ඇහැල

ඇහැළ

මම පහුවදා උදේම ආච්චිලාගෙ ගෙදර යන්න පිටත්වුනේ තාත්තටවත් නොකියා.

ඒ වෙනකොට වෙලාව පාන්දර 4ට විතර ඇති.

ආච්චිලාගෙ ගම තියෙන්නෙ කෑගල්ල .මම මේ එහෙ යන්නෙ අවුරුදු 2ක 3කින් විතර.

මම තාත්තටත් නොකියා යන්න හේතුව මගෙ හිතුවක්කාරකම නිසා කියලා මගෙ හිත මට දොස් කීවත් හදවතට වුනත් ඇහුන්කන් නොදී ඉන්න තරම් ඒ වෙලාවෙ මගෙ කන් අගුල් වැටිලා බිහිරි වෙලා තිබ්බෙ.

උදේම අප්පුත් එක්ක කාර් එකේ බස් ස්‍ටෑන්ඩ් එකට ආවෙ තනියෙන්ම යන්න කියලා හිතාන .මම කලින් බස් වල ගිහින් තියේ හැබැයි මෙච්චර දුර යන්න යන පලවෙනි වතාව.

මට හිතාගන්න බෑ ඇත්තටම මට ගමේ යන්න එකපාරටම හිතුනෙ ඇයි කියලා. මොකද එහෙට සිග්නල් ඒහෙමත් ගොඩක් අඩුයි.
ඒ වුනාට මගෙ හිත පොඩ්ඩක් හරි හදාගන්න එහෙ යන්නම් ඕනෙ කියලා හිතෙනවා.

අම්මා ඉන්න කාලෙවත් වැඩිය අපි ආච්චිලාගෙ ගෙදර නොආවෙ තාත්තා ගෙදර කැමැත්තට පිටින් ගිහින් අම්මව කසාද බැදපු හින්දා.
ඒත් ආච්චි මට ගොඩක් ආදරෙයි.
එහෙ ගියත් අපි එදාටම ආයෙ ගෙදර එනවා .

"පුංචි මහත්තයා මේ කොළඹ කෑගල්ල බස් එකේ නැගලා කෑගල්ල ටවුන් එකෙන් බහින්න . මම මැණිකෙට (මගෙ ආච්චි) කීව්වා ටවුන් එකට එන්න කියලා .
මේ බස් එක කෙලින්ම ගිහින් නවත්තන්නෙ ස්ටෑන්ඩ් එකෙන් .
මැණිකෙ එතනට ඇවිත් ඉදියි පුංචි මහත්තයව ගන්න"

එහෙම කියලා අප්පු මාව බස් එකෙන් තියලා ඩ්‍රයිවර්ටත් මාව පෙන්නලා මොනවද කියලා ආයෙ මම ඉදන් හිටපු තැනට ආවා.

"අප්පූ . තාත්තා ඔයාටත් මොනාහරි කියයිද මාව මෙහෙම යවපු එකට?"

"පුංචි මහත්තයා බය නැතුව යන්නකෝ .මම ලොකු මහත්තයා ගැන බලාගන්නම්.

පුංචි මහත්තයා බේත් ටික ගත්තා නේද?"

"ඔව් අප්පු ගත්තා."

"හරි එහෙනම් පරිස්සමට යන්න . එන්න ඕනෙ කියලා හිතෙන දවසට කියන්න මම එන්නම්"
අප්පු ඒම කියන් බස් එකෙන් බැස්සෙ මගෙ ඔලුවත් අතගාලා.

මම බස් එකේ යන්න හිතුවෙ අප්පුට අද තාත්තත් එක්ක වැඩකට යන්න තියෙන නිසා. එහෙම වුනොත් මට යන්න කෙනෙක් නෑ.ඒකෙන් ගමන තවත් පරක්කු කරන්න වෙනවා.
පරක්කු වෙනවා කියන්නෙ ඉතින් ඒ වැඩේ වෙන්නෙ නෑ කියන එක.
මම කෝමත් බස් එකේ දුර ගමනක් යන්න ගොඩක් ආසාවෙන් හිටියෙ.