Ne zaman bir rüya görsem bulamıyorum evin yolunu
ayakkabılarım yok montum yok
tanışıklığın ve yabancılaşmanın ortasında öylece evimi arıyorum
uyanıkken kaçıp kurtulmanın yollarını aradığım o ev
rüyalarımda kavuşmayı hasret ile beklediğim sevgili oluyor
yollar evler şehirler ülkeler geçiyorum
o eski kendi gölgesinden bile korkan evi bulamıyorum
evim kimliğim oluyor
rüyalarımda evimi uzaktan bir görsem kavuşacağım kendime
evimi bir bulsam kim olduğumu hatırlayacağım
bu yüzden her girdiğim eve hayret ile bakıyorum işte diyorum herkes kendi kimliğiyle
yoruluyorum üşüyorum
tanıdıklarım oluyor arada bir onlar da söylemiyorlar nerede evim
rüya işte hep soğuk hep kaybolmuş
avare bir derviş gibi arıyorum ...
