YALAN

11

"Sen gerçek ismimi zaten biliyorsun Lisya! Bu yüzden öyle her kafana eseni yapıp, benden kolay kolay kurtulamazsın! Anladın mı?"

"Bana emir verme!" Bana emir verilmesinden nefret ederdim hep. Kimse beni kölesi gibi kullanamazdı! Kimseye o hakkı vermiyordum çünkü.

"Doğru ya. Sana emir verilmesinden sen pek hazz etmezsin. Değil mi? Ama kafana esen her boku yaparsın!" Çocuk azarlar gibi azarlıyordu ya beni. Şaka gibi!

"Her ne olursa olsun sen bana emir veremezsin Sertaç."

"Veremem öyle mi Lisya?" Tehdit eder gibi konuşuyordu.

"Veremezsin." Ucundan bi tırsmıştım, ama geri adımda atamazdım. En iyisi alttan alıp sonra da ortadan tüymekti.

"Ulan şeytan diyor," Devamını getirmemişti. Ama bunu söyledikten sonra  gözlerini dudaklarımdan bir an bile çekmemişti.

Korkmalı mıydım? Bilmiyordum işte.

"Sakın şeytanı dinleme! Günah, haram." Dikkatini dağıtmak için bir şeyler atmıştım ortaya. Atmasaydım keşke. Şimdide gözlerini gözlerime kenetlemişti.

Şimdi bak baka bilirsen gözlerine Lisya!

"Araplar gibi konuşup durma Lisya. İşe yaramaz bu taktikler." Bu adam neydi? Dahi falan mıydı? Niye herşeyi anında anlıyordu?

"Konuşursam ne yaparsın ısırır mısın yoksa? Hani vampirsin falan?"

(Abart Lisya)

"Lisya." Böyle söyleme ama. İnsan ne yapacağını bilmiyor. Kaçmalı mı yoksa yanında mı durmalı?

"Efendim?" Adamın bütün sinir sistemlerimi siktikten sonra bile hâlâ hazırcevaplık yapıyorum. Bu ne mallık?

"Ben vampir değilim Lisya. Her boku kafanda kurup ona göre davranma!" Diye devam ettirmişti.

"Zihnimi okuyorsun ama?" Başka türlü okuması imkansız gibi bir şeydi? Değil mi?

"Bir tek vampirler mi zihin okuyor Lisya?" Diye sordu.

"Evet?"

"Hayır Lisya! Bir tek vampirler zihin okumuyor!" Adamdan boşuna şüphe etmiştik.

"Ne bağırıyorsun ya? Anladık insansın!"

"İnsanı çileden çıkarıyorsun çünkü Lisya! Farkında değil misin?" Değilmişim.

"Yok değilim." Adamı sinirlendirdikten sonra nasıl bu kadar sakin kalıyordum acaba?

Gıcıklık değil miydi? Yapardım. Mallık seviyemi sorgulamayınız.

"İyi, git odana uyu belki farkına varırsın!" Elini alnına koymasıyla sakinleşmeye çalıştığını anlamıştım.

Çok mu sinirlendirmiştim? Çok değildir ya. Azıcık.

"İyisin değil mi?" Sorma gereği duymuştum nedense. Niye bu kadar sinirlendirdiysem artıkın.

(mk siktir git uyu, uyu lann)

"Odana git Lisya."

"Ya kaçarsam?" Adamın sinir sistemini çökertmeye yemin etmiş gibiyim. Elinden bir kaza çıkacak.