Robbie brengt zijn hand omhoog en wrijft door zijn ogen om de slaap er uit te halen.
Naast hem hoort hij het getik van typen op een telefoon en hij herringerd zich waar die is.
Milo zijn huis, in de logeer kamer, met Matthy in het zelfde bed.
Die gedachtes, dat ze een bed delen laat hem warm voelen, die warmte verspreid zich naar zijn schouder wat hij simpel weg besluit te negeren.
Als hij doet alsof dat gevoel er niet elke keer is op een specifieke plek, misschien dat dat gevoel dan ook daadwerkelijk weg gaat.
"Goede morgen, Rob." Zegt Matthy zodra hij merkt dat de jongen naast hem wakker is geworden.
Zijn telefoon legt die met het scherm naar beneden op zijn borst waarna die met zijn hand zijn bril goed op zijn neus duwt.
Hij had geen zin om zijn lenzen in te doen als hij toch nog in bed bleef en besloot dus maar zijn bril op te zetten zodat die nog een beetje goed kon zien wat die nou daadwerkelijk op zijn mobiel aan het doen is.
"Morguh." Antwoord Robbie schor, zijn haar dat door het slapen in zijn gezicht is gevallen aan de kant duwend.
"Hoe voel je je nu?" Vraagt Matthy voorzichtig, doelend op wat hem gisteren is verteld.
"De gewoonlijke kater is aanwezig, verassend genoeg niet eens heel erg." Antwoord Robbie, denkend dat hij dat bedoelde.
Maar nee, dat is niet waar Matthy op zat te doelen. "Dat is fijn, maar ik eh bedoelde met Jamie."
Robbie kijkt verbaasd op, maar dan bedenkt hij zich dat hij het gisteren eindelijk had verteld. Hij was van plan dat voor een poos nog niet te doen, pas als hij er zelf overheen was en de grappen kon hendelen. Maar toch is het gisteren gebeurd en dat was hij alweer bijna vergeten.
"Oh," Robbie begint aan het vel rondom zijn nagels te pulken, dat is een dingetje dat hij doet als hij zich ongemakkelijk voelt, of bijvoorbeeld gestrest of verdrietig is. "Ja, prima denk ik."
Matthy zijn ogen vallen op zijn hand, nu weet hij waarom er altijd losse stukjes vel bij zijn vingers zit. "Waarom had je niet verteld dat het uit is?"
Dat vraagt hij zich al sinds gisteren af, waarom hield Robbie dat voor hem zelf? Hij had met hun kunnen bespreken, ze hadden kunnen helpen.
Want het was niet moeilijk om te zien dat het de afgelopen weken niet goed ging met Robbie. Hij had wallen, soms kwam die aan op kantoor met roden ogen. Had die dagen lang de zelfde kleding aan. Hij was constant ergens anders met zijn gedachtes en zat totaal niet op te letten.
"Ik uh, was bang dat er gewoon grappen over gemaakt zouden worden ofzo, dat er niet serieus gereageerd zou worden." Geeft Robbie eerlijk toe.
Zachtjes zucht Matthy, zijn hoofd schuddend. "Niemand van ons had zo gereageerd, Rob. Al helemaal niet om we zagen hoe je je de afgelopen weken gedroeg."
Robbie zelf dacht dat hij nog best wel goed was in het doen alsof er niks gaande was, en op die ene keer op kantoor na dacht hij dat niemand iets door had.
Maar hoe Matthy dit zegt klinkt het alsof het heel duidelijk was dat hij niet lekker ging, alsof het op zijn voorhoofd geschreven stond.
"En toch was die angst er." Robbie haalt zijn schouders op. "We waren nooit echt serieus op dat gebied, we hadden het er überhaupt nooit over, ik wist niet wat ik kon verwachten."
Daar heeft Robbie gelijk in, zulke diepe gesprekken over hoe ze zich nou echt voelen komen vrijwel nooit voor, ja misschien dat iemand ooit iets zei maar dan veranderde die gene het al snel in een grap.
Maar ze kennen elkaar al zoveel jaren, als er echt iets dwars zit kunnen ze daar serieuze gesprekken over hebben. Ze zijn volwassen mannen, niet alles hoeft een grap van gemaakt te worden.
"Je kan er altijd over praten, Robbie. Als er iets speelt kan je het altijd vertellen, en zolang jij er geen grap van maakt zou niemand van ons dat doen."
De brunet schenkt een kleine glimlach naar de jongen naast hem. "Dankje, Matt."
"Dus, wil je er over praten?"
Robbie haalt zijn schouders op, wil hij het er over hebben? Over hoe kut hij zich voelt nu het uit is met Jamie? En dan nog wel met Matthy van iedereen?
Maar misschien is het wel goed om het er over te hebben, kan die even alles kwijt wat hem dwars zit.
Maar kan hij dat? Kan hij zo maar alles eruit gooien wat hem dwars zit? Het er over hebben met anderen?
Liever geprobeerd dan helemaal niet, toch?
"Nou, ja. Het liep al langere tijd niet lekker. We hadden steeds vaker ruzies om de domste dingen."
Matthy knikt, als teken dat hij luistert want hij wil hem nu niet onderbreken. Hij zag zelf namelijk ook wel de twijfel, dus nu hij gestart is wil hij hem het laten afmaken voordat die straks weer dicht slaat.
"Ik dacht eerst dat ik iets had gedaan, waardoor ze zich wan me ging ergeren." Dat was één van de dingen die hij zich zelf langere tijd af vroeg, had hij iets fout gedaan?
"Achteraf bleek dat ze haar zielsverwant had ontmoet in de club toen ze uit was met vriendinnen. Ze bleven praten daarna en gingen zelfs op dates. Dat allemaal terwijl ze met mij had. Fit ging door voor maanden, tot ze eindelijk de waarheid tegen mij had gezegt. Dat ze geen gevoelens meer voor mij heeft, maar voor hem."
"Jezus, Rob. Wat kut." Matthy weet niet zo goed wat die daar op moet zeggen, wat zeg je tegen iemand als die het persoon waar die van houd kwijt is?
Robbie knikt waarna die zijn schouders ophaald. Het is kut, daar is die het mee eens. "Ik had liever dat ze het gewoon gelijk eerlijk zei inplaats van het achterhouden."
Maar Robbie heeft geen recht om dat te zeggen.
Zelf weet die dondersgoed dat hij al jaren lang iets achter houd voor zijn beste vriend.
Iets wat wel in het zelfde rijtje past.
JE LEEST
ONLY THE BRAVE || mabbie¹✔️
Fiksi Penggemar"It's a solo song and it's only for the brave." Zielsverwanten, soulmates. Bijna iedereen heeft wel iemand die zijn soulmate is. Je wordt geboren met een tattoo, ook wel soulmark genoemd. Als je het persoon vind met het zelfde teken op zijn of haar...
