Married

Epilogue

Woww, this would be the last chapter.

Thank you for reading until the end.

Sana matuwa kayo sa ending hehe.

First story, done.

Enjoy reading!
~~~~~~~~~~~~~
Natalya's POV:

Nananaginip pa rin ba ako? 

Totoo ba ang nakikita ko? 

P-Pero nakita kong nag flat line ung heart beats niya eh. Sinabi ng Doctor na patay na siya. 

P-Paano?

Natakot ako pero natutuwa. Hindi ko alam kung bakit.

Ngayon ay nasa harap ko siya habang na nakaupo sa wheelchair at ang Doctor ang nagtutulak nito.

Sinampal ko ng malakas ang mukha ko. May narinig akong mga singhap at si hon ay lumaki ang mata.

Naramdaman ko ang sakit ng sampal kaya alam kong totoo ito, hindi ako nananaginip.

"Are you just going to stand there, baby? Hug me" Utos niya sa akin.

Dahan dahan akong lumakad bago tumakbo papunta sa kaniya. 

Binaba ko ang sarili para mayakap siya ng ayos.

"H-Hon" Tangi kong nabigkas habang mahigpit siyang niyakap.

"Baby, loose your hug a bit hehe" Humagikgik siya. Nakalimutan ko na may sugat pa pala siya.

"S-Sorry po h-hon" Niluwagan ko ang yakap.

Tumingin ako sa mukha niya para suriin ito.

Kinurot kurot ko pa ang kaniyang pisnge at hinila. Lumawak ang ngiti kong si hon nga ang kaharap ko, hindi dopple ganger or anything.

"Ouch, baby" Ngumuso siya sa akin.

"Kiss ko n-nalang" Pinunasan ko ang luha bago masayang hinalikan ang kinurot kong pisnge.

"My lips hurts too, baby" Namula ako kaya tumayo ako at sumimangot. Inaasar niya agad ako eh pinaiyak niya ako ng matagal at malala.

Umiyak ako ulit kasi sobrang saya ko. Hindi ko alam kung paano nangyari pero nagpapasalamat ako sa lahat na pwedeng pasalamatan himalang buhay ang asawa ko.

"D-Dad, b-buhay p-po si h-hon oh" Tingin ko kaya Dad na naiyak rin. Tumango-tango siya na naghahatid ng pagsang-ayon.

"I-I c-can s-see, Natalya" Sagot niya habang nanginginig ang boses at humihikbi.

"Stop crying now, baby. Your eyes looks like pussies" Pang-aasar niya habang tumatawa.

Speechless parin ang ang mga kaibigan ko at ang mga magulang ko.

"I-Ikaw naman po ang d-dahilan  nan eh" Pagrereklamo ko sa kaniya. 

"Sorry, I will make up to all of you" Sabi niya habang pinagulong ang gulong ng wheelchair gamit ang mga kamay niya. Lumapit siya kay Dad. Agad naman siyang niyakap ni Dad at hinalikan ang ulo nito.

Si Mom rin ay niyakap si hon ng marahan, natatakot na masaktan ang anak.

"Our only d-daughter, o-oh gosh. I c-can't thank God enough f-for this" sabi ni Dad habang nakayakap pa rin kay hon. 

Nakangiti akong nakatingin sa kanila.

"Your daughter is a fighter Dad" Sabi ni hon. Hinalikan niya ang pisngi ng kaniyang mga magulang bago pumunta kila Erica at Miriam.

"You worry the shit out of me" Sabi ni Miriam bago niya niyakap si hon at hinalikan ang pisnge ni hon. 

"Pinaiyak mo nang sobra si Nat, tsk" Sabi naman ni Erica pero kita naman ang luhang tumutulo sa mata niya.

"Admit it, you are sad and worried too" Pang-aasar ni hon.

"Of course, lahat naman kami eh. Huwag ka na magpabangga ulit ha, kundi ako mismo papatay sayo. Sayang ang iyak ko, gaga ka." Sabi ni Erica at hindi na natiis na yakapin si hon. Ngumiti ako kasi ang mahalaga sa buhay ko ay ang cute na magkayakap.

"Don't repeat that Brielle, I cried so hard thinking that my best friend had died" Dagdag pa ni Miriam. Napangiti nun si hon dahil ang mga kaibigan niya ay may pake at mahalaga siya sa kanila.

Lalapit na ulit sa akin si hon ng madaanan niya si Charlie.

"Why are you here? To celebrate my death?" Mataray na tanong ni hon tapos ay umirap pa.

"I'm worried too you know, it's hard to accept that my worthy opponent had died" Sagot ni Charlie kaya napatawa nalang si hon.

"Whatever." Ngumiti si hon tapos pumunta na ulit sa harap ko.

"Your eyes can't be seen now, it's so swollen baby" Sabi niya. Tumungo ako ng kaunti para maabot niya ang mukha ko. Hinawakan niya ito bago pinunasan ang natirang mga luha sa mata ko.

"Masayang masaya po ako ngayon hon. I love you po. Salamat sa pananatiling buhay. Worth it ang pag-iyak at panalangin ko" 




Makalipas ang maraming araw ay medyo gumaling na si hon.

Sabi niya ay clinically dead siya pero buhay siya, iyon ang nangyari. At nagpapasalamat naman ako kasi hindi ko kakayanin kung namatay talaga si hon.

Hindi pa rin siya makalakad kaya isa ako sa tumutulong para i-practice niya maglakad muli. Nagmamadali nga siya magrecover kasi sabi ko na no make love until rocovered.

"That accident really took my ability to walk" Humagikgik pa siya na parang sira. Natawa pa eh siya na nga ang hindi makalakad.

"But you can do worst, baby" May pang-aakit niyang banggit habang nakangisi at pataas baba ang mga kilay.

"Bakit naman kita pipilayin o hindi papalakarin hon?" Tanong ko. Mas malala pa daw ang magagawa ko, eh ayaw na ayaw kong saktan si hon, lalo na kapag hindi siya palakarin.

Nawala ang ngisi niya dahil sa tanong ko.

"Never mind, baby. Just carry me to the bathroom, please" Utos niya kaya ngumiti ako at agad siyang binuhat papunta sa banyo.

Naghintay at sinanay niya ang sarili na maglakad hanggang sa nakakalakad na siya mag-isa.

Kaya ayun, inaraw-araw na ulit namin ang make love. Pangako ko naman yun kapag gumising siya. Napatagal ngalang ang gising niya kaya todo ang iyak ko nun, pero at least, buhay ang pinakamamahal kong asawa.

Naging maayos ang buhay namin. Pinagbawalan ko muna siya magmaneho dahil na-trauma ako sa nangyari, ayoko na maulit pa iyon. Pero hindi natin maiiwasan ang aksidente, kay dapat doble ingat kami.

Palagi ko ring sinisigurado kung may masakit ba sa kaniya o maayos ang lagay ng katawan niya. Every month rin ay nagpapa-check up kasi baka may natamaan palang organ or anything noong naaksidente lang. Nagsisigurado lang ako.

"Baby, my body's really okay, hmm? No need to be paranoid" Sabi niya habang hinahaplos ang pisngi ko. Ngumiti ako sa action niyang iyon.

"Naninigurado lang hon" Ngumiti rin siya bago ako hinalikan sa labi.

"That won't happen again, I promise. And even if it does, I'll wake up again" Sabi niya na nagpagaan ng loob ko. Ang galing galing ng asawa ko na pagaanin ang loob ko.

Tumango ako bilang pagsang-ayon. 

Walang nakaalam ng nangyari sa school kaya balik lang kami sa dati. Maayos na iyon na walang nakaalam na iba dahil baka kung ano pa ang sabihin kay hon o baka pagkaguluhan si hon.

Pwede na nga siyang tawaging 'undead' kasi bihira lang ang nagigising pa after pronounced dead. Second life niya ata toh hehe. 

Lumipas pa ang mga panahon ay sumikat si hon. Ipinamana na kasi sa kaniya ang mga pagmamay-ari ng Amora. Ipinahayag ito sa madla at siya ang tinuring na pinaka mayaman na babae sa Pilipinas. Ipinagmamalaki ko talaga si hon.

Meaning nun ay naging mas busy siya pero may time parin siya sa akin hindi niya pinapabayaang hindi kami nagde-date o nagsasama sa isang araw. Minsan ay sinasama niya ako sa trabaho pati business trips na talaga namang nae-enjoy ko. At nag-resign bilang isang professor si hon para bawas trabaho. Okay ang naman sa akin kahit kailangan ko pa maghintay na matapos ang mga klase bago makita siya muli.

Ipinahayag rin na ako ang asawa niya. Oo maraming tumuligsa kasi parehas kami ng kasarian pero marami ring sumuporta. 

Ang rami ngang nagcomment na 'Ang maganda ay para lang sa maganda' na nagpatawa sa akin.

May mga problema rin kaming kinaharap, maliit man o malaki ay nalalagpasan namina at sa huli ay nag-uusap at nagbabati. Pero ang pinakamalala atang problema naming nadaan matapos nung aksidente ay yung nagseselos siya. Sanay na ako dun kaya nanalangin ako na sana sumapi sa akin ang mga taong magaling manuyo para lang sabihin na nagpatulong lang yung bagong professor sa akin.

"Why are you with a b*tch?" Galit niyang sabi habang idinidiin ako sa pinto ng office niya. Pagkatapos ng klase ay pumunta ako dito sa company niya kasi miss ko na ang asawa ko.

"Hon, si Ms. Bueno po ay nagpatulong lang sa akin na maglibot at maging familiar sa University" Mahinhin ko paliwanag. Hindi niya parin ako pinapakawalan. Ang mga kamay ko ay naka-pin sa pinto. Masakit, pero titiisin ko nalang kesa sa magalit pa siya.

Hindi ko alam kung bakt niya nalaman yun e hindi na siya professor sa school. CCTV ata si hon sa past life niya.

"Really huh? Is a kiss necessary?" Tanong niya na nakakatakot pero hindi ako magpapadala. 

Kiniss nga ako ni Ms. Bueno sa cheek after ko siyang ilibot. Nagulat rin ako sa ginawa ni Ms. Bueno, pinagsabihan ko siya na hindi ako komportable na hinahalikan sa pisngi ng hindi ko masyadong kilala o hindi ko ka-close. Sabi niya ay way of gratitude niya daw ang ginawa kaya pinatawad ko nalang siya.

"Hindi ko rin po inaasahan iyon, pinagsabihan ko rin po siya." Sagot ko naman. Mukha namang naniwala siya kaya lumuwag ang pakiramdam ko.

"But I'm still mad, baby. Do something about it!"  Nagulat ako dahil dun pero pinakalma ko siya. Nilabanan ko ang mga kamay niyang nakahawak sa mga kamay ko para maialis ito sa pagkakaipit sa pinto.

Ano pa ba ang magpapawala ng galit ni hon? Hindi niyo na kailangan hulaan. 

*Drum roll*

Make love.

Kaya ayun, nagmake love kami sa office niya. Nakakahiya nga na baka makita kami ng kabilang building kasi salamin ang pader pero sabi ni hon ay hindi daw kita ng labas ang loob kaya napanatag ako.

Lumipas ang marami pang taon ay nalaman naming buntis si hon. Kaya paiba-iba ang mood niya at kung ano anong combinations ng pagkain ang kinakaain, at palagi siyang sumusuka at napapagod ng madalas.

Nang malaman namin yun ay ipinagkatiwala niya ang mga companies sa mga taong mapagkakatiwalaan niya para sila ang mamuno. Ako ay nagbitaw na rin sa trabaho para maalagaan siya. Siya naman nagsabi na kaya na ng pera niya kaya dumipende nalang ako sa kaniya. Nilunok ko ang pride ko at pumayag. Para rin sa ikakabuti ni hon.

Parang gusto ko nalang sumuko dahil sa mga utos ni hon sa akin pero ginusto ko rin namang magka-anak na kami, dati pa.

Isang madaling araw ay nag-uutos siya ng kakainin. 

"Baby, I want a blue lobster, please" Advance ako mag-isip kaya puno ang ref namin ng iba't ibang pagkain. Sakto na may lobster kami sa ref.

Pero BLUE?!

"Saan ko po makukuha yun? Red lang po meron tayo" Ngumuso siya at umungot habang nagtatampo.

"I won't eat it unless it's blue" Reklamo niya. Napabuntong hininga ako at nag-isip ng paraan.

Naalala ko na may edible paint kami, ang ginawa ko ay pinintahan ko ang shell ng lobster bago ihain sa kaniya.

Puyat na puyat ako huhuhu.

"Thank you very much, baby. I love you" Pasasalamat niya kaya lumambot ang puso ko at namula ang mukha.

"I love you more hon, kain ka lang po jan" Sabi ko na ikinatango niya.

Sa siyam na buwan niyang nagdadalang tao ay mataas ang sexual libido niya kaya madalas siyang nag-a-ask sa aking mag make love. Hindi ko siya tinatanggihan kahit madaling araw siya mag-request kasi kapag tumanggi ako sa kadahilanang pagod ay nagtatampo agad siya.

"Baby, make love" Pagpapacute niyang sabi. Ginising niya pa ako nito kasi 2 am palang ngayon.

"Hon, kakatulog ko lang po eh, pagod po ako" Medyo groggy pa ako at ang mata ay hindi mamulat ng ayos.

Ngumuso siya habang masamang nakatingin sa akin.

"Don't you love me anymore?" Tanong niya habang naluluha ang mata kaya nagpanic ako.

"Wala po akong sinasabing ganiyan. Mahal na mahal po kita, hon" Sagot ko at hinalikan ng paulit-ulit ang noo niya.

"Don't you find me sexy anymore because of this big belly?" Tanong niya pa. Nagiging insecure siya sa big belly kasi daw naiisip niya na mas gusto ko ang sexy at baka iwan ko siya kasi malaki ang tiyan niya.

"Hon, I find you sexy all the time. Pagod lang po ako sa oras na ito. Oras po ito ng pagtulog eh" Lalo siyang naluha at humihikbi na ngayon.

"I have strong sexual needs baby. Are you getting tired of me?" Bumuntong hininga ako. Kinuha ko ang lahat ng lakas.

"Sige po, isang round lang ah" Natuwa agad siya, kitang kita naman sa mata niya eh.

"You might poke our baby by that long little Natalya of yours" 

Siyam na buwan ang lumipas at ipinanganak ang aming baby na babae. Ang ganda ganda niya at nakuha niya ang pinaghalong feautures ni hon. Pero habang lumalaki ay dahil sa palagi niyang kasama ang nanay niya ay nakukuha rin nya ang ugali nito. Oh no.

Ang pangalan ng baby girl namin ay Natalie Cordova Amora.

Wala kaming maisip na pangalan kaya hinango nalang sa akin ni hon. Okay naman.

Pero we teach Natalie her proper discipline and didn't spoiled her that much. 

At least namana niya ang pag o-opo ang pag po-po ko. 

Pero ang malala ay namana niya ang pagiging possessive ni hon.

5th grade siya nang mangyari ito. Tapos naghahapunan kami habang nagku-kuwento si Natalie ng nangyari sa school.

"Mom, Mommy. Ipinatawag kayo ng Principal" Sabi ni Natalie. Sa amin.

"Bakit?" Tanong ko. May ginawa ba siyang masama, o mabuti?

"I punched my classmate right in the face" Proud pa niyang sabi. Sinubukan kong maging makalma at huwag sigawan itong anak ko.

Si Brielle naman ay nakangisi na kala mo proud sa ginawa ng anak.

"Why?" May ngiting tanong ni hon.

"Mommy, I have this classmate, her name is Hazel" panimula ni Natalie. Nakatutok siya kay hon na tuwang tuwa sa pagku-kuwento ng anak.

"And I find Hazel very pretty, I think I have a crush on her. But she played with my other classmates, even though I told her not to because the only playmate she needs is me. Dapat ako lang po ang kalaro niya kasi crush ko siya. My feelings are valid po, Mommy" Simangot ni Natalie.

"Then her Hazel's new playmate, I punched her because she s trying to take hazel away from me"

Like mother like daughter talaga, bakla rin ang anak namin huhuhu tapos possessive rin. Ang bata bata pa niya huhuhu. Nagkulang ba ako bilang isang ina.

"You did the right thing, baby" Kumunot ang noo ko kay hon.

"Imbis na pagalitan at kinukunsinti mo pa ang maling ginawa ng anak mo" Medyo naiinis kong sabi kay hon.

"Anak, hindi tama yun. Gusto rin makipaglaro ni Hazel sa iba, hindi lang ikaw, kaya huwag ka basta basta mananapak. Malay mo ay gusto niya ng bagong kalaro pero sa huli ikaw parin ang pipiliin niyang kalaro. You are grounded for that" Sabi ko na malungkot na ikinatango ni Natalie.

"Okay Mom, I'm so sorry" Tumayo na si Natalie at pumunta sa kuwarto niya.

Tumingin ako kay hon.

"Bakit ka po ganiyan, dapat ay lumaking mabuting tao si Natalie" Sabi ko.

"She did the right thing, if she saw someone as threat, punch them" Casual niya lang na sinabi na kala mo ay walang mali roon.

"Talaga ba? Hindi ka po makakatikim sa akin ngayon gabi" Pananakot ko na ikinalaki ng mata niya.

"Natalie asked me for a sibling so..." Umirap lang ako. Proud to say, marunong na ako umirap.

"Bahala ka jan. Hindi po tayo bati. Sa tabi ako ni Natalie matutulog, sa kuwarto ka mag-isa" Sabi ko bago umalis sa hapag kainan.

"But baby, I can't sleep without you" Pagiinarte niya na hindi ko nalang pinansin.

Ngayon ay nakahiga kami habang nagku-kuwentuhan about sa mga nangyari. Ang mga pinakatumatak sa amin o mga natutuwa kaming alalahanin.

Tulog na si Natalie kaya parang bumalik kami sa pagiging hindi parent.

"Hindi pa rin po ako makapaniwala na buhay ka pa po, hon. Akala ko mababalo na ako" Sabi ko habang nakahawak sa kamay niya at hinalikan ang likod nito.

"I know right? I heard everything you said while I was asleep the time. I guess those are the things that made me wake up" Ngumiti siya sa akin.

"Hindi pa tayo paghihiwalayin ni death, hindi ako papayag." Sabi ko na nagpatawa sa kaniya.

"I think I scared death so it let me live" Tumawa naman ako dun.

"I love you, Brielle, hon. And we are forever Married" 

"I love you more, Natalya, baby. And we are forever Married"


Sa lahat lahat ng pinagdaanan namin ni hon ay malakas naming nilalagpasan iyon. Hindi naman kasi mawawala ang problema sa buhay.

Masaya ang pagiging mag-asawa namin, napaka saya.

Hindi ko ipagpapalit ang mga nararamdaman ko ngayon o ang buhay ko ngayon sa iba.

Sa kahit saanmang panahon, uniberso ay pipiliin kong maging asawa at mahalin si hon. Kasi sa kaniya lang itong puso ko at sa kaniya lang ako papayag na ikasal.

Hindi natin maiiwasan at may mamamatay talaga, kaya may next life para ipagpatuloy ang pagmamahalan ng nag-iibigan.

Pero sa ngayon ay buhay pa kaming dalawa, patuloy kong iibigan ng lubos ang pinakamamahal kong asawa.

Sa huling pagkakataon.

Ako po si Natalya Cordova Amora and I'm always Married to Brielle Amora.

Siya ang asawa kong si Brielle Amora and she is Married to me. 

And we are officially signing off.

May pinanghahawakan na kami ngayon at hindi na till death do us part.

Kundi.

We are forever Married.

THE END.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Totoo na ending na ito.

Marami pong salamat sa pagbabasa ng story ko na ito. Napaka thankful ko sa reads ang votes niyo. Sobrang saya ko na natapos na ito, and it end pretty well as my first story.

May isa po akong ipa-publish na story sa isa kong acc na sana basahin niyo rin. Pero sa susunod ko na i-drop ang user.

Ulit, Maraming salamat sa pagbabasa hanggang dulo ng Married. 

Sana ay na-enjoy niya ang pagbabasa katulad ng pag-eenjoy ko sa pagsusulat. At sana happy kayo sa ending.

Mamimiss ko ung readers, voters, and commenters. Hehe.

I love you all.

Bye bye.