Aʜᴜsᴇ | ᴛᴇxᴛɪɴɢ ☏

1.0

Kelebek misalidir aşk;
Anlamayana ömrü günlük,
Anlayana bir ömürlük
Nazım Hikmet

Annemin şaşkın bakışları çok net bir şekilde sıçtığımın işareti gibiydi. Bu arada biz Faris'le hala dipdibeydik, acilen ayrılmamız lazımdı ama hareket etmeyi geçin nefes almayı kesmiştik. Fark ettiğim şeyle kaşlarım çatıldı, az önce Faris, anneme 'kayınvalidem' mi demişti?

Hızla Faris'e döndüm, o da bana dönüp gülümsedi. Yok biz kesin boku yedik, ya da sadece ben. Annem doğrayacak beni! "İkbal ne oluyor burada?" dedi sesini çok yükseltmeden. Bunun sebebi büyük ihtimal arkadaki modellere taş çıkartacak adamdı. Gerçekten kim lan bu?

Farkındalıkla Faris'i itip hemen anneme döndüm. "Anne, senin bu saatte evde ne işin var?" dedim heyecandan titreyen sesimle. Başımı dik tutmaya çalışsam da ne yazık ki korkuyordum. Umursamazlık gitmiş yerini fazla takık İkbal'e bırakmıştı. Şimdi hiç zamanı değildi ama bunun!

Annem bakışlarını bizden çekti ve arkadaki adama çevirdi. Yumuşak ve mahcup bir sesle "Kusura bakma Alparslan, ailevi bir sorunumuz var galiba. Sonra tanışsanız?". 'Sonra tanışsanız.' derken? Kim lan bu adam?

Adam birkaç adımda annemin yanına gelip annemin gözlerinin içine baktı ve gülümseyerek "Sorun değil İrem, hem bu ailevi bir mesele ise bende girebilir miyim konuya? Hem İkbal'le de tam olarak tanışmış olurum." deyip Faris ve bana döndü. "Anlaşılan bu ailenin yeni damadı tek ben değilim." dedi ve Faris'le bana gülümseyerek göz kırptı. Damat? Ne damadı? Kiminle evlenicen sen?

Hızla gözlerim anneme döndü. Annem gülümseyerek adının Alparslan olduğunu öğrendiğim yakışıklı adama bakıyordu. Olamaz, dimi? Annem yeniden evleniyor olamaz? Annem bana döndü hızlıca ve ellerini beline koyup "Yukarı, ikinizde." dedi 'ikinizde'yi bastırarak.

Annemin bu ikazından sonra hep birlikte, Faris de dahil, eve çıktık. Hatta Beren abla, hepimizi aynı eve girerken görünce şok oldu. Büyük ihtimal Faris'in benden hoşlandığını biliyordu, ben evdeyken yaptığı imalar o yüzdendi. Şimdi ise üçlü koltukta ben, yanımdaki ikili koltukta Faris ve ikimizin görüş alanındaki tekli koltuğa Alparslan oturmuştu.

Arada Faris'le birbirimize 'kim lan bu dümbelek?' bakışı atıyorduk. Annem kahve yaptığı için oda da değildi ve Alparslan'da devamlı odayı süzüyordu. İç mimar mısın amk? "Adam iç mimar galiba, iki saattir odayı süzüyo?" dedi Faris kulağımın dibine girip kısık bir sesle. Tercümanım sensin Faris. Adamdan gözümü ayırmadan "Katılıyorum." dedim ve bakışımı hiç çekmedim. Annemi başka bir erkekle düşünme fikri bana tuhaf geliyordu.

"Evinizin tasarımı çok güzel ikbal. Sade, modern ve biraz vintage..." dedi ve bana döndü. Gözlerim hemen Faris'e döndü. Başkalarıyla konuşmaktan nefret ediyordum, ilaçlarıma ihtiyacım var. "İkbal konuşmakta pek iyi değil Alparslan Bey." dedi Faris, düz bir sesle, yüzü de sesi gibi tamamen düzdü ama için şüphe barındırdığı belliydi. Ona baka kalmıştım.

Alparslan'nın hafif kıkırtısıyla ona döndüm. Eliyle dudaklarını hafifçe kapatmış ve gülüyordu. Kıkırdaması durduğunda gülümseyerek kafasını kaldırdı. Bu adam Faris'e çok benziyordu, davranış olarak. "Çok tatlısınız çocuklar. İrem Naz'la bende böyleydim, zamanında..." son cümlesinde sesi kısılmıştı ama ben duymuştum, suratında hüzünlü bir ifade vardı. Kaşlarımı çatarak karşımdaki adama baktım.

"Annemle daha önceden tanışıyor muydunuz?" dedim kısık bir sesle.

Ama onun fısıldamasını benim duymam gibi o da beni duymuştu. Gülümsedi ve dudaklarını yalayarak halıya bakarken Annemle ilgili konuşmaya başladı. "Annenle çok benziyorsunuz İkbal, düşündüğünden daha çok hatta..." dedi, yüzüme bakmaya başlamıştı "... Annen, lisedeyken tam bir reçetesiz deliydi. Kavga eder, olay çıkartır, küfür eder, değişik bir insandı. Okula geldiği ilk gün onu gördüğüm anda..." dedi ve derin bir nefes verdi. "...bunu, senin için duymanın nasıl tuhaf ve büyük bir yük olduğunu biliyorum İkbal, ama ben annene lisedeyken, lisenin ilk gününde sırılsıklam aşık olmuştum." dediğinde vücudum dikleşti. Bu cümle bana bir yerden tanıdık geliyordu.