakında her şeyi öğrenmişsindir. Sana bırakılan miraslar. Bunlardan sadece bir tanesini alamayacaksın. O da melek kılıcı, kanın saf değil. Sen bir vampirsin kızım. Acımasız karanlık tarafın eserisin. Benim kızım saf melek olmalıydı. Hep o çocuk yüzünden, sana o gün yanlış kalıcı gösterdi. Onu öldürmeni istiyorum. Bunu sakın unutma onu öldür."
Anlamayan gözlerle anneme bakıyordum.
"Bu sen değilsin. Benim annem birisine zarar vermemi istemez!"
Elleri kafamı bulduğunda, beynim sarsılmaya başlamıştı. Başım dönüyor, kafamın içinde depremler oluyordu.
"Üzgünüm kızım. O aptalı öldür!"
Son kez gözlerine bakmıştım. Ve tekrar gözlerim karanlıkla dolmuştu.
Ve gene uyandım. Bu sefer gözümü temiz güzel bir odada açmıştım. Ama burası bana tanıdık gelmiyordu. Kapının dışından konuşma sesleri geliyordu. Yataktan kalkıp kapıya doğru ilerledim. Kapıyı açtığımda aşağıya doğru indim. Karşımda bir salon vardı. Ve salonun içersinde oturan kişiler.. hepsini tanıyordum. Klaus, Cyrus, Ursula, Maddox, Lowell, Scarlett, ve diğerleri. Hepsi çok korkmuştu. Hepsi gergin bir şekilde konuşuyorlardı. Yanlarına gittiğimde hiç biri beni görmüyordu. Sanırım ruh olarak burdayım ama bedensel olarak burda değilim. Ölmüş müydüm.. Aklıma gelen kötü düşünceleri bir yere atmıştım. Onları dinlemeye çalıştığımda sesleri yavaş yavaş gidiyordu. En sonunda tamamen gitmişti, artık onları duramıyordum. Bir şey halında konuşuyorlardı. Hava bozmuştu. Kapının açılması ile oraya doğru döndüm. Tamamen siyah bir silüet vardı. Bana bakıyordu. Bakışları gerilmeme neden olmuştu. GERŞ adımlarla salondan çıkıp bahçe kapısından dışarı çıktım. Derin bir nefes çekip olduğum yere oturdum. Ben nerdeydim, neden her şey bu kadar karışık? Bir uğultu kulaklarımı çınlatmıştı. Arkamda hissettiğim uğultuya döndüğümde o siyah silüet tam karışmadaydı. Korkudan dilim tutulmuştu.
Bana yaklaştığında, uğultunun sesi yükselmişti.
"Senin için geleceğim."
O anki korku.. gözlerim kararmıştı. Kendimi geriye doğru düşerken bulmuştum. Ve tekrar gözlerim kapanmıştı.
Tekrar gözlerimi açtığımda kendimi cam bir fanusta bulmuştum. Fakat bu sefer kendimi görüyordum. Acı çekiyordum, her yerimden kırmızı dumanlar çıkıyordu. Ve tam karşımda beni izleyen Lowell ve Scarlett..
Beni avı çekerken izliyorlardı. Ama beklendikleri şey olmuştu. Cam fanus gücüme dayanamayıp patlamıştı. Ve ikisi ve içerdeki doktor bozuntuları yani büyücü doktorlar ölmüştü. Ama Bir sorun vardı. Lowell hala ayakta ve yaşıyordu.
Siktir.. o Lowell değildi. O karalık silüetti. Neden benim peşimde. Acı çeken bedenime yaklaştığında kendimi tekrar yerde bulmuştum. Ve gözlerim tekrar karanlığa bürünmüştü.

Valeria, karanlık bir odada uyanır, etrafını saran soğuk bir hava ve sessizlik onu derin bir endişeye sürükler. Yatağından kalktığında, ayaklarının altındaki zeminin kaygan ve pürüzlü olduğunu fark eder. Kollarını sallarken, etrafındaki duvarlar dar bir koridora dönüşür ve her adımda nefes almak giderek zorlaşır.

Birdenbire, koridorun sonunda beliren bir ışık huzmesiyle rahatlar. Ancak, ışık huzmesinin peşinde koşarken, her adım daha karmaşık bir labirente dönüşür. Duvarlar ince, sivri dikenlerle kaplıdır ve Valeria, bedeninin acı içinde yandığını hissederken, geri dönüşü olmayan bir yola girdiğini anlar.