Their Unrequited Love (Love And Ruin Series #2)

Kabanata 40

Hi, hello! I’m just want to inform you all na baka hindi ako makakapag update ng simula bukas hanggang sa martes. Pero susubukan ko sigurong mag update kahit ng isa pang chapter. Ang dami naming gagawin huhu😭

May defense kami sa Monday and, 3 long quizzes. Marami akong dapat tapusin at mag r-review pa so, sana maintindihan niyo!

Love you all!!

Ilang beses nagtangkang pumunta si Declan ng nalaman niya ang nangyari, ngunit nanatili akong kulong sa aking kwarto at tanging si Porsh lang ang pinapapasok.

Maghapon masama ang pakiramdam ko at nilalagnat ‘din. Ilang beses ng nakikiusap si Porsia na magpadala na ako ng hospital ngunit mariin akong tumanggi.

Mas gugustuhin ko pang mamatay sa ganitong kalagayan.

Ayoko na.. sukong suko na ako..

Ginawa ko naman ang lahat ah? pinagsisihan ko naman na ang lahat ng ginawa ko. Pero bakit ganito pa’rin? bakit pilit pa’rin akong pinapahirapan?

Kulang pa ba? ano pa bang gusto nila? Ang mamatay ako?

H’wag silang mag-alala dahil ‘yon din ang gusto ko. Ang mamatay na ako.

Wala ng sakit. Wala ng problema.

“Ate naman.. sobrang taas na ng lagnat mo! kailangan mong magpatingin!” pilit ni Porsh sa akin malapit ng umiyak sa kalagayan ko.

I shake my head tiredly. Kahit ang pagmulat ng mata ay nahihirapan akong gawin dahil sa panghihina. Kahit ang pagkain ay hindi na’rin. Walang pakiramdam ang mga kamay at binti ko. Namamanhid ‘yon sa sakit lalo na kapag gumagalaw ako.

I can still feel the sting of the blows that rained down upon me the night before. My muscles are tight, my body bruised and battered. Each movement is a slow, deliberate effort to avoid the pain that shoots through me with every movement.

I can barely open my eyes, the throbbing pain in my head making even the smallest movement an impossibility. My body is heavy, every limb unbearably sore. I try to move, to even shift my weight on the bed, but a jolt of pain stops me dead.

My skin is sensitive, the slightest touch sending a jolt of pain through my body. I can feel the beads of sweat forming on my forehead, my hair sticking to my skin. I'm freezing, yet my skin burns with a feverish heat.

“Ate.. baka mapano ka kapag hindi kapa nagpadala sa hospital!” halos mag hysterical si Porsh sa tabi ko ngunit umiling lang ako.

I know that I need help, but the thought of the bright lights and sterile smells of the hospital fill me with dread.

The mere mention of the hospital sends shivers down my spine. I had spent years in a mental institution, fighting my demons and trying to find my place in the world. The memories of that time still haunt me, and the thought of going back fills me with terror. Pakiramdam ko ay kapag dinala ako sa hospital ay parang binalik lang din ako sa impyernong lugar na ‘yon.

Walang nagawa si Porsia kung ang hindi mag panic sa tabi ko habang binabantayan ako. Wala rin naman siyang magagawa kapag nagpumilit pa dahil tatanggi lang ako.

Nagu-guilty man ngunit mas gusto kong manatili nalang dito sa bahay. Hindi ko kakayanin pumunta sa lugar na ‘yon. Baka imbis na gumaling ako ay mas lalong dumali ang buhay ko sa panic.

Maghapon lang akong nakahilata habang patuloy sa pagpapakain at pagpapainom sa akin ng gamot upang bumaba ang lagnat at mawala rin ang sakit ng katawan ko.

Pagdating ng hapon ay kahit papaano ay nabawasan rin ang init ng katawan, nabawasan rin ang sakit ngunit and’on pa'rin ang hirap ko sa paggalaw.

“Ate.. lugaw pinagluto kita, para madali mong makain.” wika niya sa akin.