"It's hard to turn the page when you know someone won't be in the next chapter. But the story must go on.
Een quote van Thomas Wilder die Robbie nu heel goed snapt. Hij weet dat Jamie geen deel meer uitmaakt van zijn verhaal. Maar hij moet door gaan. Met of zonder haar. Hoe moeilijk dat ook mag zijn.
En dat is waarom hij mee is gegaan naar de club na een lange dag opnamens.
Even zijn verdriet weg zuipen, iets waar hij erg goed in is. Alcohol is hoe hij met verdriet dealed.
Het is niet de beste en zeker niet de gezondse manier, maar wel een effectieve. Even een avond alles vergeten.
De ochtend erna maakt hij wel mee hoe veel hij gezopen heeft door een gigantische kater. Maar ook maakt hij dan de spijt mee.
Op dat moment voelt het goed, maar daarna beseft die zich pas hoe dom het eigenlijk is.
Maar nu lijkt het nog een goed idee en loopt hij dus net zijn vier vrienden door Utrecht tot ze iets spotten wat ze wel gezellig lijkt.
Al aangeschoten loopt hij daar, een arm om hem heen zodat die recht blijft lopen en niet om tyft.
Wat niet zo'n goeie combinatie is om dat als Koen lacht hij zelf houvast nodig heeft, en hij lacht om alles.
Dus eigenlijk zijn het gewoon twee dronken debielen die elkaar omhoog houden. Of nou ja, een poging tot doen want al snel liggen de twee weer op de grond in de slappe lach na ze iemand, net zo aangeschoten als hun als niet erger vol een lantarenpaal zagen koppen.
"Ja oké, Rob kom maar." Hij voelt twee handen onder zijn armen die hem omhoog trekken. "Jij die nu samen met Koen loopt gaat niet werken."
Robbie lacht nog na als die omhoog getrokken wordt, naast hem wordt Koen omhoog geholpen door Milo die nog enigszins nuchter is.
In de club gaat dat wel veranderen denkt Robbie. Hij leunt tegen Matthy aan, omdat die anders gelijk zijn evenwicht verliest.
Hij laat zijn hoofd tegen zijn rechter schouder aanvallen, even spant Matthy's lichaam aan voor die relaxed.
"Kom op, Robje. Voor we Raoul kwijt raken." Hij knikt naar Raoul die gewoon door was gelopen.
Robbie kijkt even naar zijn beste vriend wie een vader figuur is voor hem, hij lijkt niet eens door te hebben dat zijn vrienden achter zijn gebleven en loopt niks vermoedend door.
"RAOUL! ROELLLL! ROELLI-" Voor één of andere reden leek het Robbie een goed idee om zijn naam te gaan schreeuwen.
Een paar mensen draaide om naar hem, waaronder Raoul zelf. Robbie glimlacht trots, nu loopt die tenminste niet weg zonder hem.
"Ja, doe naar niet." Zucht Matthy die hem afkapte door zijn hand op zijn mond te leggen.
Robbie kijkt onschuldig op naar de blond. "Hij stopte.."
Matthy zucht, een hand door zijn haar halend. "Ja Rob, maar dat had ook zonder al dat lawaai gekunt."
Robbie haalt zijn schouders op, hij vond het prima. Hij stopte en wacht op hen, boeie dat wat mensen hen aan keken.
"God- tering man hoe is jou motoriek zi slecht?!" Klaagt Milo als hij Koen nogmaals omhoog helpt omdat hij weer begon te lachen door Robbie's geschreeuw.
Robbie lacht als hij kijkt hoe Koen moeite heeft net op zijn eigen benen staan. Hij lijkt wel een pasgeboren kalfje die voor het eerst gaat staan.
"Kunnen we?" Verbaasd kijkt Robbie op naar Raoul, wanneer de fuck is hij hier nou weer gekomen?
"Ja, maar ik beloof niet dat we weer moeten stoppen omdat Koen dan weer op de grond ligt." Zucht Milo.
Raoul knikt en de groep van vijf begint weer te lopen.
"Hoe ben jij nu al zo ver? Je hebt amper wat op?" Matthy kijkt naar beneden naar Robbie die tijdens het lopen zijn hoofd nog steeds tegen zijn schouder aan heeft.
Van Koen is het te verwachten, hij staat er om bekend dat die zijn alcohol niet goed kan hebben en snel aangeschoten wordt. Maar Robbie? Nee die kan het altijd wel hendelen.
"Geen goeie bodem." Lacht Robbie, Nee hij heeft zeker niet genoeg gegeten om een bodem op te bouwen, en dus ging het alcohol sneller naar zijn bloed.
Matthy schud zijn hoofd. "Mongool ben je ook."
Robbie haalt zijn schouders op, dat was het plan. Des te sneller hij dronken is, de sneller hij alles kan vergeten.
En zoals het nu lijkt werkt dat prima. Hij heeft weinig, bijna niet aan Jamie gedacht, en dat doet hem wel even goed.
"Ach ja, ga ik in iedergeval goed de club in."
Matthy kijkt even bedenkelijk naar Robbie. Na het samen wonen weten ze echt wel hoe Robbie met verdriet omgaat, hij zuipt het weg.
"Weet je zeker dat alles oké is, Rob? Je lijkt de laatste weken anders. Niet als de Rob die we kennen." Vraagt Matthy voorzichtig, misschien dat dronken hem wel wat wil toegeven.
Want nuchtere Robbie wil dat zeker niet. Hij blijft vol houden dat alles oké is, maar Matthy weet wel beter.
Hij kent Robbie, hij kent hem erg goed. En weet ondertussen dus echt wel wanneer hij liegt.
En hij weet dat er wat speelt maar dat niet wil toegeven voor één of andere reden.
En dat vind Matthy maar niks. Hij vind het naar om te weten dat er iets met Robbie is, dat hij er waarscheinelijk alleen mee rond loopt en hij niks kan doen om te helpen.
Even lijkt Robbie te twijfelen, en voor een seconde dacht Matthy dat hij eindelijk iets zal toe geven.
Maar dan schud hij zijn hoofd nog steeds tegen Matthy's schouder aan. "Ik ben oké."
Matthy zucht teleurgesteld, wanneer geeft hij nou toe dat hij niet oké is? Hoelang nog voordat hij er over wil praten?
Tot hij hulp accepteerd?
-
a/n
ik ben Robbie als ik dronken ben, ik kan niet recht lopen.
JE LEEST
ONLY THE BRAVE || mabbie¹✔️
Fanfiction"It's a solo song and it's only for the brave." Zielsverwanten, soulmates. Bijna iedereen heeft wel iemand die zijn soulmate is. Je wordt geboren met een tattoo, ook wel soulmark genoemd. Als je het persoon vind met het zelfde teken op zijn of haar...
