Adrifted Hearts (Friend Series #4)

Chapter 6

Amaris POV

"Amaris? Papasok ako," rinig ko ang pagbukas ng pinto at mahihinang hakbang ni Xaven papalapit sa higaan ko.

I heard his footsteps behind me but I
ignored him.

From my peripheral vision, I saw him
stopped few feet away from me. I could feel his eyes on me.

"Are you okay?" mahinang tanong niya.

"Hindi ka daw kumain ng dinner kaya bumili ako ng pagkain mo. Mochi?" he offered.

I felt the bed sank with weight and I found Xaven beside me when I looked sideways. Humugot siya ng isang malalim na hininga at saka hinila ako sa isang yakap. Napaupo ako sa kama dahil doon.

"I'm sorry about mom's words." he apologized.

"Wala ka namang kasalanan." mahinang boses na pahayag ko.

Mas hinigpitan niya ang yakap sa akin kaya wala akong nagawa kundi ibaon ang mukha ko sa dibdib niya.

After a few minutes of hugging, he finally let go of me.

"Gusto mo ba turuan kita?" he offered. Umiling agad ako.

"I can handle myself."

I tried to smile but all the pain I've felt with mom's sharp words echoed inside my head.

Tumayo siya at iniwan ang pagkain sa bed side table ko. "I'll get going. Magre-review pa ako sa summative test namin bukas." nakapamulsang aniya at nagsimulang maglakad papuntang pinto.

"Good night, Amaris," it was his last words before he left the room.

I sighed.

When will I stop pretending that everything is okay?

I was lost in the clouds of my thoughts when my phone vibrated. Tinignan ko iyon at halos magtambling ang puso ko sa tuwa!

Ryo Ishikawa accepted your friend request.

ryo.hei started following you.

Watawat?! What the fuck?!

Nagpagulong-gulong ako sa kama dahil sa tuwa habang impit na tumitili. Ang mabigat na pakiramdam kanina ay tuluyang naglaho dahil kay Ryo.

Wala na! Sweet dreams na ang peg ko!

At kulang nalang magpainom ako sa buong baranggay nang magsend siya sa akin ng text message!

Ryo:

Let's meet tomorrow, at our
school library.

Iyon lang ang message pero yung tibok ng puso ko parang ikakasal na!

Without hesitation, I replied.

                                                            Amaris:

                                                                 ok. 👍🏻

Pagkasend ko, sineen niya agad iyon. Ibinaon ko ang mukha sa unan at doon tumili habang nangingisay na parang bulate na binubudburan ng asin.

See you tomorrow mahal ko!

Sa sumunod na araw, sakto at pagkababa ko ng hakdan naabutan ko si mom na inaayos ang necktie ni Xaven.

Napatingin ako sa ribbon tie ng uniform ko at sadyang ginulo iyon upang tignan kung mapapansin niya ba ito.

Lalagpasan ko na sana sila pero unti-unting sumilay ang lihim na ngiti sa labi ko nang tawagin ako ni mom.