Uwielbiasz zwroty akcji? To tak jak ja! Przeczytaj książkę, która zawiera między innymi: wypadki, nieporozumienia, zemsty, katastrofy, zawody miłosne. Zachęcam do poświęcenia chodziaż 10 minut!
Wbiegłem szybko do sali. Uklękłem przy łóżku nieprzytomnego Gabriela. Szlochałem parę godzin. Lekarz polecił mi, abym wrócił do damu,ale ja powiedziałem mu, że zostanę. Zostanę z nim do samego końca. Jak będzie trzeba, zostanę na noc. Jego rodzice pojechali niecałe siedem minut temu. Nie zatrzymywali mnie. Bezradnie klęczałem przy łóżku. Jakaś pielęgniarka otworzyła okno, i do sali wleciał świeży zapach małego sosnowego lasku nieopodal. Ze współczuciem spojrzała na mnie i odeszła do innej sali. Miałem całe mokre oczy. Nie przeszkadzało mi to. Zacisnąłem swoją rękę na ręce Gabriela. Po dwóch godzinach zlecieli się wszyscy zawodnicy z naszej drużyny. Arion spochmurniał, a Victor nie krzyżował ramion. Powiedział mi, że Vlad kazał mu przekazać wyrazy współczucia. Przyjechał Sol, Bailong ( Victor go namówił), Niord ( razem chodzili do przedszkola), parę chłopaków i co poniektórzy rodzice. Wszyscy stali nad łóżkiem. Aż do momentu kiedy przyszedł lekarz z dziwnymi papierami w ręce. -Okropnie mi przykro -zadeklarował drapiąc swoje siwe włosy-chłopak nie przeżyje. To koniec. Chyba, że wydarzy się cud! Ale nie....przykro nam. Cały szpital współczuje.-I od tak odszedł. Wargi zaczęły mi drgać. Na chwilę zapomniałem o świecie. Serce mi biło jak szalone, a łzy w oczach się zatrzymały. Arion szeptał cicho i sam zalał się łzami. Victor stanął prosto i zamknął oczy. Sol i Kaizer spóscili głowy a Aitor zadrżał. Cisza wypełniła salę. Po dwudziestu siedmiu minutach wszyscy zaczęli się rozchodzić. Zostałem tylko ja i matka Gabriela. -Kochany chodź...-zwróciła się do mnie słabym głosem. -Chcę to zostać...-wyszeptałem. Nie przekonywała mnie i zaczęła się zbierać. Nagle przybiegł doktor. -Przepaństwa!-wydyszał-przepaństwa! To nie jego wyniki miałem w ręce! On....huh....p-przeżyje! Huh...... W mgnieniu oka ja i jego mama go okrążyliśmy. Wyczekująco wpatrywałem się w jego oczy, na których widać było wyraźną ulgę. -Kiedy się obudzi!?-wysyczałem. -Może w każdej chwili-odparł. Zerwałem się i podbiegłem do łóżka. Gabi otworzył oczy i słabo westchnął. -Gabi!-krzyknąłem uradowany. Przetarłem oczy i objąłem jego ręce. -Ja...przepraszam. -Ale za co? -Bo ja....wziąłem udział w grze.... pamiętasz tamten telefon? To była gra....coś ci zagrażało....ale...-umilkł. Wziął głęboki oddech i otworzył szerzej oczy. -Terry...krył się pod słuchawką....parę dni tamu byłem w jego szkole. Już się wczuł.....-już się nie odezwał. Usiadł opierając się o łóżko. Przytuliłem go. Jego zimne ręce drżały. Był blady. -Kocham cię-wyszeptałem mu na ucho. Objął mnie mocno. Zaczął cicho płakać. Jego matka podeszła do nas bliżej i chwyciła go za rękę. Mówiła coś-nie była zła. * ----💭Gabi💭----
Parę dni później wróciłem do domu. Riccardo uparł się, abym zanocował u niego cztery dni. Zgodziłem się. Potrzebowałem jego bliskości. Wnosiłem ciężką torbę do willi. Mój chłopak od razu ją ode mnie chwycił. Weszliśmy do środka. Nic a nic się nie zmieniło. Te same biało-wanilliowe ściany, te same obrazy ukazujące lasy, te same połyskujące meble, kremowe fotele i szara kanapa. Ogromny telewizor i duży kominek, w którym obecnie się paliło. Białe schody ze złotą poręczą, kremowe dywany i duże świece. Pokój Riccarda też się nie zmienił. Regał na książki w rogu, wykrzywiona lampa obok szarego łóżka, szary dywan, białe ściany, ogromny telewizor, fortepian, komoda z tysiącem szuflad, szafa za parę tysięcy. Ri( nazwałem go tak) umiejscowił moją torbę na kremowym stoliku i usiadł obok mnie na kanapie.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Podał mi kubek gorącej herbaty i pozwolił, abym się o niego oparł. Trzy godziny potem gdy skończyliśmy oglądać serial ( włączyliśmy) poszliśmy spać. -Riccardo...-zacząłem. -Hm?-zapytał siadając na łóżku. -Nie mogę zasnąć-powiedziałem z wolna. -Możesz się położyć obok-uśmiechnął się. Wziąłem małą białą poduszkę i położyłem się na krawędzi łóżka. -Dobranoc-powiedział Ri. -Dobranoc.
