Lady Red Dress (Past Series #1)

Chapter 42

I feel something heavy in my body, it's feels like I've been traveling. Unti unting nagiging malinaw ang pandinig ko, ang kaninang sobrang nakakabinging katahimikan ay naririnig na ngayon ang tunong ng paligid. Isa lamang ang pumukaw ng pandinig ko kundi ang isang machine na sa tingin ko ay nasa gilid ko lamang.

Unti unti kong ginalaw ang daliri ko upang maramdaman ang sarili, kasabay din non ang dahan dahan kong pagmulat. Unang bumungad sa akin ang isang nakakasilaw na liwanag, naging malabo ang mata ko. Hanggang sa naging malinaw na 'yon makalipas ang ilang sigundo.

Bumungad sa akin ang puting kisame. I slowly opened my eyes to take in the whole surroundings. I can't move my head for reasons I don't know. I looked at the blue curtain surrounding my bed.

Bumalik ang tingin ko sa kisame, pilit na inaalala ang mga nangyari, naging malabo nung una ngunit agad ding luminaw. Nagsunod sunod sa utak ko ang mga ala alang sa tingin ko ay hindi ko na kayang malimutan pa. Ang nangyari sa totoo kong pamilya ay para bang isang malalang trahedya na tinago nang tadhana sa akin.

Pakiramdam ko ay nag iinit ang gilid ng mga mata ko, kasabay non ang isang init na dumadaloy pababa sa tainga ko. Hindi ako makapag salita o maigalaw man lang ang katawan at ulo ko. I don't know what happened to me, i know that I'm here at the hospital right now, but, was it because I lost consciousness in the closet or because the last thing I remembered was that I bumped into something hard before losing consciousness at that time. I don't know, nalilito ako.

Tulala akong nakatitig sa kisame nang makarinig ako nang pagbukas ng pinto, biglang may humawi ng kurtina at nakita ko ang isang nurse sa gilid ng mata ko na dumretso para tignan ang dapat niyang tignan. Mukhang hindi niya pa ata ako napapansin, sinubukan kong igalaw muli ang daliri ko upang mapansin niya sana kaso tutok ito sa ginagawa niya. At nang matapos ay akma niya na sana akong tuturukan ng kung ano man 'yon ay bigla itong napatingin sa akin dahilan upang mabitawan niya sa gulat ang hawak niyang syringe.

Para bang nagtitigan lang kami sa loob ng kwartong 'yon. Mukhang natauhan naman agad siya at para bang may pinindot sa baba ng higaan ko.

Ilang sigundo lang ay nag sunod sunod ang pag pasok ng mga hindi ko kilala, may pa doctor at nurses. Lahat sila at nakapalibot na sa akin.

"Doc she's awake."

The doctor look at me and he grabbed something to his lab gown pocket. It's a mini flashlight that the doctor uses.

"Can you close your eyes and open it up?" The doctor said.

Ginawa ko ang sinabi niya, pumikit ako at nagmulat din. Tumango tango ito. Mamaya pa ay binuksan niya ang flashlight na hawak niya. Chineck niya ang mga mata ko atsaka ito ngumiti sa akin.

"Very good, now can you hear me?" He said. "Blink twice if you do."

I did what he said.

"Very good, later we gonna exam you again, but first you need rest for a while." May sinabi pa siya ngunit hindi ko na pinag tuunan ng pansin.

Chineck up pa nila ako na kung ano ano, nakaka response naman ako sa mga sinasabi nila sa akin. Ang hindi ko lang maigalaw ang ulo at ibang parte ko sa katawan, para bang naparalisa ako. Hindi din ako makapag salita dahil may tubo pala sa bibig ko na nag sisilbing daluyan ng hangin.

Hindi sila nag tagal, tinanggal nila ang tubo na nasa bibig ko.

"Can you speak right now?" The other doctor said.

Dahan dahan kong binuka ang bunganga ko at sinubukang mag salita ngunit walang lumalabas na kahit ano.

"Don't force it, you can do it once you recover from a coma." He said.

Natigilan ako ng kunti dahil doon. Mukhang nahalata nita ata 'yon at ngumiti sa akin.

"You've been in a coma for over a month, and we're happy that you've woken up. Don't worry, we will help you get better." He said.

"Now do you remember anything before you lost unconscious?"

Naigalaw ko na nangg kunti ang ulo ko at bahagyang tumango sa kanya. Ngumiti ulit ito sa akin.

Hindi na siya nagsalita pa at imasikaso nalang ako. Nilipat nila ako sa isang kwarto kung saan ako lang mag isa at malawak. Halatang private room ito. Nasa ICU pala ako kanina kaya ganon. I was resting here in my bed now, wala na ang mga nurses at doctor. Ang sabi nila ay babalik sila upang mag test ulit.

A months past, ang daming nangyari sa loon ng hospital kung nasaan ako. Medyo nakaka recover na rin ako at nakakapag salita na. Naigagalaw ko na rin ang mga katawan ko sa tulong ng mga therapy na natatanggap ko. Nag karoon ako ng major head injury, masyadong malalim ang natamo ko sa ulo na siyang naging dahilan upang ma-coma ako mahigit isang buwan.

Buti nalang daw at naisugod agad ako sa hospital. I asked them kung sini ang nagdala sa akin dito ngunit iisa lang ang sinasabi nila kundi ang hindi nila kilala. Nag iwan naman ang pambayad ang taong 'yon para sa mga gastusin ko dito.

I don't have a contact to everyone. And I'm not worrying about them. This is peaceful, parang ayoko ko na nga lang umalis dito. Walang bumibisita sa akin dito sa loob ng hospital makaraan ang dalawang buwan simula nung nangyari ang aksidente na 'yon.

My brothers... My family...

This is the feeling again, every time I think about what happened to my family, I can't help but bring back to my mind the memories that I can't forget. The tragic one.

I look at the tree in front of me. I was sitting in the bench to get some fresh air. I sighed. Tinaas ko ang isang kamay ko at tinapat 'yonsa nga dahon ng puno at pinapakiramdaman sila kahit na hindi ko mahawakan. Dinama ko ang simoy ng hangin na dumadampi sa mukha ko bago minulat ang mata.

"Mom... Dad... For the second time, i was sitting here in front of the tree..." I feel as if something heavy is blocking my throat. I shed tears and lowered my hand. "Hindi ko na kayo kasama... Mag isa na ako."

Tuluyan na akong napahikbi.