Bir kitapta okumuştum şöyle diyordu bir satırında "insanlar sadece kendi hayatları için kaygılandıkları,kendilerini
Kolladıkları için yaşar sanırdım oysa onları yaşatan tek şey sevgiymiş"
Ne kadar doğruydu insanlar sevgi ile yaşar sevgi ile büyürdü insanı yaşatan tek şey sevgiydi sevgisiz büyüyen her çocuk hep yarım hep eksik hep kırgın korumasız ve savunmasız olurdu
Sevgi neydi
Gözle görülmeyen birşeydi
Biz neden bu kadar sevgiye bağlıydık
Çünkü sevgi yaşatırdı
Sevgi iyileştirirdi
Ben hiç yaşamamıştım
Yaralarım hiç iyileşmemişti
Ne kadar kötü bir söz değilmiSevilmemişsin
Sevilmemiştim...
Yavuzla konuşmamızın üzerinden iki gün geçmişti günler o kadar hızlı geçiyordu ki ev halkı artık dayanamıyor bizden bir cevap bekliyorlardı sözlerle söylemeselerde gözlerde anlaşılıyordu herşey
Sabah erkenden kalkmıştım bu gün koşu yapmak istiyordum hemen dolabıma ilerledim tayt ve sporcu atleti çıkardım iç çamaşırlarımıda almış banyoya gitmiştim duşa girmiş güzelce yıkanmıştım bu gün nedensizce mutluydum içimde bir heyecan vardı
Yaşadığımı hissediyordumDuştan çıkmış giyinmiştim saçlarımı kurutup güzelce sıkı bir şekilde toplamıştım spor ayakabilarimi giyip
Aşağıya indim herkes uyuyordu sessizce çıktım evden o sıra kapıda alp abimi gördüm gülümsedi bana "koşuyamı" diye sorduYok abicim podyuma çıkıyorum
" Evet biraz koşmak istedim"
Sırıtı
" Eee güzelim bende koşu yapıcaktım beraber sporumuzu yaparız" dedi
Güldüm" Olur " dedim
Ve bahçe çıkışına ilerledik
" Evdekiler ve tabiki ben bı cevap bekliyoruz senden aslı "
" Biliyorum abi en kısa sürede gelip sizlerle konuşucağız"
"Hayat senin hayatın seçimlerine yaşam tarzına sen hariç kimse yorum yapamaz
Cevabın ne olursa olsun senin yanında olucam güzelim"Gülümsemekle yetindim
Alışıyordum onlara tek zor gelen anne ve baba demekti
Zeynep hanım ve fatih beyin bu duruma üzüldüğünün gayet farkındaydım ama elimde değildi yıllarca tek başıma ayaklarımın üzerinde durmak için çabaladım bu süreçte anne bildiğim baba bildiğim kimse yoktu onlar benim canavarımdı annesiz ve babasız büyüyen çocuklar o kelimeye bir yabancıydıGerçekler ortaya çıktığından beri eski annem yüzüme bakmamış hatta benden kaçmıştı
"Sustun ne düşünüyorsun öyle" Alp abimin sesiyle hafif irkildim ve ona baktım
" Dalmışım " dedim ve eski yaşantıma inat yine gülümsedim
" Eee hadi koşuya başlayalım" dedi ve koşmaya başladı bende biraz gerisinde başladım
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ölüm çiçeğim
Чиклит22 yıldır tek başına yaşayan geçmiş yaraları unutmayan aslı yıllar sonra gerçek ailesiyle karşı karşıya gelir bakalım aslı ailesini kabul edebilecek mi? Demirhan ailesi aslıyı sevecek mi?