ඇහැල

සයාශ් POV

සුමුදු අඩන්න පටන් ගන්නකොට මට හිතුනා මම වැරැද්දක්ද කලේ කියලා..
සුහස්න නෙතුකැන් දෙන්නත් වෙච්චි සිද්දියට ගොඩක් දුක් වුනා.

ගොලු ආච්චිගෙ හුරතලා ඌගෙ නම කුමාර.
ගොලු ආච්චි කුමාරට සැලකුවෙ තමන්ගෙම දරුවෙක්ට වගේ.

ඒත් මං වෙන මිනා කරන්නද?

"අයියෝ සුමුදු උඹ කෙල්ලෙක් වගේ බව හැබෑව.
ඒත් උඹ කොල්ලෙක්.
හැම දේකටම හොටු පෙරන් අඩන්න එපා.
ඔය වගේ පුංචි දේවල්වලට ඇඩුවොත් උබ කොහොමද ඉස්සරහ දේවල් වලට මූන දෙන්නෙ.
කෙල්ලොවත් ඔච්චර තොදොල් වෙන්නෙ නෑ.
උබේ හොදටමයි මල්ලි මං මේ කියන්නෙ තේරුනාද??"

සුහස්න එහෙම කියද්දි මගේ හිතට පුංචි කේන්තියක් ආවත් මන් ඒක යටපත් කරගත්තෙ ඒ කියන කතාවෙ ඇත්තක් තියෙන නිසා.

"හරි හරි සුමුදු අඩන්න එපා දරුවෝ. අපිත් එක්ක ඉන්න අය හැමදාම ඉන්නෙ නෑ එයාලට යන්නම වෙනවා කවදහරි .
මේක තමයි ඉරණම,ද්‍යිවය, කර්ම විපාක අනුව කුමාර අරන් ආපු ආයුශ .
තේරුනාද??"

නෙතුකැන් සුමුදුගෙ ඔලුව අතගගා කීවෙ සුමුදු ලොකු හුස්මක් පිටකරද්දි.

අපි හැමෝම එකතු වෙලා ආච්චිලා ගෙදර එන්න කලින් පිලිකන්න පැත්තෙ තිබ්බ සුදු ආච්චිගෙ ඉකිරිය ගාල ලගින් කුමාරව වැලලුවා.ඒ වල උඩට ඇහැල මල් ගෙනත් දාලා වල සම්පූර්ණයෙන්ම ඇහැල මල් වලින් පාට කලා.
වල වටේට පහන් පත්තු කලේ මීතෙල් දාලා.

අද තමයි මට හොදටම තේරුනේ
මරණ එක ලේසියි හැබැයි තාමත් හුස්මගන පව්කාර ඝාතකයාට මේ හැමදේම දරන් ඉන්න කොච්චර අමාරුද කියලා.

අපි ටිකක් සොහොන ලග ඉදලා උදේට කන්න ගියේ සුමුදු උදෙන්ම නැගිටලා කෑම හදලා තිබ්බ නිසා.
සුමුදු මැරුනු කුමාරව දැකලා තියෙන්නෙ ගොඩක් වෙලා ගිහින්.

උදේට තිබ්බෙ වල් ඌරු මසුයි , පරිප්පු කිරටයි , සිංහල අච්චාරුයි
ඒ ඔක්කොම එක්ක සුවදැල් හාලෙ බතුයි .

"මේ පලාතෙ සුවදැල් හාල් හැදෙනවද?"
නෙතුකැන් සුමුදුගෙන් ඇහුවෙ බත් එකට නාස් පුඩු ලං කරන ගමන්.