nautical | mauro icardi

0.3

tepki

♡

Saat, doğuşunu izlediğimiz güneşin tepeye varmasına yakındı. Gözlerimden adeta uyku aktığını görmüştü, gidebilecek bir yerim olmadığı fark edince beni evine götürmesine izin vermiştim.

Ona artık bu saatten sonra güvenebilirdim değil mi? Koşulsuz, şartsız hem de.

Önce aç olan mideme bir şeyler göndermemi sağladı. Kusarım korkusuyla sadece midemi bastıran şeyler yedikten sonra üstümdeki ona ait devasa kıyafetlere odasına çıktım.

Bana karısıyla aynı yatağı paylaşmadığını ve rahatlıkla yatabileceğimi söylemişti. Belki de gerek duymuştu. Ona yemek yerken dahil sürekli kendimi bir şeyler anlatırken buluyordum. Konuştuğumu fark ettiğim zamanlarda bir şekilde susmaya çalışınca geri konuşmam için bana soru soruyordu.

Ona ailemle ilgili bazı şeyleri anlatmıştım, en azından aramızdaki ilişkinin sağlıklı olmadığını bilsindi.

Ben uyumaya döndüğümde kapıdan çıkacaktı ki aklına gelen şeyle durup bana geri döndü.

"Biliyorsundur, düzenli antrenmanlarım var."

Aslında bilmiyordum ama biliyordum. Futbolla alakam neredeyse hiçti. O bir sporcu olduğundan düzenli antrenmanına gitmesi gerekirdi.

"Takımın izinli günlerindeydim. Bugün devam ediyoruz, birazdan hazırlanır çıkarım. Ben gelene kadar sadece dinlen tamam mı?"

Onu kafamla onayladığımda beni bırakıp bırakmamak arasında kararsız olduğunu gördüm.

"Şimdi dinlen, bundan sonra hep benimle gelirsin."

İtiraz etmeme izin vermeden odadan çıktığında kapıya bakakalmıştım. Ne demek onunla gelecektim? Sürekli birlikte olursak insanlar bizi görmez miydi?

___________________________________________

Göz kapaklarımı açarken odanın karanlığı görüşümü engelliyordu. Uyumadan önce bilerek düğmesini ezberlediğim küçük lambaya uzanıp açtım. Gözlerimi oyana kadar ovuşturduğumda Mauro'nun eve gelip gelmediğini anlamaya çalışıyordum. Herhalde gelseydi beni uyandırırdı.

Komodinden telefonuma uzandığımda bana yarım saat önce bıraktığı mesajla yüzüme gülümseme yerleşti.

Mauro
Ortalama 40 dakikaya yanındayım, uyandıysan diye dedim.

Mesaja sanki hayatımdaki en güzel şeymiş gibi baktığımda daha önce buna benzer bir mesaj alıp almadığımı düşündüm. Zaten annem babam dışında görüşebildiğim nadir kişiler vardı. Onlarda benimle iletişimi yüz yüze kurardı.

Buna önemsenmek mi denirdi? Sevgi mi? İlgi mi?

Hiçbir kavramı bana tam olarak öğretmemişlerdi. Öğrenirdim. Öğretirdi.

Aşağıdan gelen kapı sesiyle yataktan hızlıca kalktım. Odanın içindeki banyoya koşarak gidip yüzüme su çarptım. Elimle saçlarımı tarar gibi yaptığımda odamın kapısı açıldı, beni görsün diye banyodan kafamı uzattığımda gördüğüm yüz Mauro'ya ait olmadığından tüm bedenim korkuyla kaplandı.