İçimdeki Yara (Edgar x Colette) (cringe+helelele)

Just Want 10 Minute

Bütün gün dört duvarın arasına sıkışıp kalmıştım, yeri zaman resim çizmiş, yeri zaman ders çalışmış, yeri zaman müzik dinlemiştim..

Gerçekten okula gitmeyi yeğlerdim...

Normal bir şekilde odada kendi kendime takılırken, annem odaya girdi, "Kelebeğim baban bana mesaj atmış!" "Ne diyor anne?" dedim, şaşkın bir tavırla, babam annem ile boşandıkdan sonra annemi bıraktım benim bile halimi sormak için aramamıştı çünkü...

Ardından annem mesajı okumaya başladı,

"Yaptığımdan deliler gibi pişmanım Maria'am, dilimi yutsaydım da sana o şekilde bağırmasaydım... seni ve minik kızımızı gerçekten çok özledim.. boşandığımızdan belli yokluğun aklımdan hiç bir zaman çıkmadı.. Lütfen gel eskisi gibi olalım. Eskisi gibi mutlu bir aile olarak yaşamamızı sürdürülerim. güzelim, çünkü sen benim gecemi aydınlatan en parlak yıldızımsın."

Bu mesaj ardından ağzım açık bir şekilde anneme bakıyordum, oda aynı saşkınlıkla bana bakıyor olacaktı ki, gözleri dolmaya başladı.

Evet babamı gerçekten anneme aşık olduğunu biliyordum fakat.. bu tarafını bu zamana kadar asla fark etmemiştim.

Annem bir kaç dakikanın ardından konuşmaya başladı.

"Colette'im.. ben.." sözünu yarıda kestiğinde gözlerinde ki yaşların teker teker aktığını fark ettim, yanına yaklaşarak ona içtenlikle sarıldım, ve konuşmaya başladım..

"Anne, babam gerçekten sana deliler gibi aşık.. o sensiz yapamıyor... sende onsuz, Bu eve ilk geldiğimizde ki hüznünü bana göstermek istemesende ben gayet net bir şekilde anlamıştım anne.. lütfen kalbin ne tarafa atmak istiyorsa o tarafa yönlendir" dedim yavaşca omzundan ayrılırken.

Annem ise göz yaşlarını silerken içtenlikle gülümsedi, ve telefonu eline aldı. "Ee ne yazalım babana kelebeğim" dediğinde, kollarımı birleştirerek konuşmaya başladım,

"bence ona en doğru cevabı sadece sen verebilirsin anne" dedim. "haklısın" dedi, babamın attığı mesaja gülümserken.. ve ardından yazmaya başladı.

"Bensiz sen, sensiz ben olmaz, Yakışıklım, bu ayrılıkta, kendimden daha çok sana değer verdiğimi fark ettim,fakat hiç bir zaman sana yazma cesaretini kendimde bulamadım,özür dilerim.. ee nikâh tarihlerini ayarlarsın artık değil mi bebeğim?"

Annemin attığı mesajı okurken duygulanmıştım onlar birer çift olarak yaratılmıştı..

"Mesaj geldimi?" dedim sırıtarak fakat annem mutluluktan beni bile duymuyordu.. çoktan koyu bir sohbete dalmışlardı..

"Gelecekteki sevgilimle umarım bende böyle bir aşk yaşarım" dedim içimden.. çok tatlılardı..

Annem babam ile konuşurken gözlerinde ki parıldama, gözümden kaçmamıştı, tabii!

"Anne sohbetinizi bölmek istemem ama-"

"Kelebeğim!! önümüzdeki hafta nişan ile düğünü birlikte yapıcak mışız!!" dedi heyecanla "Erken değil mi biraz.." dedim.
"Kelebeğim ben onu kaç ay bekledim biliyor musun?"
"Ah, haklısın aslında anne" dedim onu destekleyerek.

Heyecanla yerinden kalkıp mutfağa doğru gidecektiki, "Düğünümüze arkadaşlarınıda davet et, biz yarın babanla gelinlik seçmeye gideceğiz!" dedi ve odadan ayrıldı..

Herşey bu kadar hızlı gelişmek zorunda mıydı...

***
Akşam oluyordu, odada sıkıntıdan patlarken zilin çaldığını duydum "kızım kapıya bakabilir misin? bakamassan ben bakabilirim"