İntikam Sarkacı Serisi I.
Düşmanımın dahi başına gelemesin dediğim her şey o seri katilin başına bizzat kendim getirecektim.
Ölmek değil hayatta her şeye rağmen kalabilmekti içimi yiyip bitiren. Alp'in gözlerimin önünde kafatasını kıran bir levye il...
Oy verirseniz çok memnun olurum oylarınızı benim motivasyon kaynağım bir nevi <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⌖ﮩ٨ـﮩﮩ٨ـــــــ⋫☠⋪ـــــــﮩ٨ـﮩﮩ٨ـ⌖
Çelik kapıyı hızlı bir şekilde çekince etraf sessizliğe boğuldu birkaç saniye. O birkaç saniye gerçekten fazla güzel ve etkisi altında bırakıyordu ki içerideki bağırış sesleri sanki bir nebze daha az etkiliyordu insanı.
Güneş batmak üzere olduğu bu saat dilimi benim en sevdiğim vakit olabilirdi. Arkamda uzun yıllar içinde bulunduğum evi bırakarak Güneş'in ışınlarının yüzümü bugünlük son kez okşayışıyla beraber bıraktım. İçimde ne bir huzur ne de tam olarak hüzün yer almıyordu.
Arkamdan çalınan motor düdüğünün sesiyle olduğum yerde ilerlemeyi bırakmadan sağıma baktım. Karşımda Begüm vardı, altında da benim hızıma uydurmaya çalıştığı Alp'in motoruyla.
"N'aber Berke? Evden çıktığını görünce yanına geleyim dedim." Kaskını takmadığından yüzümdeki ifadesizliğime yüzünü buruşturduğunu gördüğüm an konuyu açmak istemediğimden yüzüme bir tebessüm yerleştirdim çocukluğumuzda Güneş'e çizdiğimiz gibi, gerçek olmayan bir gülüş. "Hava almaya dışarı çıkmıştım. Mesain bitti sanırım."
"Evet, işten yeni çıktım sayılır." Üzerindeki siyah motorcu ceketinden çok belli olmuyordu. "Bir kahve içmek ister misin? Hem sohbet etmiş oluruz." Yüzünde her zamanki gibi bir sevecenlik varsa da bu kahve işinin altında yatan şeyin benim ağzımdan laf almak istemesi olduğunu biliyordum. Kafamı iki yana sallayarak "Belki başka zaman. Şu anlık yürümek istiyorum sadece."
"Sana bir şey olmuş." Gözünden hiçbir şey kaçmayacak kadar yakındık. Alp'in olduğu zamanlar yakındık. "Evde bir şey mi oldu yine?"
"Ne fark eder ki?" Yüzünü daha çok aşması ağzımdan çıkan her türlü kelimeye dikkat edeceği anlamına geliyordu ki ben konuşmak dahi istemiyordum. "Bir şey olsa da olmasa da her şey aynı."
"Aynı olan ne?" Hava ne güzel, daha kararmamıştı bile. Fakat her sorduğu soruda boğuluyormuş gibi hissediyordum. Evde o konu açıldı ve bir daha açılsın istemiyordum. Gerçek ailem artık her kimse onları da görmek istemiyordum. Dudaklarımı yalayarak sulandırdım. "Boşver Begüm. Artık hiçbir şey umurumda değil." Hiçbir şey umurumda değildi. Ağırlaşan göz kapaklarım sadece uyumak istiyordu. Bir daha uyanmayacağı bir uykuyu hak ettiklerini bana bildiriyorlardı.
"Peki abinin evine geri dönmeyecek misin?" Abimin evi. O biliyor muydu çok merak ediyordum. Kafamı olumsuzca iki yana salladım. İçimde bir ürperti ile "Bir daha adımımı o eve atabilir miyim? Bilmiyorum."
