Petaliza

Sesinde ne var biliyor musun? Söyleyemediğin sözcükler var.

Cemal Süreya

İnşallah beğenirsiniz düzenli bölüm atmaya çalışıcam kocaman öptüm

*İyi okumalarrrr 🫀📖*

Her zaman ki gibi yorgun bi şekilde eve dönüyordum.Saat 12 civarlarıydı tam kendi sokağıma dönmek üzereyken büyük bı patlama gerçekleşti.

Her şey birbirine karıştı insanlar koşuşturmaya, çığlıklar atmaya başladı.
Hemen telefonumu elime aldım ve herkesin yapacağı ilk şey olarak ailemi aradım.Ama kimse açmadı.

Eve koşmaya başladım hemde var gücümle takılıp yere düştüm, bir çok kez insanlara çarptım bi zaman sonra düştüğümü bile hissetmedim.

Ama tek hissettiğım duygu ailemi kaybetme duygusuydu.Koştukça dumanlar artıyordu koştukça insanların yardım çığlıkları artıyordu.Bi kez daha yer sallandı, bi kez daha o ses etrafı sardı.

Evim... Evim artık yoktu.Bombanın hedefi olan yer evimdi. Tek dileğim ailemin orda olmamasıydı.Bi bağırış yükseldi. Kafamı otarafa çevirdiğimde bı adam herkese bağırıyordu.

"Kaçın , kaçın teröristler buraya geliyo hepimizin canını almadan gitmeyecekler"
Adam sesinin çıkabileceği kadar bağırmaya başladı...
" KAÇIN "

Koşmaya başladım ayaklarım geri gidiyo.Gözyaşlarım sicim sicim akıyordu.Ama tek çarem canımı kurtarmaktı.

Bı kız çocuğu vardı tek başına duvar kenarına çökmüs ağlıyordu. Koşar adımlarla yanına bı kadın geldi.
"Kızım" dedi bütün gücü ile onu kucağına alıp koşmaya başladı.

Biraz ileride babamın arabası vardı. Hala ordaysa ona binip kaçacaktım.Tek çarem buydu. Ama aklımda binlerce soru vardı. Ya arabayı alıp gittikten sonra ailem ortaya çıkıp kaçmak için arabayı ararlarsa ya bulamayıp ölürlerse.

Düşünceleri kenara bırakıp arabanın olması gereken yere koşmaya başladım.
Arabayı gördüm evet ama yanında biri daha vardı. 'Babam' beni her şeyimle seven babam. Adımlarım hızlandı oraya vardığımda yaptığım ilk şey babama sarılmak oldu.

"Kızım" dedi bütün sevgisi ile sardı beni korumak ister gibi kollarını kalkan yaptı bedenime.

"Baba beni mi bekledin?"
Gözlerime baktı.

"Evet seni burada bırakacağımımı sandın, benim kızım akıllıdır beni bulur dedim bekledim ve buldu..."

Bi anda babam kollarımın arsından toz olup uçtu hepsi bi hayal miydi?

Dizlerimin üzerine çöküp sarsılarak ağlamaya başladım. Artık anlamalıydım benim ailem yoktu.

"Kelebekler her zaman yanlızdır." Derdi.Babam.Bende yanlız bı kelebektim.

Babamın dilinde ben bir "Petaliza"ydım.