Lady Red Dress (Past Series #1)

Epilogue

The cold breeze hit my face, I kept looking into the distance while puffing on the cigarette I was holding. I was sitting in the rooftop, i inhale heavy before close my eyes.

"I should brought alcohol, what a waste of time if i go down here right now." I whisper in myself.

The sun is going down, its like telling to me that the day is ended here. But no, this is not the end of the day. I sigh again and again, inhaling the smoke.

Sumagi sa isip ko ang nangyari nung mga panahon na kinuha ako ng matandang 'yon. Malayo ang tingin ko at paniguradong aabutin na naman ako ng gabi dito. Five months past after the tragedy happened. I didn't kill that old man, instead i brought him in the jail. Swrves him right. Ayokong kumitil ng buhay dahil lang sa paghihiganti. I almost lost myself that time, i have this urge to kill him but i woke up in the reality.

I sighed.

Sa mga nakalipas na buwan ay wala akong ginawang tama sa buhay ko. But for those months, that old man finally in the jail. Ilang buwan ang naging proseso bago mailabas ang resulta na isa siya guilty at nahatulan ito nang panghabang buhay na pagkakakulong.

Lumuwag ang pakiramdam ko matapos ang lahat ng paghihirap at paghihiganti ko sa tamang paraan. Well yes i shoot him but it doesn't matter. I shrugged my shoulder and have a look at my cigarettes. I inhale the smoke before puffing it out. I look at the sun getting down, dumidilim na rin.

I'm wearing a red dress right now, hindi ko alam kung anong sumagi sa isip ko at nag suot ako ng ganito. Natawa ako nang mahina. Naalala ko papa na bumisita ako sa puntod ng mga magulang ko kanina bago pumunta dito. Wala namang reklamo si mommy kung mag susuot ako nang ganito.

Wag sana mag paramdam sa akin mamaya. Ani ko sa isip ko.

I look up at the sky, nakikita ko na ang mga bituwin sa langit. Ang tagal ko pala nagmuni muni. Humugot ako nag hininga bago itinapon ang sigarilyong hawak ko at kumuha nang bago. Napatitig ako sandali sa hawak ko at natigilan.

May kung anong bubuyog ang umiingay sa bandang tainga ko kaya walang pasabi kong hinampas 'yon ngunit nabigo ako dahil sarili ko mismo ang nahampas ko. Walangya.

Binalik ko ang tingin sa sigarilyo nang may maalala. Isang ala-ala na hindi ko makakalimutan sa buong buhay ko. Mabigat akong bumuntong hininga at sinindihan 'yon. Humithit na naman ako nang usok sabay bugat at paulit ulit lang.

"Wag na sabi mag yosi eh, may asthma ka anak ng napaka kulit mo."

Mahina akong natawa sa sarili dahil biglang sumagi sa isip ko ang mga katagang 'yon. Bumuga ako nang usok bago tumingin sa malayo. Nasa pinaka taas ako kaya kitang kita ko dito lahat, pati ata ang bintana ng hotel.na katabi nito ay nakikita ko, may nag jujugjugan nga lang malapit sa bintana. Napatikhim ako bago umiwas ng tingin.

"That's bad in your health condition, y'know." I stop for a minute when i heard his voice coming from my back.

Napangiti ako nang palihim at humarap sa kanya. Nakatayo siya at nakapamulsa, magulo ang buhok at para bang naka pameywang kung tumayo.

I giggled.

"Oh you're here." I said while i have this smile in my lips.

"Dahil wala ako doon." Maikling tugon niya.

Lumapit siya sa kinaroroonan ko at pinantayan ako nang upo. Ginulo niya ang buhok ko

"Bakit andito ka pa?"

Hindi ako nakasagot. Tumingin ako sa malayo at nilamon na naman ako ng mga iniisip ko. Hanggang ngayon ay andito pa din ang hindi maipaliwanag na dandamin, hindi ko alam kung anong kulang o sapat na ba ang lahat. Pakiramdam ko ay hindi pa ako pwede mag saya. Nakaka irita.