Ya Soyut Şeyler Yaşasaydı

Kafa Karışıklığı Ve Konuşulamayanlar

Canım sıkkın bu günlerde, yorgunum. Zihnim oldukça fazla bulanık. Kayıp hissediyorum kendimi. O kadar fazla düşüncem var ki, düşüncelerinden düşüyorum. Karmaşayım, karmaşanın takendisi. Anlatamıyorum kendimi ya da şöyle mi demeli? Korkuyorum anlatmaya cesaretim yok. Yargılanmak istemiyorum. Çevremin yargılamasından korkuyorum.

Sıkkınım bu konudan, sürekli zihnimde dört dönüyor. Böyle diyorum ama aslında ne olduğunu bende bilmiyorum. Çözebilsem gizemli bilmeceler yazmam ama çözemiyorum işte.

Aslında baktım neden böyle diye, baktığımda iğrenç geliyor tiksiniyorum. İçten içe de mantıklı geliyor, doğru hissettiriyor. Ama yapar mıyım hiç bilmiyorum.
Gençken benim gibi şeyler yaşamış birine sordum. "Şu an kafan karışık, çok kafa yorma anlarsın illaki." Demişti. Hatta deneyimleri de olmuş biri.

Bir sürü seçenek var ama hiç biri ne tam doğru ne de tam yanlış hissettiriyor. İşte büyük sorun da bu, böyle olması beni daha da bulandırıyor.

Birilerine açılmaktanda korkuyorum. Çünkü konuşulmayan şeyler bunlar. Ayrıca bende hiç bir şey bilmiyorum çünkü benim bu konuda hiç bie şekilde deneyimim olmadı.

Karmaşığım işte sorgulamayın fazla. Bir tarafım illaki çözersin akışına bırak diyor ama ben kafamdan silmek istiyorum bu konuyu.

Şöyle bir sorunda var benim bundan daha büyük sorunlarım var. Ve o kadar çok üşeniyorum ki gözümde büyüyor. Yakın zamanda yapmazsam da ölücem bunu da biliyorum o yüzden zorundayım ama hep dediğim şey şu işin sonunda; hallederiz
Bu 'hallederiz.' o kadar tehlikeli bir kelime ki bir kere kullanınca morfin gibi uyuşturuyor seni.
Demem o ki kullanmayın bu kelimeyi. Oldukça tehlikeli.