22 yıldır tek başına yaşayan geçmiş yaraları unutmayan aslı yıllar sonra gerçek ailesiyle karşı karşıya gelir bakalım aslı ailesini kabul edebilecek mi?
Demirhan ailesi aslıyı sevecek mi?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir kitapta okumuştum şöyle diyordu bir satırında "insanlar sadece kendi hayatları için kaygılandıkları,kendilerini Kolladıkları için yaşar sanırdım oysa onları yaşatan tek şey sevgiymiş" Ne kadar doğruydu insanlar sevgi ile yaşar sevgi ile büyürdü insanı yaşatan tek şey sevgiydi sevgisiz büyüyen her çocuk hep yarım hep eksik hep kırgın korumasız ve savunmasız olurdu Sevgi neydi Gözle görülmeyen birşeydi Biz neden bu kadar sevgiye bağlıydık Çünkü sevgi yaşatırdı Sevgi iyileştirirdi Ben hiç yaşamamıştım Yaralarım hiç iyileşmemişti Ne kadar kötü bir söz değilmi
Sevilmemişsin
Sevilmemiştim...
Yavuzla konuşmamızın üzerinden iki gün geçmişti günler o kadar hızlı geçiyordu ki ev halkı artık dayanamıyor bizden bir cevap bekliyorlardı sözlerle söylemeselerde gözlerde anlaşılıyordu herşey
Sabah erkenden kalkmıştım bu gün koşu yapmak istiyordum hemen dolabıma ilerledim tayt ve sporcu atleti çıkardım iç çamaşırlarımıda almış banyoya gitmiştim duşa girmiş güzelce yıkanmıştım bu gün nedensizce mutluydum içimde bir heyecan vardı Yaşadığımı hissediyordum
Duştan çıkmış giyinmiştim saçlarımı kurutup güzelce sıkı bir şekilde toplamıştım spor ayakabilarimi giyip Aşağıya indim herkes uyuyordu sessizce çıktım evden o sıra kapıda alp abimi gördüm gülümsedi bana "koşuyamı" diye sordu
" Evdekiler ve tabiki ben bı cevap bekliyoruz senden aslı "
" Biliyorum abi en kısa sürede gelip sizlerle konuşucağız"
"Hayat senin hayatın seçimlerine yaşam tarzına sen hariç kimse yorum yapamaz Cevabın ne olursa olsun senin yanında olucam güzelim"
Gülümsemekle yetindim
Alışıyordum onlara tek zor gelen anne ve baba demekti Zeynep hanım ve fatih beyin bu duruma üzüldüğünün gayet farkındaydım ama elimde değildi yıllarca tek başıma ayaklarımın üzerinde durmak için çabaladım bu süreçte anne bildiğim baba bildiğim kimse yoktu onlar benim canavarımdı annesiz ve babasız büyüyen çocuklar o kelimeye bir yabancıydı
Gerçekler ortaya çıktığından beri eski annem yüzüme bakmamış hatta benden kaçmıştı
"Sustun ne düşünüyorsun öyle" Alp abimin sesiyle hafif irkildim ve ona baktım
" Dalmışım " dedim ve eski yaşantıma inat yine gülümsedim
" Eee hadi koşuya başlayalım" dedi ve koşmaya başladı bende biraz gerisinde başladım
