Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"napıcamki?"
Dedi kısık sesiyle Chan oturduğu bahçede. Dersten çıkmıştı ve şimdide bir saat sonraki derse girmek için fakültesinin bahçesinde oturmus bekliyordu.
Tasınma ve universteyi birakma konusunu söylediği gibi Minhoya söylemiş ve ona danışmıştı. Minho cidden de onun düşünmediği şeyleri düşünmüştü.
İlk sorunları paraydı. Chanın tek geliri universtiteden aldığı harcdı. Bir kaç kezde günlük işlerde çalışmıştı. Tek yaşadığı ve öyle fazla gezip tozan biri olmadığından bu para ona yetiyordu. Universititeyi bırakırsa harcı kesilicek tek devamlı gelir kaynağıda yok olucaktı. Bir restoranda falan işe başlaya bilirdi fakat işe alınırmıydı işte orası muammaydı.
Diğer bir yandan da eğer kendi resim kursunu açmak istiyorsa ekstra bir gelir kaynağı lazımdı. Daha kendine yeticek parayı bulamazken kurs için parayı nasıl bulacaktıki?
"Of ya."
Ellerini dolan gözlerine yaklaştırdı ve yelpaze gibi elini salladı. Bu kadar sorumluluk ve sorun onun için fazlaydı. Bunun altından kalkamıyıcağını biliyordu. Tüm ders boyu zaten bunu düşünmüşken şimdide aklından dün akşamdan asla çıkmayan bu sorunlar kalbinin sıkışmasına neden oluyordu. Ona para verebilicek yada tavsiye alabiliceği bi ailesi yoktu.
Bu zamana kadar başı her sıkıştığında Minhoya gitmişti fakat bu konu Minhoyuda aşıyordu. Aslında bu konu etrafındaki her kesi aşıyordu çünkü hepsi öğrenciydi ve para bakımından yapabilicekleri pek bir şey yoktu, hoş zaten maddi yardım etseler bile Chan buna asla izin vermezdi.
Çok fazla teredütü vardı özelliklede bölümü bırakmak hakkında bir sürü geceleri uyumasını engeleyecek kadar terddütü vardı. Son iki yılı kalmışken bırakmak ne kadar mantıklıydı mesela?, yada, bırakıp kurs açarsa öğrenci bula bilicekmiydi? Nasıl bulucaktı? Gözleri yeniden dolmaya başlarken kafasını kolları arasına aldı.
Seungmini istiyordu. Sevgilisine ihtiyacı vardı şu anda.
Cebinde titreyen telefonla elini arka cebine atdı.
Gördüğü mesajla gülümsedi. Sevgilisi yine sanki hiss etmiş gibi yardımına koşmuştu.
Seungmin/Chan
Bebeğim
Efendim
İyi misin?
Evet? Niyeki
Dün Minhoyla konuştun ya Merak ettim Dersim sabah erkendendi uyuduğunu Bildiğimden de sabah yazamadım Derslerimde arka arkayaydı anca şimdi zaman bula bildim yazmak için
Sorun değilki Biliyorm ki ben yoğun olduğunu
Eee?
Ne ee?
Minho ne dedi?
Hiç bir şey Yani söylediğin gibi istediğimi Yapmam gerektiğini söyledi Ama şey
Ne?
Ben ünivertiteyi bırakırsam Çalışmak zorundayım ama kimse beni İşe almazki
Kurs açıcam demiyormuydun?
Diyordumda Yapamamki Seungmin Para gerek ona Hemde çok fazla
Bebeğim... Bunu dersten sonra konuşmaya Ne dersin?
Neyini konuşucazki Yapamamki
Hayır Sana bu lafı yasaklıycam böyle Giderse Son zamanlarda çok fazla kullanmaya başladın ve bu beni sinirlendiriyor
Özür dilerim Bilerek yapmadımki
Biliyorum balım Ders çıkışı gelip seni alıcam tamam mı? Birlikte sana çıkma teklifi ettiğim sahile gideriz Ne dersin?
Hiii Ay çok güzel olurkiii Ne zamandır gitmiyoduk
Harika O zaman dersin bittiğinde gelirim
Pekii
Tamam o zaman balım Dersim başlıyo Öptümm
Bende Öpücük öpücük
∆∆∆
Chan gülümseyerek elindeki telefonu yeniden arka cebine atdı. Sevgilisi ona nasıl iyi geliceğini çok iyi biliyordu ve birinin kendisini bu kadar iyi tanıması Chanın karnındaki kelebekleri yeniden harekete geçiriyordu.
"Selam."
Tanımadığı sesle yana döndü Chan. Bu Seungminin çıkma teklifi ettiği gün apartmanın önünde rastladığı çocuktu. Şaşkınlıkla ağzının açılmasını engelleyemedi Chan. Bu çocukla aynı fakültede okuduğu aklının ucundan bile geçmezdi.
"Selam."
Dedi Chan nezaketen gülümseyerek.
"Burdamı okuyorsun? Seni daha önce hiç görmemiştim."
Çocuk konuşmasıyla eş zamanlı olarak izin almadan Chanın hemen önündeki sandalyeyi çekerek masaya oturdu. Chan bu haraketine ister istemez gıcık olurken sesini çıkarmadı.
"Aslında bende seni görmedim hiç."
"Garip değil mi?"
Sadece kafasını sallamkala yetindi Chan. Bu çocuğa cidden de nedensiz bir şekilde sinir oluyordu. En başından söylediği gibi kötü bir aurası vardı.
"Bölümün ne? Benimkisi heykeltaraşlık"
"Ressamlık."
Sohbeti yapabildiği kadar kısa tutmak istiyordu. Aslında bunu bellide ediyordu fakat karşısındaki çocuk bunu anlamamakta ısrarcıydı.
Aradan geçen 10-15 dakikada çocuk hala bıkmadan sohbeti ilerletmeye devam ediyor ve Chana sorular soruyordu.
"Bu arada, fazla özel olmazsa bir şey sorucam."
Chanın kafa sallamasıyla sözüne devam etdi.
"İlk karşılaştığımızda yanına gelen çocuk, sevgilin falan mıydı? Yani fazla yakın gibiydiniz ve sana hitap şekli falan.Ne tür bir ilişkiniz var?"
Gözdevirme isteğine zorla karşı geldi Chan. Çocuk sabahtan beridir bir birinden tamamen alakasız salak saçma sorular soruyorken gelipte bir yabancıya ilişkisi hakkında konuşmuyucaktı.
"Evet sevgilimdi. Bu kadarını bilmen yeter bence."
Sözlerinin ardından telefonunu alarak saate bakmış ve ayağa kalkmıştı.
"Gitmem gerek dersim başlıyıcak."
Diyerek direk çicuğun yanından ayrıldı. Mümkün oldukca onunla yüz yüze gelmek istemiyordu.
