Robbie zijn hand gaat naar de deur kruk, die hij naar beneden drukt, in de hoop dat de deur toch open gaat. Maar de hoop verlaat al snel zijn lichaam als er niks gebeurd.
"Die gaat niet open, Robbie." Zegt Matthyas van achter hem. Wat die zelf ook wel snapt, maar hij hoopte dat de deur toch op één of andere manier open ging. Dat het kantoor haunted is ofzo en er een geest hiero is die zo lief is om de deur voor hem te openen.
Helaas lijken hier geen geesten te zijn en zit die dus echt opgesloten op kantoor met Matthy.
Zachtjes zucht Robbie terwijl zijn hand gaat richting zijn broekzak, hij gaat Milo bellen. Dat dit niet grappig is en hij meteen die deur moet openen.
Alleen om er achter te komen dat zijn telefoon niet in zijn broekzakken zit, waarscheinelijk heeft hij hem op zijn bureau laten liggen. Well fuck.
"Matt?" Robbie wou eigenlijk zo min mogelijk met hem praten, maar dat lijkt er nu niet in te zitten.
"Rob?" Vraagt hij op de zelfde toon terug.
Langzaam draait hij zich om en kijkt op naar de blonde jongen. Hij heeft zijn armen over elkaar geslagen en kijkt hem afwachtend aan. "Heb jij je telefoon toevallig mee? Want mijne ligt daar nog en we moeten echt even Milo bellen."
Even lijkt Matthy teleurgesteld, alsof hij hoopte dat die iets anders ging zeggen. Maar dan schud die zijn hoofd. "Nope, heb mijne ook laten liggen."
Robbie zucht en besluit zichzelf op de grond te laten zakken met zijn rug tegen de muur. Hij speeld wat met zijn vingers terwijl die naar de vloer staard.
Hij weet dat nu een perfecte kans is om het gesprek aan te gaan. Maar hij is hier letterlijk in gelopen zonder iets. Hij heeft niks kunnen voorbereiden. Wat hij haat. Als hij iets belangrijks moet bespreken wil hij van te voren weten wat die gaat zeggen, en nu kon dat niet. Hij heeft geen idee hoe die dit zou moeten zeggen.
Maar Milo snapt dat blijkbaar niet. Hij snapt niet dat het lastig is voor Robbie. Anders had die het allang gezegd.
Hij hoort voetstappen maar kijkt niet op, hij wil oog contact vermijden, het praten vermijden totdat Milo die verdomde deur weer opent.
Zijn been begint te trillen als hij die omhoog brengt naar zijn borst.
Hij merkt dat Matthy naaat hem is gaan zittend, schouders elkaar rakend maar besteed er verder geen aandacht aan.
Dat is tot een hand op zijn knie land, wat zijn been laat stoppen met trillen. "We moeten praten."
Robbie knikt, want ze moeten inderdaad praten, Maar, alsnog heeft hij geen behoefte om de conversatie verder te starten.
Hij vind het eng. Eng om alles wat die zolang geheim heeft gehouden opeens hard op te moeten zeggen.
Matthy zucht zodra die merkt dat die niks gaat zeggen. "Je hebt mijn mark gezien, toch?"
Robbie knikt.
"En ik ga er vanuit dat die het zelfde als de jouwe is?"
Nogmaals knikt die. Dat is die zeker. Op zijn schouder staat precies het zelfde beetje inkt als wat Matt heeft.
"Hoe- hoelang weer je het al?" Matthy is bang voor het antwoord, want hij weet al zeker dat het niet recent was. Maar hoelang geleden was het precies?
"Uhm. Ik was zestien. Toen je bij mij bleef samen was je je aan het omkleden toen ik de kamer in liep, en ik zag je schouder." Mompelt de jongen.
Zestien. Robbie is nu vijfentwintig, bijna zessentwintig. Hij weet het al acht jaar. Acht fucking jaar. Voor het bankzitters kanaal überhaupt bestond wist Robbie het al. En hij zou boos moeten zijn, dat weet die. Maar toch is hij dat niet. Hij wil eerst zijn reden weten. Vanaf daar kijkt die wel of die boos word of niet. "Waarom heb je niks gezegd?"
Robbie zucht zachtjes, zijn vingers beginnen op zijn been te tikken, net boven Matthy's hand die nog steeds op zijn knie liggen. "Het was gewoon nooit het juiste moment.. Dan had één van ons een relatie.. Dan was het uit, en voor ik het wist waren we acht jaar verder. Ik kon het toch niet zo maar opbrengen na al die jaren? En, ik was bang dat je anders naar me zou kijken.. dat het onze vriendschap zou verpesten."
Op één of andere manier begrijpt Matthy dat, het is toch logisch om dat niet te willen zeggen als één van de twee een relatie heeft? En Matthy was zelf ook bang dat het hun vriendschap zou verpesten. Hij wou zijn beste vriend niet kwijt raken. Dat is waarom die niks had gezegd. Dus hij kan hierom niet boos worden.
Matthy's ogen vallen op Robbie's hand die in een bepaald ritme aan het tikken is. Dat ritme herkent hij, dat is zijn "Ik ben nerveus" ritme.
Zijn hand glijd van zijn knie omhoog en plaatst hem op Robbie's hand, die gegorceerd word te stoppen met tikken.
"Dat begrijp ik." Geeft Matthy toe. "Ik wou het ook niet zeggen voor die reden. Ik was bang je kwijt te raken. Ik ben niet boos. En je hebt geen reden om nerveus te zijn, oké?"
Robbie knikt, en zijn hand relaxed door die woorden compleet onder die van Matthy. "Oké."
Beide zitten ze daar eventjes in stilte, het is geen ongemakkelijke stilte. Nee hij is comfortabel. Beide zijn ze aan het verwerken wat er zojuist allemaal gezegd is. Ook het feit dat ze soulmates zijn. Robbie wist dit natuurlijk al zeker, maar Matthy had Robbie's mark nooit gezien, dus hij kon het niet honderd procent zeker weten.
En nu weet die dat zijn gevoel juist was. Dat de jongen die hij al bijna tien jaar lang als beste vriend ziet ook zijn soulmate blijkt te zijn.
En hij vind dat helemaal niet erg. Hij kent Robbie al zo goed, het is niet dat zijn soulmate een wild vreemde is.
"Matt?" Vraagt Robbie zachtjes.
"Mhm?"
"Wat nu?" Een vraag die beide al de hele rijd in hun hoofd hebben. Hoe nu verder met deze informatie?
Hij haalt zijn schouders op. "Ik- ik merk dat het afgelopen jaar mijn gevoelens romdom jou wel zijn veranderd. En ik wil graag zien hoe het kan zijn. Maar wel op een rustig tempo. Ik wil niet alles verpesten, door dat we te snel gaan. Als jij dat ook wilt natuurlijk."
Robbie glimlacht en knikt. Hij wist natuurlijk al honderd procent zeker dat die Matthy leuk vind. Maar het rustig aan doen is inderdaad misschien ook wel beter. Dan kunnen ze zien hoe het gaat, en langzaam dit nieuwe gebied aan gaan.
Ze moeten het ook niet haasten, er kan zoveel fout gaan. En Robbie wil dat niet. Hij is altijd al bang geweest dat er iets fout gaat als die hem de waarheid zou vertellen.
Maar misschien had Milo gelijk, misschien had die het eerder moeten vertellen. Want het verbergen maakte hem een laffaard.
en love is only for the brave.
-
a/n
holy shit
het einde van only the brave!!
Maar wees niet getreurd, er komt een vervolg :))
hij komt hopelijk vandaag of korgentnog online, maar zoizo ergens de komende dagen dus houd mijn account in de gaten.
xx
JE LEEST
ONLY THE BRAVE || mabbie¹✔️
Fanfiction"It's a solo song and it's only for the brave." Zielsverwanten, soulmates. Bijna iedereen heeft wel iemand die zijn soulmate is. Je wordt geboren met een tattoo, ook wel soulmark genoemd. Als je het persoon vind met het zelfde teken op zijn of haar...
